Tekst piosenki "Invocatio Papae" autorstwa Papajaka Watykaniaka to utwór, który szokuje, prowokuje i rzuca wyzwanie odbiorcy, balansując na granicy makabrycznej satyry i bluźnierczej prowokacji. Stanowi on ekstremalny komentarz do palącego problemu pedofilii w Kościele katolickim, przybierając formę groteskowego dramatu. Artysta, posługując się bezkompromisowym językiem i drastycznymi obrazami, tworzy dzieło, które celowo ma wywołać oburzenie, zmuszając jednocześnie do refleksji nad przemilczanymi i tuszowanymi aspektami tej trudnej tematyki.

Utwór rozpoczyna się od sceny, która niczym z kiepskiego filmu grozy, przedstawia zebranie "sosnowieckiego kółka pedofilów imienia Mariusza Trynkiewicza". Od samego początku widać, że artysta nie zamierza łagodzić przekazu, a wręcz przeciwnie – wzmacnia go przez odniesienia do postaci tak symbolicznej dla polskiej kryminalistyki. Bohaterowie, wulgarni i cyniczni, dyskutują o problemach finansowych i policyjnych nalotach, z jakimi boryka się ich przestępcza działalność. Ta quasi-biurokratyczna otoczka spotkania, z listą spraw do omówienia i pytaniami o ciasteczka, potęguje absurd i obrzydzenie, przedstawiając zło w jego najbardziej banalnej, a przez to jeszcze bardziej przerażającej, formie. Ich desperacja prowadzi do pomysłu odprawienia mrocznego rytuału przywołania Jana Pawła II z piekła, by zasięgnąć jego "mądrości" w kwestii bezkarnego kontynuowania pedofilskich praktyk. To jest kluczowy moment utworu, otwierający drzwi do najbardziej kontrowersyjnych treści.

Rytuał przywołania papieża jest opisany z makabrycznymi detalami. Przygotowania, takie jak "taśma z mroczną i niepokojącą muzyką", "nóż finka harcerski naostrzony" oraz, co najbardziej szokujące, "dziecko ofiarne" (siedmioletnia dziewczynka odurzona chloroformem, której obiecano cukierek), tworzą obraz rodem z najgorszych koszmarów. Akt dekapitacji dziecka w trakcie recytacji inwokacji – najpierw po polsku, a potem po łacinie, z ironiczną dyskusją o wymowie – jest uderzeniem w najgłębsze tabu i ma na celu maksymalne zintensyfikowanie szoku. Inwokacja, pełna obelżywych określeń ("morderca i gwałciciel", "ciał dziecięcych bezczesciciel", "kanibal", "demon"), wprost przypisuje Janowi Pawłowi II cechy związane z pedofilią, co jest bezpośrednim odniesieniem do zarzutów tuszowania takich przestępstw w Kościele.

Kiedy Jan Paweł II (w utworze Papajak Watykaniak) zjawia się, jego postać jest daleka od jakiejkolwiek świętości. Mówi wulgarnie, wyraża uznanie dla "fajnych traszek na boomboxie" z płaczącymi niemowlakami i od razu pyta o ofiarę. Jego rada dla zebranych pedofilów jest cyniczna i szokująca: aby pozostać bezkarnymi, powinni przyjąć "błogosławiony stan kapłański". Sugeruje, że Kościół katolicki zapewnia ochronę i nieograniczony dostęp do dzieci, a nikt nie pomyśli, by ścigać księży za takie czyny. To bezlitosna krytyka instytucjonalnego tuszowania pedofilii i wynikającej z niego bezkarności sprawców. Kiedy bohaterowie wyrażają wątpliwości, powołując się na wiek i rodziny, papież zbywa ich słowami "musicie improwizować" i "nikt nie mówił, że życie jest sprawiedliwe, mordeczko", po czym deklaruje, że zajmie się "pochłanianiem płynów ustrojowych tej ofiary" i rusza na "Downtown polować na kolejne". To definitywne utrwalenie jego wizerunku jako potwora.

Finał utworu ukazuje rozczarowanie pedofilów, którzy uznają rytuał za porażkę. Obawiają się, że sam papież "wyczyści" im teren z dzieci. Dyskusja o "planach B, C i D" – od brydża, przez masturbację do filmów ze Store'a, po wyprowadzkę z Sosnowca do Radomia – podkreśla ich przyziemność i brak skruchy. Ostatnie słowa papieża: "Tylko jedyny kościół jest łatwiejszą drogą do ku zbawieniu i niezliczonych dzieci pierdoleniu. Tako i ja przybywam, żeby jebać. I zaiste jebać będę", zamykają utwór mocnym, bluźnierczym akcentem, podsumowując jego główną tezę.

Osoba Papajaka Watykaniaka oraz sam utwór "Invocatio Papae" funkcjonują w przestrzeni internetowej jako forma ekstremalnego komentarza społecznego i artystycznego, często klasyfikowanego jako dark ambient, plunderphonics, czy noise. Artyści tacy jak Papajak Watykaniak (często działający anonimowo lub pod pseudonimami) wykorzystują shock value, by zwrócić uwagę na problem. Informacje o wywiadach czy konkretnych okolicznościach powstania tego utworu są jednak bardzo trudne do znalezienia w publicznie dostępnych źródłach, co jest typowe dla twórców operujących w niszowych, często kontrowersyjnych gatunkach, gdzie anonimowość bywa elementem kreacji artystycznej lub formą ochrony przed konsekwencjami prawymi czy społecznymi. Można domniemywać, że "Invocatio Papae" powstało jako reakcja na liczne doniesienia medialne dotyczące skandali pedofilskich w Kościele katolickim, które wstrząsały Polską i światem, a także jako wyraz frustracji i bezsilności wobec pozornego braku sprawiedliwości. Utwór jest próbą wykrzyczenia prawdy, którą artysta postrzega jako ukrytą lub bagatelizowaną, używając do tego języka, który ma za zadanie zranić i sprowokować do dyskusji. Jest to brutalna forma hiperboli, mająca na celu demaskację hipokryzji i obojętności, stając się manifestem wściekłości wobec problemu, który dotyka tysięcy ofiar. Tego typu twórczość często jest tworzona i rozpowszechniana na platformach alternatywnych lub poprzez nieoficjalne kanały, co utrudnia jej formalne udokumentowanie i analizę w tradycyjny sposób.
Ciekawostką jest to, że tego typu kontrowersyjne treści, choć często piętnowane, odnajdują swoje grono odbiorców, którzy traktują je jako formę buntu przeciwko systemowi, czy też jako radykalną formę sztuki. W tym kontekście, "Invocatio Papae" może być postrzegane jako bezkompromisowe oskarżenie i artystyczne rozliczenie z instytucjami, które w oczach twórcy zawiodły.