Interpretacja Espinita - Nana Mouskouri

Nana Mouskouri, grecka artystka o niezwykłej karierze, znana z nagrywania piosenek w wielu językach, w tym hiszpańskim, wzbogaciła swój repertuar o utwór „Espinita”. Jest to klasyczna hiszpańska piosenka, której tekst, choć pozornie skupia się na cierpieniu, w rzeczywistości maluje obraz głębokiej, wręcz obsesyjnej miłości, trudnej do zapomnienia. Piosenka "Espinita" ("Cierń") została napisana przez Nico Jiméneza i po raz pierwszy wydana w 1954 roku przez Ana María González z towarzyszeniem orkiestry. Jest to utwór, który zyskał popularność dzięki licznym wykonaniom różnych artystów, a Nana Mouskouri wydała go na swoim albumie „Un Bolero Por Favor” w 2002 roku.

Tekst piosenki rozpoczyna się od wyznania: „Suave que me estas matando / Que estas acabando con mi juventud” („Powoli mnie zabijasz / Kończysz z moją młodością”). Już te pierwsze słowa wprowadzają słuchacza w świat miłości, która jest jednocześnie słodka i boleśnie destrukcyjna. Narrator czuje się wyczerpany, jakby miłość odbierała mu siły życiowe, przyspieszała upływ czasu. Pojawia się także desperackie pragnienie odwetu: „Yo quisiera haberte sido infiel / Y pagarte con una traición” („Chciałbym być ci niewierny / I odpłacić ci zdradą”). To pragnienie, choć wyrażone, wydaje się niemożliwe do spełnienia, świadcząc o głębokiej frustracji i bezsilności wobec natury uczucia.

Centralna metafora utworu – „Eres como una espinita / Que se me ha clavado en el corazón” („Jesteś jak cierń / Który wbił mi się w serce”) – doskonale oddaje dwuznaczną naturę tej miłości. Cierń to coś małego, lecz uporczywie bolesnego, tkwiącego głęboko i trudnego do usunięcia. Symbolizuje miłość, która zadaje rany, ale jest tak zrośnięta z jestestwem, że stała się jego częścią. Dalsze linijki: „Suave que me estás sangrando / Que me estas matando de pasión” („Powoli mnie krwawisz / Zabijasz mnie namiętnością”) pogłębiają ten obraz, sugerując, że to właśnie intensywność uczucia, sama pasja, jest przyczyną cierpienia i „krwawienia” duszy.

W kolejnych zwrotkach narrator wyznaje swoistą masochistyczną akceptację tego stanu: „Yo que sufro por mi gusto / Este cruel martirio / Que me da tu amor” („Ja, który cierpię dobrowolnie / To okrutne męczeństwo / Które daje mi twoja miłość”). Jest to świadome przyjęcie bólu, podkreślające totalne oddanie i brak możliwości ucieczki. Pomimo cierpienia, cała nadzieja i iluzja narratora tkwią w ukochanej osobie: „No me importa lo que me hagas / Si en tus besos vivo / Toda mi ilusión” („Nie obchodzi mnie, co mi robisz / Jeśli w twoich pocałunkach żyję / Całą moją nadzieją”). To paradoksalne przywiązanie, gdzie ból i radość są nierozerwalnie splecione, jest kwintesencją tej piosenki.

Kulminacja następuje w słowach: „Y que pase lo que pase / Este pecho amante / Es lo más de ti / Aunque yo quisiera / No podré olvidarte / Porque siempre vas dentro de mi” („I niech się dzieje, co chce / Ta kochająca pierś / Jest najbardziej twoja / Choćbym chciał / Nie zdołam cię zapomnieć / Bo zawsze jesteś we mnie”). Wyraża to ostateczną kapitulację przed siłą uczucia. Miłość stała się częścią tożsamości, niemożliwą do wykorzenienia, przekraczającą wszelkie próby zapomnienia.

W kontekście kariery Nany Mouskouri, która śpiewała w niezliczonych językach, „Espinita” jest przykładem jej zdolności do interpretowania uniwersalnych emocji, takich jak ta skomplikowana miłość, przenosząc je przez bariery kulturowe. Nana Mouskouri, często nazywana "Białą Różą Aten", była znana z niezwykłej gamy wokalnej i wszechstronności, co pozwoliło jej na interpretowanie zarówno klasyki, folku, jazzu, jak i muzyki pop. Jej wykonanie "Espinita" dodaje utworowi charakterystycznej dla niej głębi i delikatności, podkreślając subtelność bólu i namiętności. Pomimo tego, że Nana Mouskouri przeszła na muzyczną emeryturę w 2008 roku, po długiej światowej trasie pożegnalnej, po czym wróciła w 2011, nadal pozostaje jedną z najlepiej sprzedających się artystek wszech czasów. Jej interpretacje, często charakteryzujące się wzruszającym i czułym wykonaniem, pozwalają słuchaczowi poczuć każdą nutę cierpienia i oddania zawartą w tekście „Espinita”. Sama artystka w wywiadach podkreślała, że dla niej śpiewanie było formą ucieczki od trosk i sposobem na odnalezienie szczęścia. To przekonanie odnajduje swoje odzwierciedlenie w wykonaniu "Espinita", gdzie pomimo cierpienia, słychać w głosie Mouskouri subtelne piękno i akceptację.
Większość życia Nana Mouskouri nosiła charakterystyczne grube okulary, które stały się jej znakiem rozpoznawczym, a nawet w pewnym wywiadzie Dame Edna Everage zaśpiewała z nią duet, oddając hołd ich okularom. To właśnie te cechy – unikalny styl, wszechstronność językowa i umiejętność przekazywania głębokich emocji – sprawiają, że wykonanie „Espinita” przez Nanę Mouskouri jest nie tylko interpretacją tekstu, ale prawdziwą opowieścią o miłości tak potężnej, że staje się cierniem w sercu, z którego człowiek nie chce, a wręcz nie może zrezygnować.