Interpretacja Let's Dance - David Bowie

„Let's Dance” Davida Bowiego to utwór, który na pierwszy rzut oka porywa do tańca i jawi się jako lekki, radiowy przebój, lecz pod jego taneczną warstwą kryje się zaskakująco głęboka i wielowymiarowa interpretacja. Wydany w 1983 roku jako singiel i tytułowy utwór z albumu o tej samej nazwie, stał się największym sukcesem komercyjnym Bowiego, osiągając szczyty list przebojów w wielu krajach, w tym w Wielkiej Brytanii i Stanach Zjednoczonych. Reprezentował on wyraźne odejście artysty od jego wcześniejszych eksperymentów z post-punkiem i art-rockiem, w kierunku bardziej komercyjnego brzmienia, łączącego elementy funku, dance-popu i new wave.

Za produkcję odpowiadał Bowie wraz z legendarnym Nile'em Rodgersem z zespołu Chic, który odegrał kluczową rolę w przekształceniu pierwotnego, folkowo-rockowego dema w dynamiczny utwór taneczny. Charakterystyczne, bluesowe solo gitarowe wykonał wówczas mało znany Stevie Ray Vaughan, co nadało piosence dodatkowego smaku. Bowie celowo dążył do stworzenia hitów, poszukując nowej drogi artystycznej po niezadowoleniu ze współpracy z RCA Records.

Na poziomie tekstowym, refren „Let's dance, put on your red shoes and dance the blues” to pozornie proste zaproszenie do zabawy. Jednak Nile Rodgers ujawnił, że Bowie mówił tu o „tańcu, który ludzie odgrywają w życiu; o koncepcyjnym tańcu nieszczerości. Śpiewa ‘załóż swoje czerwone buty i zatańcz bluesa’, jakby udawał radość, choć jest smutny”. W tym kontekście, fraza „dance the blues” zyskuje ironiczny wymiar – tańczyć smutek w jaskrawych, uwodzicielskich „czerwonych butach”, które wymagają uwagi, a jednocześnie mają maskować wewnętrzny ból. Czerwone buty mogą również nawiązywać do filmu „Czerwone pantofelki” z 1948 roku, opowiadającego o tancerce.

Sam Bowie opisał „Let's Dance” jako „bardzo bezpośrednie oświadczenie o integracji jednej kultury z drugą”. Chciał stworzyć coś „cieplejszego i bardziej humanistycznego” oraz „położyć mniejszy nacisk na nihilizm”. Ta wizja najpełniej została zrealizowana w teledysku, nakręconym w Australii, który był bezpośrednim komentarzem przeciwko rasizmowi i opresji. Wideo skupiało się na losach Aborygenów, a czerwone buty stały się potężnym symbolem ich wyzysku i ekonomicznego upośledzenia, wynikających z kolonializmu. Bowie pragnął pokazać „imperialistycznego mieszkańca Zachodu wkraczającego do obcego społeczeństwa i olśniewającego ludność tubylczą ideą własnego zachodniego stylu życia, i że niekoniecznie jest to dobra rzecz, do której należy dążyć”. W teledysku ukazał „niekomfortowe połączenie kultur”.

Innym intrygującym elementem tekstu jest „serious moonlight” (poważne światło księżyca). Bowie nazwał tak swoją trasę koncertową promującą album – „Serious Moonlight Tour”. Początkowo artysta twierdził, że zwrot ten nie ma większego znaczenia, ale Nile Rodgers uważał, że inspiracją było jego częste używanie słowa „serious”. Niezależnie od genezy, „poważne światło księżyca” nadaje atmosferze utworu głębi, a nawet pewnego niepokoju, wykraczając poza romantyczne konotacje typowe dla tego rodzaju oświetlenia.

Mimo ogromnego sukcesu komercyjnego, Bowie w późniejszych latach oceniał ten okres swojej twórczości krytycznie, nazywając go „latami Phila Collinsa”. Czuł, że musiał dostosowywać swoją muzykę do nowej, masowej publiczności, co w jego odczuciu doprowadziło do „niskiej kreatywności” na kolejnych albumach. Mimo to, „Let's Dance” pozostaje utworem przełomowym, który nie tylko zapewnił Bowiemu status globalnej supergwiazdy, ale także posłużył jako medium do ważnych komentarzy społecznych, sprytnie ukrytych pod fasadą tanecznego rytmu.