„Bitch Please II” to utwór, który ukazał się 23 maja 2000 roku na przełomowym albumie Eminema, The Marshall Mathers LP. Jest to swego rodzaju kontynuacja singla „Bitch Please” Snoop Dogga z 1999 roku, co już na starcie podkreśla jego kolaboracyjny i intergeneracyjny charakter w świecie hip-hopu. Piosenka jest prawdziwym popisem gwiazdorskiego składu: obok Eminema pojawiają się tu Dr. Dre, Snoop Dogg, Xzibit i Nate Dogg, co stanowiło wówczas sensację i mocny sygnał o dominacji ekipy Aftermath/Shady Records na scenie.

Już samo intro, w którym Snoop Dogg entuzjastycznie wita Detroit i chwali Dr. Dre, sugeruje atmosferę triumfu i wspólnej siły. Kiedy Snoop Dogg pyta „Did you shit on these niggaz two times Dr. Dre?”, to pytanie to, w dosadny sposób, odnosi się do powrotu Dr. Dre na scenę z wielkim hukiem, podkreślając jego niezaprzeczalny wpływ i status legendy, którą potwierdził chociażby swoim albumem „2001” wydanym w 1999 roku.

Pierwsza zwrotka Dr. Dre to popis autorefleksji i siły. Opowiada o swoim podejściu do tworzenia muzyki jako „simplistic pimp shit” na kawałku Slima, co ma wywoływać zamieszki niczym występy zespołu Limp Bizkit. Dre zaznacza, że tłumy, które przyciąga Eminem, są tak samo „rowdy” (rozbrykane) jak zatłoczony Crenshaw Boulevard, podczas gdy jego własne i Snoop Dogga koncerty przyciągają ludzi z Crenshaw, Long Beach do South Central – czyli z samych serc West Coast hip-hopu. To porównanie podkreśla różnorodność i potęgę fanów, jednocześnie budując poczucie wspólnoty. W słowach „Sometimes it's like a nightmare, just bein Andre”, Dr. Dre ujawnia ciemne strony sławy i presji, z którą się mierzy, ale natychmiast kontruje to pewnością siebie, mówiąc o swojej broni i dominacji ekipy: D-R-E i Shady z Doggym z Long Beach. W wywiadzie dla SiriusXM, Dr. Dre nazwał Eminema „najlepszym MC w historii. Bez dwóch zdań”. Z kolei ich współpraca, jak podkreślał Dre, jest długoterminowa, a on sam postrzega ją jako prawdziwą kolaborację, a nie tylko „pracę”.

Snoop Dogg w swojej zwrotce kontynuuje motyw pewności siebie i hedonizmu, charakterystyczny dla jego stylu. Mówi o rozpoczynaniu imprez, posiadaniu broni i beztroskim podejściu do życia klubowego. Kluczowym momentem jest nawiązanie do Eminema: „Hangin in the club, with my nephew Eminem (Whassup Slim?) Whattup cuz? (Whattup Snoop?) The Great White American Hope, done hooked up with the King of the motherfuckin West coast, bay-bayy!”. Ten wers symbolizuje unię Wschodniego i Zachodniego Wybrzeża, a także Detroit, pod jednym sztandarem. Eminem, jako „Wielka Biała Amerykańska Nadzieja” (określenie, które zyskał jako biały raper osiągający ogromny sukces w gatunku zdominowanym przez Afroamerykanów), łączy siły z Snoop Doggiem, „Królem pierdolonego Zachodniego Wybrzeża”. To partnerstwo było potężnym statementem w muzyce popularnej. Jak wspominał Snoop Dogg w wywiadzie z 2020 roku, Dr. Dre miał ogromny wpływ na pozycję Eminema w rapie, a ich współpraca była kluczowa dla jego sukcesu.

Refren wykonywany przez Nate Dogga jest esencją niezależności i groźby: „And you don't really wanna fuck, with me / Only nigga that I trust, is me / Fuck around and make me bust, this heat”. Podkreśla on samowystarczalność i gotowość do obrony swojego miejsca w świecie, co idealnie pasuje do agresywnego tonu całego utworu.

Xzibit w swojej zwrotce potęguje atmosferę brutalności i bezkompromisowości. Opisuje scenariusze śmierci i zastraszania, eksponując fasady i słabości tych, którzy próbują mu zagrozić. Jego wers „Bitch, please - you must have a mental disease / Assume the position and get back down on your knees” jest aktem totalnego zlekceważenia, mającym na celu zdyskredytowanie wszelkich przeciwników. Xzibit, podobnie jak pozostali, podkreśla lojalność wobec własnej ekipy i siłę w konfrontacji.

Jednak to zwrotka Eminema jest sercem utworu i jego najbardziej introspektywnym oraz wyzywającym elementem. Zaczyna się od parodii stylu Snoop Dogga, co stanowi humorystyczne, ale i celne odniesienie do jego kolegi. Następnie, Eminem bez ogródek zwraca się do swoich krytyków, a konkretnie do Timothy'ego White'a, ówczesnego redaktora naczelnego magazynu Billboard, który otwarcie potępiał teksty rapera, oskarżając go o „zarabianie na wykorzystywaniu nieszczęścia świata” i promowanie mizoginii i przemocy. Eminem rymuje: „Gimme the mic, let me recite, 'til Timothy White / pickets outside the Interscope offices every night”. To bezpośrednie uderzenie w White'a i media, które chciały go cenzurować.

Eminem kwestionuje prawo do własnej ekspresji: „What if he's right? I'm just a criminal, makin a living / off of the world's misery - what in the world gives me the right / to say what I like, and walk around flippin the bird / Livin the urban life, like a white kid from the 'burbs”. Tutaj artysta ironicznie przyjmuje perspektywę swoich krytyków, jednocześnie broniąc swojej autentyczności. Odnosi się do stereotypu „białego dzieciaka z przedmieść”, który próbuje żyć miejskim życiem, co było częstym zarzutem wobec niego. W tej zwrotce Eminem eksploruje również swoją skomplikowaną tożsamość, sugerując, że gdzieś głęboko drzemie w nim przyzwoity człowiek, ale publicznie prezentuje się jako „this mean” (ten zły). Jego kontrowersyjne słownictwo, w tym użycie słowa „fag”, jest przedstawione jako po prostu „me being me” (ja będący sobą). Po prowokacyjnym pytaniu „want me to tone it down?”, następuje wulgarny, nieocenzurowany wybuch: „Suck my fuckin dick, you faggot / You happy now?”. To definitywny sprzeciw wobec cenzury i żądania ugrzecznienia jego wizerunku, podkreślający jego niezachwianą wierność swojemu artystycznemu „ja”. Eminem w wywiadach często tłumaczył, że jego twórczość jest dla dorosłych i że wiele jego tekstów ma charakter konceptualny, a krytycy, tacy jak Timothy White, często nie rozumieli kontekstu, np. piosenki „Guilty Conscience”.

Piosenka kończy się ponownym powtórzeniem refrenu i wspólnym okrzykiem, co cementuje wrażenie jedności i potęgi supergrupy: „2001 and forever / Slim Shady, Dr. Dre, Snoop Dogg, X to the Z, Nate Dogg / C'mon, yeah!!”. „Bitch Please II” to zatem nie tylko popis rymów, ale przede wszystkim manifest siły, jedności i bezkompromisowej autentyczności artystów, którzy wspólnie tworzyli historię hip-hopu, mierząc się z krytyką i utrwalając swoje legendy. Dr. Dre podsumował to w wywiadzie, mówiąc, że ich relacje są długoterminowe i oparte na współpracy i kreatywności.