Lil Peep, a właściwie Gustav Elijah Åhr, w utworze „Beamerboy” zabiera słuchacza w podróż przez swoje rozterki związane z nagłym przypływem sławy, materializmem i poszukiwaniem autentyczności w świecie, który coraz bardziej staje się dla niego obcy. Piosenka, wydana 22 stycznia 2016 roku (choć Last.fm podaje również datę 8 czerwca 2017 jako singiel), pochodzi z EP-ki LIAR, której premiera miała miejsce 25 października 2015 roku. Utwór ten szybko stał się jednym z najbardziej rozpoznawalnych w jego karierze, ucieleśniając styl i tematykę, które przenikały jego twórczość, takie jak zmagania z problemami psychicznymi, używaniem substancji psychoaktywnych i presją sławy.

Już samo intro piosenki, z zamyślonym głosem Peepa mówiącym „Man, I don't know what the fuck goin' on, lately bro / Everybody actin' all different and shit / Ain't nobody, nobody was talkin' to me like a few months ago / And now everybody hittin' my phone up and shit”, od razu wprowadza w atmosferę dezorientacji. Artysta opisuje nagłą zmianę w postrzeganiu go przez otoczenie, co jest typowym doświadczeniem dla osób, które szybko zyskują popularność. Ci, którzy wcześniej go ignorowali, teraz nagle dzwonią i zabiegają o jego uwagę. To zjawisko „fałszywych przyjaciół” i oportunistów stało się nieodłącznym elementem jego życia po tym, jak jego muzyka zaczęła trafiać do coraz szerszego grona odbiorców. W wywiadzie dla i-D, przeprowadzonym we wrześniu 2017 roku, Peep sam przyznał, że nagła popularność wiele nauczyła go o związkach i o tym, „kto naprawdę dba o mnie, jako o Gusa, a kto dba o to, co robi Lil Peep”.

Główna część utworu to swoista manifestacja tożsamości. Lil Peep określa się jako „mothafuckin' schema boy, I'm a dreamer boy”, co świadczy o jego ambicji i dążeniu do realizacji marzeń. Jednocześnie wyraża pragnienie autentycznej miłości: „I love a girl that don't even fuckin' need a boy”. To poszukiwanie prawdziwej relacji, wolnej od wszelkich oczekiwań związanych z jego nowym statusem, stanowi kontrast dla dominującego w tekście materializmu.

Refren, „Baby, I'm a beamer boy, I need a beamer, boy / I want a Z3, that's a two seater boy”, doskonale oddaje fascynację luksusem i symbolami statusu, takimi jak BMW Z3. Samochód ten, dwuosobowy roadster, staje się dla Peepa nie tylko wyznacznikiem sukcesu, ale i uosobieniem pragnień młodego człowieka wkraczającego w świat bogactwa. W serwisie Last.fm zaznaczono, że „Beamer Boy” odnosi się do zamiłowania Peepa do marki BMW, zwłaszcza do modelu Z3, który był kultowym symbolem. Ten wers pokazuje również, że pomimo wewnętrznych zmagań, Lil Peep nie stronił od celebrowania nowo zdobytego prestiżu. Co ciekawe, jeden z użytkowników Reddita zauważył, że Peep prawdopodobnie nigdy wcześniej nie prowadził samochodu, kiedy pisał tę piosenkę, co dodaje głębi jego pragnieniom.

Linie takie jak „Okay, I pull my cash out, shawty pass out / Take her ass out, then I spaz out” bywają interpretowane jako wyraz agresywnych, wręcz toksycznych zachowań, związanych z ostentacyjnym epatowaniem bogactwem i przypadkowymi spotkaniami. Niektórzy fani na Reddicie sugerowali, że "shawty pass out" może odnosić się do reakcji dziewczyny na dużą ilość gotówki, którą Peep wyciąga.

W tekście pojawia się także kulturowe odniesienie do japońskiej mangi i anime Death Note: „I got deathnotes, where my list at?”. W Death Note główny bohater Light Yagami posiada zeszyt, w którym zapisanie imienia osoby prowadzi do jej śmierci. Ten wers może symbolizować poczucie kontroli lub chęć wyeliminowania osób, które w jakiś sposób go skrzywdziły, lub też po prostu odzwierciedlać ciemniejszą, bardziej nihilistyczną stronę jego osobowości. Fani w serwisie Reddit dyskutowali nad tym, czy jest to tylko bezpośrednie nawiązanie do anime, czy też ma głębsze, bardziej osobiste znaczenie, np. odnosi się do jego własnej muzyki, która często porusza temat śmierci. Zespół zarządzający majątkiem Lil Peepa również nazwał firmę „Death Note Music”, co potwierdza znaczenie tej referencji dla artysty.

Wersy „Yeah, I'm in my zone now, I put my phone down / I'm on my own now, I'm on my own now” to wyraźne świadectwo izolacji, która towarzyszy sławie. Pomimo otaczających go ludzi, Peep czuje się samotny, odcinając się od zewnętrznego świata, by skupić się na swojej sztuce lub po prostu zmierzyć się z własnymi myślami. To wewnętrzne zmagania były dla niego charakterystyczne; w wywiadzie dla House of Solo Magazine, wydanym po jego śmierci w listopadzie 2017 roku, Peep mówił o „pijawkach” (leeches) w Los Angeles, które chciały go wykorzystać, co doprowadziło go do przeniesienia się do Londynu w poszukiwaniu lepszego środowiska.

Kolejny fragment, „I hit JGRXXN like "what's the deal bruh?"”, odnosi się do JGRXXN, amerykańskiego rapera i producenta, z którym Lil Peep mieszkał w Los Angeles i tworzył kolektyw Schemaposse. JGRXXN był bliskim współpracownikiem Peepa, co widać po ich wspólnych projektach, takich jak EP „Elemental ALT”. To nawiązanie podkreśla jego przynależność do określonej sceny i braterstwo z innymi artystami.

Lil Peep z nostalgią, ale i z goryczą, komentuje swoje sukcesy: „You see me doin' shows now, I'm a pro now / I got hoes now and I got some dough now”. To wyliczanie materialnych zdobyczy i nowych relacji stanowi jednak jedynie fasadę. Prawdziwe oczekiwania publiczności są inne: „But they don't wanna hear that, they want that real shit / They want that drug talk, that "I can't feel" shit”. To kluczowy moment piosenki, w którym artysta ujawnia sprzeczność między tym, co przeżywa, a tym, czego oczekują od niego fani. Chcą jego bólu, jego uzależnień i jego poczucia odrętwienia – „I can't feel” często jest metaforą odrętwienia emocjonalnego lub fizycznego, wynikającego z zażywania narkotyków. Lil Peep otwarcie mówił o swoich zmaganiach z depresją, lękiem i nadużywaniem substancji, a także o tym, że cierpi na chorobę dwubiegunową. W wywiadzie dla i-D przyznał, że cierpi na okropny lęk i że kiedyś nadużywał Xanaxu, ale starał się ograniczyć.

Wersy „I'm never comin' home now, all alone now / Can't let my bros down, can't let my bros down” ukazują cenę sławy – utratę poczucia przynależności do domu i równocześnie silne poczucie lojalności wobec bliskich przyjaciół, którzy wspierali go od początku. Jest to podwójna samotność: fizyczna separacja od domu rodzinnego i psychiczna izolacja od świata.

Ostateczne przesłanie utworu to deklaracja triumfu nad przeciwnościami: „I feel like I'm a no one, that's what they told me / I'mma show ya, baby I was chosen”. Te słowa są potężnym manifestem wiary w siebie i przekonania o własnym przeznaczeniu, pomimo tych, którzy go lekceważyli. Lil Peep, urodzony jako Gustav Elijah Åhr w Allentown w Pensylwanii, od najmłodszych lat zmagał się z problemami psychicznymi i społecznymi, co jednak nie przeszkodziło mu w znalezieniu ukojenia w muzyce i budowaniu kariery. W wywiadzie dla V Magazine, którego fragmenty opublikowano po jego śmierci, Peep wyznał, że tatuaże na twarzy, które zrobił sobie w bardzo młodym wieku, miały na celu zmuszenie go do „zrobienia czegoś” i uniemożliwienia mu podjęcia „normalnej” pracy, co było świadectwem jego determinacji. To poczucie bycia „wybranym” i dążenie do udowodnienia swojej wartości stanowiło jeden z filarów jego artystycznej tożsamości.

„Beamerboy” to piosenka, która doskonale oddaje złożoność osobowości Lil Peepa: z jednej strony chęć posiadania i hedonizm, z drugiej zaś głębokie poczucie samotności, świadomość oczekiwań publiczności wobec jego cierpienia i niezłomna wiara w własne przeznaczenie. Jest to kawałek, który stał się hymnem dla wielu młodych ludzi, którzy utożsamiali się z jego bólem, marzeniami i buntem.