Utwór „Mówiłaś mi…” autorstwa O.S.T.R. to głęboka i wielowymiarowa refleksja nad kondycją współczesnego człowieka i społeczeństwa, pochodząca z jego albumu Ja tu tylko sprzątam, wydanego 22 lutego 2008 roku. Sam artysta, mówiąc o tym krążku, podkreślał, że chciał nim opowiedzieć „coś o ludziach i ich przyzwyczajeniach do życia w lenistwie, skąpstwie, przepychu, snobizmie, zazdrości i władzy”. Opisał go jako „prawdziwy hip-hop”, który skłania do myślenia o sobie i otaczającym świecie.

Piosenka otwiera się osobistym wyznaniem, gdzie podmiot liryczny mierzy się z oczekiwaniami zmiany: „Mówiłaś mi, że mam się zmienić, Lecz jak to zrobić gdy od lat sami jesteśmy w sobie uwięzieni”. To natychmiastowo wprowadza w konflikt wewnętrzny między byciem sobą a uleganiem zewnętrznym naciskom. Kolejne wersy malują obraz społeczeństwa pogrążonego w chaosie i hipokryzji: „Komu mam wierzyć, co nazwać zaufaniem, Czym jest – honor, szacunek, duma, prawda ponad prawem, Nasza, Wieża Babel, problemów Himalaje, Hipokryzja co nam żyć bez systemu nie daje”. O.S.T.R. piętnuje tu utratę fundamentalnych wartości i bezsilność wobec wszechobecnej sztuczności. Metafora „Wieży Babel” doskonale oddaje niezrozumienie i brak komunikacji, natomiast „teatr lalek” z „elitą w pierwszych rzędach” to gorzki komentarz na temat pozornej wolności i manipulacji, gdzie prawdziwa wiedza i władza spoczywają „w cudzych rękach”. Krytyka konsumpcjonizmu i braku autentycznych wartości wybrzmiewa w wersach: „Głupoty to tu możesz kupić nawet jak chcesz w sklepie, Sprzedawca Cię poklepie po ramieniu, bo ty płacisz, Jak chcesz mamy w promocji tu kopa w dupę gratis”. To cyniczne spostrzeżenie na temat tego, co społeczeństwo jest w stanie zaoferować w zamian za konformizm.

Refleksja nad marnotrawstwem prowadzi do myśli o tych, którzy pragną znacznie mniej, stawiając na kontrast z „Somalią”, co zmusza do docenienia podstawowych potrzeb i zwalczania egoizmu. Centralnym punktem utworu, powracającym niczym mantra, jest refren z pytaniem o „jedną chmurę na niebie”. To poetycka metafora nadziei, prostoty i odnajdywania sensu w drobnych gestach lub efemerycznych zjawiskach, które mogą przynieść szczęście i ukojenie. Pytania o „ile deszczu musi spaść, by brat oczyścić Ziemię”, „ile wersów musisz znać, by raz spojrzeć na siebie”, czy „ile grzechów kusi nas, by świat spełnił marzenie” wskazują na potrzebę duchowego oczyszczenia, głębokiej introspekcji i dążenia do idealnego świata, który często pozostaje poza zasięgiem.

W dalszej części utworu O.S.T.R. kontynuuje temat zewnętrznych oczekiwań, takich jak rzucenie palenia czy zmiana stylu życia: „Mówiłaś mi bym przestał palić (hę), Że za dużo śpię, a w modzie energia na fali”. Jednak artysta odrzuca te naciski, deklarując wierność sobie: „Wybacz nie chcę być inny, by iść po omacku”. Podkreśla swoją tożsamość jako twórca – „Mikrofon jak harpun, choć fach mój – producent”, wskazując na swoją broń artystyczną i oddanie sztuce, nawet jeśli brakuje jej powszechnego „blasku”. Dążenie do „ogarniania człowieczeństwa” i uznanie, że „czasami najpiękniejsza prawda to szaleństwo”, świadczą o jego nieustannym poszukiwaniu głębszego sensu i akceptacji złożoności ludzkiej egzystencji.

Ostatnie wersy piosenki ponownie uderzają w fałsz i hipokryzję, konfrontując się z „kłamcą i szyderstwem”. O.S.T.R. wierzy, że „dobro przyciąga przeciwieństwa”, co odzwierciedla złożoność moralną świata. Utwór kończy się manifestem wolności umysłu i odrzuceniem instytucjonalnego nauczania na rzecz prawdziwego doświadczenia: „Żaden strach nie zatrzyma tego co mamy w umysłach, To nasz fach, pierdol niemoc nie trzeba magistra, Bo żadna szkoła wyższa nie da tyle dla Ciebie, Ile spragnionym szczęścia jedna chmura na niebie”. Podkreśla w ten sposób wartość samoświadomości, autentyczności i wewnętrznej siły, które są cenniejsze niż akademickie tytuły. „Mówiłaś mi…” to nie tylko protest przeciwko powierzchowności, ale również przypomnienie o potrzebie stałego dążenia do prawdy i poszukiwania szczęścia w rzeczach najprostszych. Utwór ten, uznany za jeden z najważniejszych w polskim hip-hopie, pozostaje aktualnym „manifestem”, skłaniającym do nieustannej refleksji.