Utwór „LiL Kennedy” autorstwa Lil Peepa, wydany 11 grudnia 2015 roku jako pierwszy singiel z EP-ki CALIFORNIA GIRLS, a później reedycja na platformach streamingowych w styczniu 2021 roku, jest głęboką i mroczną refleksją nad sławą, uzależnieniem i nihilizmem, które dominowały w życiu artysty. Już sam tytuł utworu nawiązuje do tragicznego losu prezydenta Johna F. Kennedy'ego, stanowiąc przerażającą paralelę do przewidywanego przez Peepa przedwczesnego końca. Oryginalna okładka singla, przedstawiająca JFK w samochodzie tuż przed zamachem, dodatkowo podkreśla to skojarzenie. Niespodziewanie, Lil Peep zmarł w wyniku przypadkowego przedawkowania na pokładzie swojego autobusu koncertowego, co tragicznie potwierdziło samoistne proroctwo zawarte w piosence.

Piosenka, za której produkcję odpowiada Nedarb, stanowiła ich pierwsze solowe wspólne dzieło, gdzie smutna, zapętlona melodia pianina Nedarb kontrastuje z delikatnym, śpiewnym wokalem Peepa, tworząc niepowtarzalne połączenie mrocznej treści z pozornie lekkim wykonaniem. W warstwie tekstowej utwór zaczyna się od gorzkiego komentarza na temat powierzchowności sławy: „They don't see me unless I pull up Lamborghini / Everybody wanna be me till I pull up and they meet me”. Lil Peep sygnalizuje, że jego wartość i widoczność są postrzegane jedynie przez pryzmat materialnego sukcesu, a prawdziwa, złożona osobowość ginie w cieniu oczekiwań.

Następnie artysta zagłębia się w otchań autodestrukcji i poczucia beznadziei: „Imma die slow, sweetie, I ain't never had a meaning / Just another fucking junkie, drain my blood but don't be greedy”. To wyznanie braku sensu życia i określenie siebie jako „tylko kolejnego jukiego” jest świadectwem jego zmagania z uzależnieniem i ponurej akceptacji własnej rzeczywistości. Wers „Leave some liquid for the centipedes, they eat away my memory” to potężna metafora destrukcyjnego wpływu narkotyków, które, niczym drapieżne stonogi, wyniszczają jego wspomnienia i istotę bytu. Lil Peep otwarcie mówił o swoich problemach z depresją, lękami i uzależnieniem od substancji, określając się jako osobę z chorobą afektywną dwubiegunową i używając muzyki jako swojego kanału do wyrażania tych wewnętrznych demonów. Nedarb wspominał, że był zaskoczony otwartością Peepa w opisywaniu ketaminy i metamfetaminy w tekście.

Linie takie jak „Feed me to my enemies / Lead me to death, I'm Lil Kennedy” są echem przewidywanej, przedwczesnej śmierci i poczucia nieuchronności losu. Idea „klątwy Kennedy’ego” – serii nieszczęśliwych wypadków w rodzinie prezydenta – może również rezonować z pragnieniem Peepa, by „nie żyć długo”. W tekście pojawiają się również bezpardonowe i surowe odniesienia do seksu: „Pussy on the leather seats, music and ecstasy / She don't think I'm sexy, but I can't let that get to me / Fuck her till she red and then she keep coming next to me”. Te fragmenty, choć wulgarne, wpisują się w surowy i niefiltrowany obraz życia, które prezentował Peep, pełen hedonizmu, ale i głębokiej pustki.

Zakończenie utworu, „I ain't got no chill in me / Bitch you gon' envy me”, może być odczytane jako sarkastyczna nuta, sugerująca, że „zazdrość”, o której mówi Peep, dotyczy raczej tragicznego, uwiecznionego w piosence wizerunku, a nie jego faktycznej, niszczonej uzależnieniem egzystencji. Utwór „LiL Kennedy”, w którym Peep sampluje "Mirai E" Kiroro, pozostaje bolesnym świadectwem artysty, który, zmagając się z demonami sławy i uzależnienia, tworzył muzykę rezonującą z całą generacją, która czuła się zagubiona i niezrozumiana. Jego słowa, dostarczone miękkim, melancholijnym głosem na tle spokojnego beatu, tworzą głęboko emocjonalny portret wewnętrznego chaosu, który definiował jego krótkie, ale intensywne życie.