_O.S.T.R.'s "Miami" to utwór, który z mistrzowską precyzją maluje obraz tytułowego miasta, stanowiąc jednocześnie głęboką refleksję nad ucieczką, hedonizmem i poszukiwaniem autentyczności w świecie zdominowanym przez pozory. Piosenka, pochodząca z albumu Jazz, Dwa Ognie i Prowokacja z 2009 roku, nie jest jedynie pocztówką z wakacji, ale skomplikowanym spojrzeniem na raj, który okazuje się mieć drugie, znacznie mroczniejsze dno.

Tekst otwiera się idyllicznym obrazem rodem z Miami Vice: „słońce, tequila, pod palmami raj”. To klasyczne wyobrażenie Florydy jako miejsca beztroski i luksusu, ale już w kolejnych wersach artysta wprowadza element niepokoju i dystansu. Podróż do Miami jawi się jako ucieczka, „zwykły początek tej wyprawy, start”, motywowana chęcią porzucenia planów i skazania się na siebie, daleko od domu. O.S.T.R. zamyśla się nad postępem miast i powszechnym pragnieniem ludzi, by „zaoszczędzić hajs, wyjechać daleko odnaleźć tam / Zdrowie, porządek, co za tym też idzie emocji stan”. To uniwersalne dążenie do spokoju i równowagi, której brakuje w szarej codzienności, zostaje skonfrontowane z rzeczywistością.

Miami szybko ujawnia swoje paradoksalne oblicze. Miasto to „południe piekła, pakt”, gdzie panuje palący żar, a „imprezy klimat, Miami na bani, miasto drag, kokaina / Miasto zła” stają się dominującą nutą. Artysta nie owija w bawełnę, opisując wszechobecność narkotyków i ogólne zepsucie. Charakterystyczne dla gatunku Miami Bass, a szczególnie dla grupy 2 Live Crew, agresywne bity i swoboda obyczajów przenikają tekst, podkreślając atmosferę nieokiełznanej zabawy. O.S.T.R. podkreśla, że „bass – napierdala niczym crack Argentyna”, co jest mocnym porównaniem, oddającym intensywność muzyki i jej uzależniający charakter, podobny do działania twardych narkotyków.

Co intrygujące, w obliczu tej dekadencji, O.S.T.R. zaznacza swoją odrębność: „kokaina z dodatkiem / Jasnego wina, to nie dla mnie, nieważne / Mam jazdę na trzeźwo, kolory w kadrze”. To wyraźne odcięcie się od twardych narkotyków, sugerujące, że artysta czerpie inspirację i „jazdę” z samego klimatu, z obserwacji, a nie z substancji zmieniających świadomość. Podkreśla to jego rolę świadomego obserwatora, który mimo otaczającego go szaleństwa, potrafi zachować trzeźwy umysł. Neony miasta sprawiają, że „ciężko odróżnić prawdę”, co dodatkowo komplikuje percepcję tego, co rzeczywiste, a co jest tylko fasadą.

Refren piosenki, powtarzane pytanie „A gdyby świat obrócić o 180 stopni?”, jest utopijnym marzeniem o świecie wolnym od przestępczości i hipokryzji. Wskazuje na wszechobecność „dowodów zbrodni” i „ilość koksu”, które „zmieniły tu bieg historii”. Piękno „białych chmur i błękitu nieba” staje się jedynie przewodnikiem dla nieświadomych obcokrajowców, niezdających sobie sprawy z ciemnej przeszłości i teraźniejszości miasta. To ironiczne skontrastowanie widokówek z brudną rzeczywistością.

W drugiej części utworu O.S.T.R. pogłębia swoją analizę. Wspomina o „wschodzie emigrantów” i „Gambino fame”, co nawiązuje do historii miasta związanej z migracją i wpływami zorganizowanej przestępczości, która budowała swoje imperium na szlaku kokainy. Pytanie „Lepiej tu nie pytaj skąd PKB” jest jawną aluzją do nielegalnych źródeł finansowania, które przyczyniły się do rozmachu miasta. O.S.T.R. rzuca też okiem na komercyjną stronę przyjemności: „szklane budynki, gelt / Zakazany raj – kluby Go Go, seks”.

Kolejny raz O.S.T.R. wyraźnie dystansuje się od twardych narkotyków, mówiąc: „sorry Pablo, nie wciągam Kolumbii / Dym mnie nakręcał walić inne gatunki / Dym, czyli w bletkach minuta ulgi”. Odniesienie do „Pablo” (Escobara) jest jednoznacznym odrzuceniem kokainy, na rzecz marihuany, która dla artysty stanowi „minutę ulgi”. To istotny element jego autoportretu jako osoby, która odrzuca najbardziej destrukcyjne aspekty hedonizmu, ale jednocześnie nie stroni od pewnych form ucieczki.

Zakończenie utworu to refleksja nad tym, jak „reklama zmienia / Umysłu działania w samogwałt”, co jest celną krytyką konsumpcjonizmu i sztucznego kreowania pragnień. O.S.T.R., nazywający siebie „Emigrantem, karanym bez podstaw”, czuje się outsiderem, kimś, kto widzi system od podszewki i przestrzega przed zgubnym wpływem miasta, które może zrobić „z mózgu koktajl”. Piosenka „Miami” to zatem wielowymiarowa opowieść o fascynacji i odrzuceniu, o poszukiwaniu wolności i pułapkach pozornie idealnego świata. Jest świadectwem dojrzałości artysty, który potrafi spojrzeć krytycznie na miejsca i zjawiska, nie tracąc przy tym swojej autentyczności.