Utwór "Dinozarły" autorstwa Papajaka Watykaniaka to bezkompromisowa i niezwykle kontrowersyjna wypowiedź artystyczna, która uderza w samo serce polskiego Kościoła katolickiego, szczególnie w postaci Jana Pawła II i Prymasa Stefana Wyszyńskiego. Piosenka, której tekst jest jawnie wulgarny i pełen drastycznych oskarżeń, ukazała się w 2016 roku i jest przeznaczona wyłącznie dla osób pełnoletnich, co podkreśla jej prowokacyjny i szokujący charakter. Sam pseudonim "Papajak Watykaniak" od razu sugeruje antyklerykalny kontekst, choć w sieci pojawia się sprzeczna informacja, że to także pseudonim autora książek dla dzieci o Watykanie, co w świetle tego utworu wydaje się być ironią lub celową dezinformacją. Prawdziwy twórca ukrywa się pod tym pseudonimem, a jego działalność jest częścią specyficznej internetowej kultury, często powiązanej z tzw. "cenzopapajami" i kontrowersyjnymi treściami krążącymi w polskim internecie.

Centralnym motywem utworu jest powtarzający się refren "Zarły, dinozarły / Jaka szkoda że wymarły", który na pierwszy rzut oka odnosi się do prehistorycznych gadów. Jednak w kontekście kolejnych, brutalnych wersów, nabiera on głębokiego, drapieżnego znaczenia. Dinozaury, symbolizujące prehistorię, potęgę i ostateczne wymarcie, stają się tutaj groteskową metaforą dla postaci Kościoła i jego hierarchów. Autor, używając naukowych nazw dinozaurów takich jak Diplodok, Alokodon, Stegozaur czy Tyranozaur, tworzy makabryczny katalog, w którym każdemu gatunkowi przypisuje przerażające akty pedofilii, przemocy i dewiacji seksualnych, rzekomo popełnianych przez Jana Pawła II i Prymasa Wyszyńskiego. To zestawienie dziecięcej fascynacji dinozaurami z najcięższymi oskarżeniami ma na celu maksymalizację szoku i podkreślenie absurdalności oraz monstrualności zarzucanych czynów.

Tekst jest bezlitosny w swoim bezpośrednim ataku, nie pozostawiając miejsca na domysły. Oskarżenia są formułowane w sposób niezwykle graficzny, mający wywołać oburzenie i odrazę. Wersy takie jak "Jan Paweł II dzieciom nigdy nie darował" czy "Prymas więził dzieci w piwnicy swego domu" nie są jedynie sugestiami, ale otwartymi i jednoznacznymi zarzutami. Papajak Watykaniak nie tylko zarzuca pedofilię, ale także nekrofilię ("Zwłoki likwidowali w wannie z kwasem") oraz skatologię i akty kanibalizmu ("Kardynał Wyszyński lubił srać do miski / A siostry to potem żarły"), co potęguje wrażenie całkowitego upadku moralnego przedstawianych postaci. Jest to celowa hiperbola, mająca na celu zdyskredytowanie autorytetów kościelnych poprzez przypisanie im najbardziej odrażających dewiacji.

W piosence pojawia się również krytyka współczesnych mediów katolickich. Wers "Brachiozaur i aerosteon / Same zjeby wchodzą na portal Deon" jest bezpośrednim afrontem wymierzonym w katolicki portal informacyjny Deon i jego czytelników. Oskarża ich o ślepe posłuszeństwo lub ignorowanie niewygodnych prawd, nazywając ich "zjebami" – co w tym kontekście może oznaczać osoby naiwne, zaślepione lub celowo pomijające skandale. To rozszerza zakres krytyki z indywidualnych postaci na całą instytucję Kościoła i jego społeczność, sugerując, że system jest chory od podstaw.

Refren "Jaka szkoda że wymarły" w tej brutalnej interpretacji przestaje być tylko lamentem nad prehistorycznymi gadami. Staje się gorzkim życzeniem, by postacie takie jak Wojtyła i Wyszyński, wraz z ich rzekomymi grzechami, nigdy nie istniały lub by ich wpływ został na zawsze wymazany. Jest to wyrażenie radykalnej frustracji i rozczarowania wobec instytucji, która zamiast chronić, rzekomo krzywdzi. Papajak Watykaniak, posługując się językiem obrzydliwości i profanacji, tworzy utwór, który nie ma na celu dialogu, a jedynie wstrząśnięcie odbiorcą i zmuszenie go do konfrontacji z najciemniejszymi aspektami oskarżeń wobec Kościoła. Jego twórczość, jak widać po informacjach o zawieszeniu kanału i zapowiedziach "orędzia do fanów", często spotyka się z cenzurą, co tylko potwierdza jej skrajny i kontrowersyjny charakter. To swoisty akt artystycznego terroryzmu wymierzony w symbolikę i autorytet, który dla wielu jest nietykalny.