Interpretacja Ave Maria No Morro - Nana Mouskouri

Piosenka „Ave Maria No Morro” w wykonaniu Nany Mouskouri to wzruszająca opowieść o życiu w brazylijskich fawelach, czyli na „morros” (wzgórzach), które piosenka nazywa „siedzibą Murzynów” ("de los negros la mansión"). Tekst w języku hiszpańskim, do którego muzykę skomponował Herivelto Martins, a słowa napisał M. Salina, maluje obraz skromnych, pozbawionych luksusów domów – „chocitas” (chatki) – które są tak proste, że brakuje nawet kaplicy, by się w nich modlić. Mimo tego ubóstwa, ludzie wciąż pielęgnują głęboką wiarę.

Nana Mouskouri, grecka piosenkarka znana ze swojego niezwykłego, wielojęzycznego repertuaru, który obejmuje około 450 albumów w co najmniej trzynastu językach, w swojej interpretacji tej piosenki oddaje hołd duchowej sile mieszkańców tych ubogich dzielnic. Jej czysty głos i charakterystyczny wizerunek z okularami w czarnych oprawkach, przyczyniły się do jej międzynarodowej sławy. Wersja „Ave Maria No Morro” Nany Mouskouri została wydana na albumie Nuestras Canciones w 1991 roku.

Oryginalna piosenka „Ave Maria no Morro” została skomponowana przez brazylijskiego kompozytora Herivelto Martinsa i nagrana przez jego Trio de Ouro w 1942 roku. Pierwotny tekst Martinsa w języku portugalskim również opowiadał o mieszkańcach faweli w Rio de Janeiro, którzy pod koniec dnia odmawiali zbiorową modlitwę „Ave Maria” w nadziei na lepsze życie. Martins, który na początku lat 30. często odwiedzał Morro da Favela, zainspirował się tamtejszą skromną kapliczką i głęboką pobożnością mieszkańców. Piosenka w jego ujęciu podkreślała kontrast między materialnym ubóstwem a bogactwem duchowym, odnajdując godność w prostych barakach („barracão é bangalô”) i symboliczną bliskość z niebem. Pomimo początkowego oporu Kościoła katolickiego, utwór szybko stał się symbolem popularnej wiary i jedności społeczności.

W interpretacji Nany Mouskouri widzimy, jak mimo braku „capilla”, ludzie w prostocie serca wznoszą swoje modlitwy. Ich życie, choć skromne, wypełnione jest również radością i wspólnymi chwilami, szczególnie podczas świąt, które celebrują „rytmem przodków” („ritmo ancestral”). Bębny rozbrzmiewają, niosąc ze sobą radość i swobodę w tradycyjnym tańcu. To pokazuje, że nawet w trudnych warunkach, muzyka i taniec stanowią istotne elementy tożsamości i spójności społecznej, będąc źródłem przynależności i dumy.

Ostatnie zwrotki utworu Nany Mouskouri podkreślają poczucie bliskości z niebem („Pero se vive cerca del cielo y con piedad”). Kiedy noc spowija chaty swoim płaszczem, przynosi ze sobą spokój. W ciszy wieczoru rozbrzmiewa modlitwa „Ave Maria”, która jest powtarzana wielokrotnie, co wzmacnia poczucie niezachwianej wiary i nadziei. To chwila refleksji i duchowego ukojenia, które staje się źródłem siły dla mieszkańców wzgórza. Piosenka, poprzez prostotę przekazu i ujmującą melodię, celebruje siłę wiary, solidarności i godności ludzi, którzy mimo życiowych trudności potrafią odnaleźć piękno i duchową wzniosłość w swoim codziennym życiu. Nana Mouskouri swoim śpiewem, przepełnionym autentycznością, doskonale oddaje ten głęboki, humanistyczny wymiar utworu.