Piosenka „Lowlife” autorstwa Yungbluda to prawdziwy manifest introspekcji i buntu przeciwko oczekiwaniom społecznym. Artysta, znany ze swojej ekstrawertycznej postawy, tym razem zaprasza słuchaczy w głąb swoich przemyśleń o alienacji, nudzie i ogólnym zmęczeniu światem. Dominic Harrison, czyli Yungblud, otwarcie przyznał, że napisał ten utwór w momencie, gdy „po prostu nie chciał wychodzić z domu”. Miał dość ludzi, gierek, siebie i swoich przyjaciół, a także wszechobecnych opinii na temat tego, co powinien robić lub kim powinien być.

Refren utworu, z powtarzającym się stwierdzeniem „I'm not gonna go out today / I'm gonna sit right here and wish the world away” (Nie wyjdę dzisiaj / Będę siedzieć tutaj i życzyć światu, żeby zniknął), doskonale oddaje to uczucie wycofania. Przyznaje się do bycia „lowlife” (osobą na marginesie, „nieudacznikiem”) bez wstydu, przekształcając potencjalną obelgę w swoisty sztandar tożsamości. To demonstracja, że nie obchodzi go, co myślą inni, ani że ludzie się na niego gapią, gdy siedzi w samej bieliźnie. Jest to wyrazem pragnienia prostej, wręcz nudnej egzystencji, gdzie można leżeć w łóżku i oglądać otępiającą telewizję, z dala od presji i osądów.

W pierwszej zwrotce Yungblud porusza kwestię wstydu, który odczuwa, spacerując po Camden, jednocześnie szukając ukojenia w alkoholu, by „wymazać wspomnienia”. Linia „You know what life is? It's extremely divisive / It's a fraudulent razor for you to trim your sides with” (Wiesz, czym jest życie? Jest niezwykle dzielące / To fałszywa żyletka, którą przycinasz swoje boki) obrazuje jego przekonanie o pozorności i sztuczności życia, które zmusza ludzi do dostosowywania się do narzuconych ról. W tekście pojawia się również odniesienie do brytyjskiego programu „Young, Dumb and Living Off Mum” („Młody, głupi i żyjący na koszt mamy”), co z ironią odzwierciedla stereotyp leniwego, zależnego młodego człowieka, jednocześnie wskazując, że inspiracja może pochodzić z różnych źródeł, nawet jeśli nie wszystkie słowa są jego własne. Artysta czuje się zjedzony przez życie, niczym „zatruta czara”, a sama myśl o wyjściu z domu napawa go lękiem przed nieszczęściem.

Druga zwrotka jeszcze mocniej podkreśla poczucie odmienności Yungbluda. W „świecie normalnych ludzi” czuje się jak „małpa”, a ich spojrzenia sugerują, że jest „ćpunem” – wszystko to z powodu jego ubioru, relacji czy sposobu wyrażania myśli. Zamiast iść do baru, woli siedzieć w ciemności, palić cygaro i grać na gitarze, mimo że sąsiedzi każą mu ściszyć muzykę. Ta scena to symboliczne odzwierciedlenie jego samotniczych skłonności i niezależności od towarzyskich konwencji. Jak sam stwierdził w wywiadach, ten utwór to powrót do jego alternatywnych korzeni i najbardziej szczere dotychczasowe dzieło, gdzie nie dba o to, co myślą inni, co daje mu nową kreatywną wolność.

Trzecia zwrotka to obserwacja ludzkiej natury – zmienności, hipokryzji i samouwielbienia. Yungblud nie spełnia swojego potencjału, ponieważ czuje się otoczony ludźmi, którzy są „samo-referencyjni” i „hipokrytyczni”. To poczucie frustracji prowadzi do konkluzji, że nazywanie go „lowlife” już go nie rusza. Podkreśla swoją samowystarczalność, twierdząc, że „I'm alright on my own, I don't need you to save me” (Dobrze sobie radzę sam, nie potrzebuję, żebyś mnie ratował). Ten utwór jest próbą pokazania, że „życie nie zawsze musi być tak głębokie, a w chaosie można znaleźć magię, a w katastrofie – okazję”.

Outro, będące krótką rozmową z mamą, dodaje piosence intymnego wymiaru. Odmowa przyjścia na niedzielny obiad, powiązana z sugestią, że wypił „za dużo”, jednocześnie kończy się słowami „I love you though” (Ale kocham cię). To subtelne, ale potężne przesłanie o wewnętrznym konflikcie między pragnieniem izolacji a fundamentalnymi więzami międzyludzkimi, ukazujące złożoność jego emocji. Yungblud wyjaśnił, że podczas pisania tego utworu, który powstał bez żadnych z góry przyjętych założeń w studiu z Jakiem Torreyem i Paulem Meanym, wizualizował jednocześnie teledysk, co pomogło mu przelać słowa na papier. Teledysk, nakręcony w Camden, z udziałem młodego aktora Colta grającego jego młodszą wersję, wzmacnia ideę akceptacji niedoskonałości i odnajdywania piękna w codziennym chaosie, prowadząc swojego „młodszego siebie” przez ten „popieprzony świat”.