Utwór „Wściekły gość” autorstwa ADHD Syndrom to manifest buntu, niezależności i odrzucenia wszelkich prób kontrolowania czy definiowania jednostki przez społeczeństwo. Zespół ADHD Syndrom, wywodzący się z Podhala i grający energetycznego punk rocka, zadebiutował w 2009 roku albumem „Grzeczna młodzież”. „Wściekły gość” pochodzi z ich drugiego krążka, „Nic się nie zmienia”, wydanego w 2011 roku, który ugruntował ich pozycję na scenie niezależnej i pokazał muzyczne okrzepnięcie, przy jednoczesnym utrzymaniu melodyjności i bezkompromisowego przekazu.

Już pierwsze wersy, „Będę niszczył, będę bił, / Będę po swojemu żył”, stanowią dosadną deklarację autonomii. To odrzucenie narzucanych norm i schematów, charakterystyczne dla estetyki punkowej, która zawsze stawiała na indywidualizm i kwestionowanie autorytetów. Podhalańska grupa, znana z ostrych, siarczystych i melodyjnych utworów, często eksplorujących tematykę swobody wyboru, doskonale oddaje ten etos w „Wściekłym gościu”. Zespół, choć nagrywał już jako nastolatkowie, zaprezentował dojrzały efekt twórczości, co widać w sile i pewności siebie bijącej z tekstu.

Dalsze fragmenty pogłębiają poczucie niezrozumienia, z jakim mierzy się podmiot liryczny: „Czemu nie rozumiesz mnie, / Ja nie jestem twoim psem!”. To wyraz sprzeciwu wobec instrumentalnego traktowania, odczucia bycia sprowadzonym do roli posłusznego wykonawcy cudzych poleceń. Podmiot podkreśla swoją pełną świadomość i zakorzenienie w rzeczywistości, dementując wszelkie insynuacje o chorobie czy szaleństwie: „Jestem w pełni zdrowych zmysłów, / Żyję w ludzkim środowisku”. W ten sposób tekst może odnosić się do powszechnego niezrozumienia, z jakim spotykają się osoby odmienne, które nie pasują do społecznych ram, podobnie jak nazwa zespołu – ADHD Syndrom – może ironicznie nawiązywać do historycznego postrzegania nadpobudliwości czy deficytów uwagi jako „defektu moralnego” czy „niegrzecznego wychowania”, zanim rozpoznano je jako zaburzenie neurologiczne.

Refren to esencja utworu – czterokrotne, stanowcze powtórzenie „Wściekły Gość!” działa jak samoidentyfikacja i wykrzyczenie swojego istnienia. Podmiot zdecydowanie odrzuca pejoratywne etykietki: „Ja nie jestem imbecylem, / Ja nie jestem skurwysynem”. To walka o godność i prawo do bycia sobą, nawet jeśli to „ja” jest niewygodne dla otoczenia. Odmowa stania w miejscu i przyjmowania narzuconych instrukcji („Ja nie będę w miejscu stał, / Nie mów więc co robić mam!”) jest tu kluczowa, podkreślając nieustanną potrzebę ruchu, rozwoju i samostanowienia. W recenzjach twórczości ADHD Syndrom często przewija się motyw dosadnych, luźnych i niekiedy wulgarnych tekstów, które jednak trafiają w sedno, co idealnie oddaje ten fragment.

Ostatnie zwrotki kontynuują temat wolności i odporności na ograniczenia. „W klatce nie zamkniecie mnie, / Nigdy nie dam pojmać się” to metafora uwięzienia – zarówno fizycznego, jak i mentalnego. Jest to wyraz niezłomności i odmowy poddania się. Ostrzeżenie „Lepiej odejdź z drogi mej, / Bo inaczej zniszczę cię!” to nie tyle groźba, co ostateczna deklaracja obrony swojej przestrzeni i tożsamości. Podmiot liryczny przyznaje, że jego natura – jego „dzikość” – jest trudna do zaakceptowania dla innych, ale jednocześnie jest to jego integralna część i źródło siły: „Nie wiesz wcale jak to jest, / To dla ciebie chore jest. / Mój mózg nie zbuntował się, / Moja dzikość wkurwia cię!”. To nie dysfunkcja, lecz świadomy wybór stylu życia, który drażni konformistyczne otoczenie.

„Wściekły gość” to zatem hymn dla wszystkich, którzy czują się niezrozumiani, tłamszeni przez oczekiwania innych, a ich naturalna energia i chęć życia „po swojemu” jest postrzegana jako problem. To przesłanie zbieżne z ideą organizowanego przez zespół festiwalu M.E.B.P Fest, którego hasło brzmi „Stop nudzie! Stop schematom!”. Utwór, mimo swojej punkowej prostoty i bezpośredniości, zawiera głęboką refleksję nad wolnością osobistą, autentycznością i prawem do bycia „wściekłym”, czyli po prostu sobą, wbrew wszystkiemu i wszystkim. Teksty ADHD Syndrom często poruszają tematykę konformistycznych postaw, hipokryzji i deklaracji swobody wyboru, co czyni „Wściekłego gościa” kwintesencją ich twórczości.