Interpretacja Wild Frontier - Gary Moore

Interpretacja piosenki "Wild Frontier" autorstwa Gary'ego Moore'a to podróż w głąb straty, nostalgii i poszukiwania tożsamości w obliczu głębokiego konfliktu. Utwór, wydany w 1987 roku na albumie o tym samym tytule, jest jednym z najbardziej osobistych i politycznych dzieł Moore'a, a jego korzenie tkwią głęboko w doświadczeniach artysty z Irlandii Północnej. Sam Moore, pochodzący z Belfastu, w wywiadzie dla Guitar World z 1987 roku stwierdził, że "Wild Frontier" to "dość polityczna piosenka", opisująca los każdego, kto dorastał w Belfaście, a następnie wrócił po wielu latach, będąc wstrząśniętym zmianami w mieście.

Początkowe wersy "I remember the old country / they call the emerald land. / And I remember my home town / before the wars began" natychmiast wprowadzają słuchacza w stan głębokiej tęsknoty za utraconym rajem. "Szmaragdowa ziemia" to powszechne określenie Irlandii, a wspomnienie "zanim zaczęły się wojny" odnosi się do czasu przed narastającym konfliktem w Irlandii Północnej, znanym jako The Troubles. Ten wstępny kontrast między sielankową przeszłością a bolesną teraźniejszością stanowi fundament emocjonalny utworu.

Kolejne strofy, "Now we're riding on a sea of rage, / the victims you have seen. / You'll never hear them sing again / The Forty Shades Of Green," malują obraz brutalnej rzeczywistości. "Morze wściekłości" i "morze krwi" (pojawiające się później) to mocne metafory przemocy i chaosu, które ogarnęły kraj. Fraza "The Forty Shades Of Green" jest bezpośrednim odniesieniem do piosenki Johnny'ego Casha z 1959 roku, która celebrowała idylliczne piękno irlandzkiego krajobrazu. W kontekście utworu Moore'a, "nigdy więcej nie usłyszysz ich śpiewających" te "czterdzieści odcieni zieleni" symbolizuje utratę niewinności, radości i zdolności do doceniania piękna ojczyzny w obliczu cierpienia i zniszczenia. Ta utrata jest permanentna, ponieważ "ofiary, które widziałeś", już nigdy nie zaśpiewają.

Refren "We're goin' back to the wild frontier. / Back to the wild frontier, it's calling" jest centralnym punktem piosenki i otwartym na interpretację. "Dzika granica" może oznaczać kilka rzeczy. Po pierwsze, może to być ucieczka od brutalnej rzeczywistości miast dotkniętych konfliktem – powrót do pierwotnego, nieskażonego stanu, gdzie zasady są inne lub gdzie można odnaleźć poczucie wolności, której brakuje w świecie "samochodów pancernych i barykad". Po drugie, może to być metafora samej Irlandii Północnej, która stała się "dziką granicą" ze względu na swoją niebezpieczną i nieuregulowaną naturę, gdzie prawo i porządek zostały zastąpione przez konflikt. Trzecia możliwość to wewnętrzny powrót do korzeni i tożsamości, próba odzyskania tego, co zostało utracone, nawet jeśli oznacza to wejście na nieznany, niebezpieczny teren. Album "Wild Frontier" był dedykowany pamięci bliskiego przyjaciela Moore'a i byłego kolegi z zespołu Thin Lizzy, Phila Lynotta, który zmarł w 1986 roku, co dodatkowo podkreśla osobisty wymiar tęsknoty i straty. Gary Moore odbył podróż do swojego rodzinnego Belfastu w 1985 roku, co było inspiracją dla wielu piosenek na albumie, w tym utworu tytułowego. Na płycie słychać też silne wpływy muzyki celtyckiej, zwłaszcza w utworze "Over the Hills and Far Away", co stanowi kolejny wyraz miłości Moore'a do ojczyzny.

Tekst rozwija się dalej, opisując degradację miejskiego krajobrazu: "I remember my city streets / before the soldiers came. / Now armoured cars and barricades / remind us of our shame". To poczucie wstydu odnosi się do porażki społeczeństwa w utrzymaniu pokoju i do widocznych symboli militarnej okupacji, które stały się częścią codzienności. Użycie automatu perkusyjnego na całym albumie, choć krytykowane przez niektórych, może być postrzegane jako celowy zabieg podkreślający surowość i mechaniczność otoczenia, kontrastujące z żywą, tradycyjną muzyką, do której Gary Moore często nawiązywał.

Wersy takie jak "We count the cost of those we lost / and pray it's not in vain. / The bitter tears of all those years. / I hope we live to see those days again" wyrażają ból po stracie i nadzieję na lepszą przyszłość. Jest to modlitwa, aby ofiary nie poszły na marne, aby cierpienie miało sens i prowadziło do odrodzenia. To także głębokie pragnienie powrotu do czasów pokoju i jedności. Piosenka dotyka osobistej straty poprzez wspomnienie przyjaciela: "And I remember a friend of mine, / so sad now that he's gone. / They tell me I'll forget / as time goes on". To jest uniwersalne odzwierciedlenie żałoby i próby pogodzenia się z tym, co nieodwracalne, a jednocześnie opór wobec zapomnienia.

Końcowe powtórzenie "Those forty shades of green are calling me back home" jest potężnym wyrazem niezłomnej więzi z ojczyzną, nawet mimo jej skomplikowanej i bolesnej historii. Mimo całej rozpaczy i zniszczenia, piękno i duch Irlandii nadal wzywają artystę, co sugeruje nadzieję na ostateczne pojednanie i powrót do prawdziwej, nieskażonej tożsamości. Piosenka "Wild Frontier" to zatem nie tylko lament nad przeszłością, ale także głęboka refleksja nad tożsamością, oporem i nieustającą siłą przywiązania do ziemi i kultury, które Gary Moore, jako syn Belfastu, nosił w sobie.