Interpretacja Still Got The Blues - Gary Moore

Utwór „Still Got The Blues” Gary’ego Moore’a to porywająca ballada blues-rockowa, która stała się sygnaturową piosenką irlandzkiego gitarzysty i wokalisty. Wydany jako utwór tytułowy z jego ósmego solowego albumu studyjnego w marcu 1990 roku, singiel ukazał się 30 kwietnia tego samego roku, z miejsca zyskując ogromne uznanie. Album i sam utwór były punktem zwrotnym w karierze Moore’a, który porzucił dominujący wcześniej hard rock i heavy metal na rzecz elektrycznego bluesa, co było śmiałym, ale mądrym posunięciem, prowadzącym do jego największego komercyjnego sukcesu.

Tekst piosenki, przesycony nostalgią i głębokim smutkiem, opowiada historię utraconej miłości i bólu, który mimo upływu lat, wciąż pozostaje żywy. Pierwsze wersy, „Used to be so easy / To give my heart away. / But I've found out the hard way / There's a price you have to pay”, malują obraz młodzieńczej naiwności i beztroski w miłości. Podmiot liryczny wspomina czasy, gdy oddawanie serca było łatwe, pozbawione konsekwencji. Jednakże, jak to często bywa, życiowe doświadczenia brutalnie nauczyły go, że miłość wiąże się z ceną – bólem i rozczarowaniem. Określenie „I found out that love, is no friend of mine” podkreśla gorzką lekcję, jaką odebrał, dystansując się od uczucia, które niegdyś przynosiło radość.

Refren, „So long / It was so long ago. / But I've still got the blues for you”, jest centralnym punktem utworu i kwintesencją jego przesłania. Wyraża on nieprzemijający smutek i tęsknotę. Słowo „blues” w tytule ma tu podwójne znaczenie – odnosi się zarówno do gatunku muzycznego, który Gary Moore przyjął, jak i do samej emocji: głębokiego, melancholijnego żalu. Moore w jednym z wywiadów mówił, że poczuł „przesłanie” od bluesa, kiedy podczas rozgrzewek przed koncertami hardrockowymi sam grał bluesowe melodie. Ta intuicyjna inspiracja skłoniła go do nagrania całego albumu w tym stylu, początkowo traktowanego jako „muzyczny odwrót dla duszy”.

Kolejne zwrotki kontynuują temat utraconej niewinności: „Used to be so easy / Fall in love again / But I found out the hard way, / It's a road that leads to pain.” Podmiot liryczny zdaje sobie sprawę, że miłość to nie tylko gra, w której można wygrać, ale droga wiodąca do cierpienia, gdzie zwycięstwo i porażka są ze sobą nierozerwalnie związane. Te wersy rezonują z ludzką kondycją, ukazując wrażliwość, na jaką jest się narażonym, otwierając serce przed drugą osobą. W ten sposób utwór staje się uniwersalnym świadectwem dwuznaczności miłości, która potrafi zadać rany, których czas sam nie jest w stanie uleczyć.

Po refrenie następuje część, która doskonale oddaje ten ból: „So many years since I've seen your face, / But You will in my heart / There's an empty space / Where you used to be.” Te słowa podkreślają trwałość bólu i pustki po stracie ukochanej osoby. Mimo upływu lat i niemożności zobaczenia twarzy, pamięć o miłości i miejsce, które zajmowała, pozostaje niezmienne w sercu, tworząc pustą przestrzeń. To świadectwo, że niektóre emocje są zakotwiczone głęboko w nas, odporne na upływ czasu.

Niezapomniane solo gitarowe, które następuje po tej części, jest prawdziwym sercem utworu. Gary Moore, znany z ekspresyjnej i emocjonalnej gry, użył do nagrania swojego 1959 Les Paul Standard. Aby uzyskać charakterystyczne, nasycone brzmienie z dużą ilością sustainu, stosował prototyp wzmacniacza Marshall JTM45 oraz pedał distortion Marshall Guv'nor, podbijając średnie tony i grając głównie na przystawce gryfowej. Takie ustawienia pozwalały osiągnąć glorious thick, singing tone, często porównywany do „woman tone” Erica Claptona. Moore wspominał, że utwór „Still Got The Blues” nagrano za jednym podejściem w studiu, co było dla niego „dramatycznym dniem”. Według jednej z teorii inspiracji do powstania utworu, Gary Moore odczuwał smutek, ponieważ opuściła go jedna z jego dziewczyn, co stało się katalizatorem do skanalizowania tych emocji w muzykę.

Co ciekawe, w 2008 roku sąd w Monachium orzekł, że solo gitarowe w „Still Got The Blues” było plagiatem instrumentalnego utworu „Nordrach” niemieckiego zespołu Jud's Gallery z 1974 roku. Moore zaprzeczał, że znał ten utwór, tłumacząc, że w czasie pracy nad albumem „Nordrach” był niedostępny na płytach czy CD. Jednak sąd uznał, że mógł go słyszeć w radiu lub na koncercie i nakazał Moore’owi zapłacenie nieujawnionych odszkodowań liderowi Jud's Gallery, Jürgenowi Winterowi. Pomimo tego incydentu, znaczenie i wpływ piosenki Moore’a pozostają niezaprzeczalne.

Piosenka kończy się melancholijnym powtórzeniem refrenu i słowami: „Though the days come and go / There is one thing I know / I've still got the blues for you.” To ostateczne potwierdzenie nieustającego żalu, które pomimo upływu czasu i zmieniających się dni, pozostaje niezmienne. Gary Moore, poprzez połączenie przejmującego wokalu, mistrzowskiej gry na gitarze i emocjonalnych tekstów, stworzył ponadczasowy klasyk, który do dziś porusza słuchaczy na całym świecie, świadcząc o sile i trwałości ludzkich uczuć, szczególnie tych związanych z utratą miłości. Album Still Got The Blues stał się komercyjnym sukcesem i zyskał uznanie wśród krytyków, pomagając Moore’owi ugruntować swoją pozycję w gatunku bluesowym. Nawet Eric Clapton uhonorował Moore'a, wykonując cover utworu na swoim albumie z 2013 roku, Old Sock, jako hołd po jego śmierci.