Utwór „Powoli umieram” autorstwa Margieli to głęboka introspekcja, będąca artystycznym wyrazem stanów apatii, emocjonalnego odrętwienia i stopniowego, wewnętrznego zanikania. Centralnym motywem jest powtarzające się zdanie „Powoli umieram, już nie pytam się co ze mną, bo i tak mi wszystko jedno, moje uczucia to rzadkość”, które stanowi rdzeń emocjonalny piosenki. Podkreśla ono wszechogarniającą rezygnację i poczucie emocjonalnej pustki, gdzie obojętność staje się dominującym stanem bytu. Brak pytań o własny los świadczy o utracie nadziei i akceptacji pogarszającego się stanu.

Margiela, czyli Michał Remus, urodzony w 2002 roku, był w początkach swojej kariery jednym z najmłodszych reprezentantów polskiego podziemia rapowego. Jego twórczość, w tym debiutancki album „ciężkie brzmienia”, często eksploruje złożone, a niekiedy sprzeczne emocje, takie jak nieszczęśliwa miłość, tęsknota, ból, melancholia, demotywacja czy agresja. Utwór „Powoli umieram” idealnie wpisuje się w ten nurt, ukazując artystę zmagającego się z głębokim cierpieniem psychicznym. Brak konkretnych wywiadów dotyczących bezpośrednio tego utworu nie umniejsza jego znaczenia; inne jego prace, takie jak album „wave”, również mówią o „tonięciu w złych myślach, negatywnych, depresyjnych, chaotycznych” i wewnętrznej walce z narastającym strachem.

Kolejne wersy, „Znowu wpadłem w to bagno, i nie mogę wydostać się, Tracę życia sens kiedy nadchodzi nowy dzień”, malują obraz chronicznej depresji lub egzystencjalnej rozpaczy. Metafora „bagna” symbolizuje pułapkę, z której narrator nie potrafi się uwolnić, a każdy kolejny dzień, zamiast przynosić ulgę, tylko pogłębia poczucie bezsensu. Jest to charakterystyczne dla stanów głębokiego przygnębienia, gdzie nawet prosty upływ czasu staje się ciężarem.

Wers „leżę tak już któryś miesiąc nie chcę brać żadnego benzo (nie)” jest szczególnie wymowny. Wskazuje na długotrwałą bezczynność, która może być objawem zaawansowanej depresji lub wypalenia. Odniesienie do „benzo” (benzodiazepin) bezpośrednio nawiązuje do kwestii zdrowia psychicznego i farmakoterapii. Fakt, że narrator odmawia ich zażywania, może sugerować kilka rzeczy: odrzucenie prób leczenia, chęć doświadczania bólu w czystej formie, czy też rezygnację z wiary w skuteczność medykamentów. Jest to szczególnie interesujące w kontekście innych utworów Margieli, które wprost wspominają o substancjach takich jak „Xanax”, „Fentanyl” czy „Clonoz3pam”, co sugeruje, że temat radzenia sobie z bólem, także poprzez używki, jest stałym elementem jego twórczości.

Powtarzające się „cały czas jak dziecko” można interpretować jako poczucie bezradności, regresji do stanu dziecięcej zależności, gdzie brak jest sprawczości i zdolności do samodzielnego funkcjonowania. W obliczu przytłaczających emocji, dorosła osoba może czuć się niczym dziecko, zagubione i niezdolne do radzenia sobie z rzeczywistością.

W dalszej części tekstu, „Powoli zanikam a ty jesteś za mną gdy patrzę na ciebie no to walczę z wyobraźnią”, wprowadza się postać „ty”, co dodaje osobisty wymiar do cierpienia. „Zanikanie” to kolejny obraz stopniowej utraty siebie. Walka z wyobraźnią, w kontekście tej osoby, może oznaczać zmaganie się z idealizacją, negatywnymi projekcjami lub po prostu niemożnością pogodzenia się z tym, co widzi lub czego doświadcza w relacji. Tematy nieszczęśliwej miłości i tęsknoty są często obecne w twórczości Margieli, co może być kluczem do interpretacji tego fragmentu.

Krytyka otaczającego świata objawia się w wersie „W najebanym świecie liczy się tylko ten bankroll (bankroll)”. To cyniczne spostrzeżenie na temat społeczeństwa zdominowanego przez materializm, które stoi w ostrym kontraście do wewnętrznego cierpienia narratora. Podkreśla poczucie alienacji i odrzucenie wartości, które wydają się puste w obliczu własnej beznadziei. Szczytowym punktem tej dehumanizacji jest stwierdzenie „nie mam problemów jestem tylko zabawką którą bawi się jakiś człowiek”, co wyraża całkowitą utratę sprawczości i poczucie bycia przedmiotem manipulacji lub obojętnego losu.

Końcowe „chyba już nic ci nie powiem nie nie nie nie nie nie” to deklaracja całkowitego wycofania się z komunikacji, symbolizująca ostateczne zamknięcie się w sobie i niemożność dzielenia się swoim bólem. To gest rezygnacji, utrata siły do nawiązywania kontaktu i pogłębianie izolacji. „Powoli umieram” to utwór, który z dużą szczerością i wrażliwością oddaje złożoność walki z wewnętrznymi demonami, charakterystyczną dla młodego artysty, który odważnie porusza tematykę melancholii i psychicznych zmagan.