„Rap God” Eminema to bezkompromisowa deklaracja dominacji w świecie rapu, zarówno pod względem technicznym, jak i lirycznym. Utwór, wydany w 2013 roku, znalazł się na albumie The Marshall Mathers LP 2 i od razu wzbudził sensację ze względu na niespotykaną prędkość i gęstość rymów. Piosenka otwiera się sugestywnym intro, w którym głos spoza kadru, znany z wcześniejszych skeczy Eminema, wzywa Slima Shady'ego na scenę, zapowiadając coś niezwykłego. To klasyczny zabieg budowania napięcia, który od razu umieszcza słuchacza w centrum nadchodzącego „show”.

Centralnym punktem utworu jest powtarzający się hook, gdzie artysta ogłasza: „I'm beginning to feel like a Rap God, Rap God”. To nie tylko przechwałka, ale także manifest pewności siebie i świadomości własnego miejsca w historii hip-hopu. Eminem, używając porównania do „Rapbota”, podkreśla swoją komputerową precyzję i szybkość rymowania, co jest cechą charakterystyczną dla tego utworu.

W pierwszej zwrotce artysta natychmiast przechodzi do demonstracji swoich umiejętności. Wspomina o tym, że rapuje "jak komputer", co musi być w jego genach, nawiązując do dziedzictwa i wrodzonego talentu. Podkreśla również swoją długowieczność w branży, rymując o swoich początkach, gdy "Bill Clinton był jeszcze w biurze", co plasuje jego karierę na przestrzeni dekad. Eminem nie stroni od kontrowersyjnych odniesień, jak w przypadku Moniki Lewinsky, co jest typowe dla jego prowokacyjnego stylu. Tekst przepełniony jest złożonymi rymami wielosylabowymi i alliteracjami, które są świadectwem jego „skill-a-holic” natury. Wyraża swoją brutalną szczerość i lekceważenie dla mniej utalentowanych raperów, używając ostrych metafor. Ironia jego podpisania kontraktu z Aftermath Records, wytwórnią założoną przez Dr. Drego, zostaje podkreślona, gdy artysta przyznaje, że „only realized it was ironic I was signed to Aftermath after the fact”.

Druga zwrotka kontynuuje temat jego unikalnej pozycji. Eminem sugeruje, że kluczem do „rapowej nieśmiertelności” jest „rage and youthful exuberance”, czyli gniew i młodzieńcza werwa, które napędzały go od początku kariery. Składa hołd swoim inspiracjom, wymieniając legendy takie jak Rakim, Lakim Shabazz, 2Pac, N.W.A. (Ice Cube, Dr. Dre, MC Ren, DJ Yella, Eazy-E). Co ciekawe, raper ironicznie odnosi się do Sali Sław Rock and Rolla, mówiąc, że jedyną „Salą Sław”, do której zostanie wprowadzony, będzie „alcohol of fame on the wall of shame”, co jest nawiązaniem do jego problemów z uzależnieniem. W tej części tekstu pojawiają się również kontrowersyjne, homofobiczne określenia, które wywołały w swoim czasie spore oburzenie. Eminem twierdził, że nie ma to na celu obrażania, lecz jest to forma prowokacji, mająca na celu atakowanie innych raperów, których postrzega jako słabych lub „miękkich”.

W trzeciej zwrotce, artysta podtrzymuje motyw dominacji, porównując się do Nascar, Dale'a Earnhardta, „White Trash God” oraz General Zoda, podczas gdy Ziemia to jego Krypton. To potężne, fantastyczne porównania, które umacniają jego obraz jako istoty nadludzkiej w świecie rapu. W dalszej części raper przechodzi do metaforycznego przedstawienia swojej zdolności do odradzania się i uderzania z nową siłą, mówiąc: „Let off then I'm reloading immediately with these bombs I'm totin'”. W tym wersie Eminem odwołuje się również do swoich zmagań z cenzurą, wspominając swoją linię z utworu "I'm Back" z albumu The Marshall Mathers LP, gdzie nawiązał do masakry w Columbine. Wyraża zaniepokojenie, czy dziś, kiedy jest mniej "wielki", mógłby sobie pozwolić na podobne teksty, co świadczy o jego ciągłym testowaniu granic wolności słowa w sztuce. Przywołuje też swoją nadludzką naturę, rymując: „summa lumaa dooma luma you assuming I'm a human / What I gotta do to get it through to you I'm superhuman”. To podkreśla jego innowacyjność i odporność na krytykę, a słowa hejterów mają odbijać się od niego niczym rykoszet. Utwór jest również słynny ze swojego rekordu Guinnessa za największą liczbę słów w singlu – 1560 słów. Jeden z fragmentów, trwający 15 sekund, zawiera 97 słów, co daje średnią 6,46 słów na sekundę, czyniąc go najszybciej rapowaną sekcją w historii muzyki. Eminem podkreśla również różnicę między swoją „elevating music” a „elevator music” innych, odrzucając zarzuty o „zbytnią mainstreamowość” i broniąc swojej zdolności do łączenia hip-hopu z rockiem, czego przykładem jest „Lose Yourself”.

„Rap God” to nie tylko pokaz technicznych umiejętności Eminema, ale również psychologiczny autoportret artysty, który pomimo sukcesu i sławy wciąż czuje potrzebę udowadniania swojej wartości i przekraczania granic. Jest to piosenka o nieustającej walce o utrzymanie pozycji na szczycie, o odporności na krytykę oraz o bezkompromisowej wizji siebie jako "Boga Rapu", który nie chce być tylko królem, ale absolutnym bóstwem tego gatunku. Utwór jest hołdem dla hip-hopowych korzeni, a jednocześnie śmiałą deklaracją innowacyjności i dominacji.