Interpretacja I promise - Radiohead

Piosenka „I Promise” Radiohead, wydana w 2017 roku jako część jubileuszowej reedycji OKNOTOK 1997 2017 albumu OK Computer, jest poruszającym studium ludzkiej determinacji i kruchej natury zobowiązań. Choć nagrana pierwotnie podczas sesji do OK Computer w latach 1996-1997, utwór uznano wówczas za niedostatecznie silny, by znaleźć się na albumie, i przez dwie dekady pozostawał poza oficjalnym obiegiem. Ta historia samej piosenki, która musiała „czekać” na swoje wydanie, dodaje jej warstwę znaczeniową o wytrwałości i ponownym odkrywaniu wartości.

Tekst utworu, zdominowany przez powtarzające się frazy „I won’t run away no more, I promise” oraz „Even when... I promise”, przypomina listę ślubowań. Thom Yorke, jak zauważył serwis Songfacts, "wypisuje obietnice niczym listę zakupów". Podmiot liryczny deklaruje niezłomną wierność i obecność, nawet w obliczu nudy, odrzucenia („Even when you lock me out, I promise”), czy katastrofy („Even when the ship is wrecked, I promise”, „Tie me to the rotten deck, I promise”). To nie są obietnice składane w łatwych okolicznościach; to przysięgi na przekór przeciwnościom, sygnał wewnętrznej walki z pokusą ucieczki lub rezygnacji. W tych słowach można odnaleźć głębokie emocje – od rozpaczy i poczucia osaczenia po upartą nadzieję i wolę trwania. Linia „I say my prayers every night, I promise” sugeruje poszukiwanie wewnętrznego spokoju lub zewnętrznego wsparcia w trudnych chwilach, podczas gdy „I know which side I’m spread” wskazuje na świadomość własnej pozycji, być może zrozumienie złożoności relacji, w której się znajduje.

Muzycznie, „I Promise” wyróżnia się akustyczną gitarą, perkusją przypominającą marszową orkiestrę oraz mellotronowymi partiami orkiestrowymi. Krytyk Marc Hogan z Pitchforka zauważył, że utwór nie dzieli "technologicznych motywów tekstowych i ponurej produkcji" charakterystycznych dla OK Computer, upatrując w nim stylistycznych podobieństw do wcześniejszego albumu zespołu, The Bends. To bardziej bezpośrednie i melancholijne brzmienie oddaje intymny charakter obietnic. Gitarzysta Radiohead, Ed O'Brien, porównał styl utworu do Roya Orbisona, natomiast Thom Yorke do Joy Division, co podkreśla jego emocjonalną głębię i pewną surowość.

Kontekst historyczny nagrywania „I Promise” jest nierozerwalnie związany z okresem powstawania OK Computer, albumu wydanego 21 maja 1997 roku, który stał się ikoną przewidującą społeczną alienację i presję technologii. W tym czasie Thom Yorke zmagał się z intensywnymi problemami psychicznymi. Jak wspominał, po latach wyczerpującej trasy koncertowej promującej The Bends, czuł się „katatoniczny” i „żył w zawieszeniu”, doświadczając klaustrofobii i braku poczucia rzeczywistości. W wywiadzie dla Rolling Stone, Yorke wyjaśnił, że "paranoja, którą odczuwał w tamtym czasie, dotyczyła bardziej tego, jak ludzie się ze sobą komunikują", a on "używał terminologii technologicznej, by to wyrazić". Jego twórczość była próbą "ponownego nawiązania kontaktu z innymi ludźmi, gdy jest się ciągle w podróży". W tym świetle, piosenka „I Promise” może być interpretowana jako osobista przysięga niepoddawania się temu przytłaczającemu poczuciu izolacji i próba utrzymania więzi, zarówno z innymi, jak i z samym sobą.

Gdy utwór „I Promise” został ponownie zaprezentowany publiczności w 2017 roku, Thom Yorke, wprowadzając go na koncercie w Oslo 7 czerwca 2017 roku, skomentował: „Byliśmy bandą wariatów i pewnie nadal jesteśmy… Jedną z szalonych rzeczy, które zrobiliśmy, było niewydanie tej piosenki”. To wyznanie podkreśla, że nawet po latach zespół dostrzegł siłę i uniwersalność utworu, którego znaczenie być może dojrzało wraz z upływem czasu. Teledysk, wyreżyserowany przez Michała Marczaka i wydany 2 czerwca 2017 roku, przedstawia nocną podróż autobusem przez Warszawę, a wśród pasażerów pojawia się animatroniczna głowa. Krytyk Robin Hilton z NPR zinterpretował to jako odniesienie do izolacji i wyczerpującego harmonogramu tras koncertowych, które Yorke przeżywał w okresie OK Computer. Wideo to wzmacnia przesłanie piosenki o podróży, samotności i nieustannej obietnicy kontynuowania, nawet gdy otoczenie wydaje się obce i mechaniczne.