Piosenka „Walkiria” autorstwa Aviego, wydana 3 lutego 2019 roku jako singiel promujący album Apokryfy Dzieł Sycylijskich (część pobocznego mini albumu powstałego w ramach projektu Spis Dzieł Sycylijskich), to manifest artystycznej niezależności, wytrwałości i triumfu nad przeciwnościami losu. Tytuł nawiązuje do mitologicznych postaci, wojowniczych dziewic, które na polu bitwy wybierały najdzielniejszych poległych bohaterów, by zabrać ich do Walhalli. W kontekście tekstu Aviego, "Walkiria" może symbolizować siłę wewnętrzną, która prowadzi artystę przez życiowe zmagania i ostatecznie pozwala mu wznieść się ponad krytykę i trudności.

Już pierwsza zwrotka jasno określa punkt wyjścia: narrator od najmłodszych lat musiał przykładać się dwa razy bardziej, ponieważ otaczały go hieny, które skazywały na pożarcie. To obraz wczesnych lat, naznaczonych walką o akceptację i uznanie, gdzie każdy aspekt jego osoby – czy to wygląd, no to akcent – stawał się obiektem oceny i niezrozumienia. Artyście towarzyszyła samotność w dążeniu do celu: Jak ruszałem w drogę, nikt nie wierzył, że się uda. Podkreśla swoją motywację, że tworzy dla wszystkich tych, którzy w nas nie wierzą, jednocześnie wznosząc sztukę na piedestał jako to, co odróżnia nas od zwierząt. W tym fragmencie wybrzmiewa głębokie przekonanie o transcendentalnej roli twórczości, która jest nie tylko formą ekspresji, ale fundamentalnym elementem człowieczeństwa.

Charakterystyczne dla twórczości Aviego jest odwoływanie się do kontekstów kulturowych i literackich. W utworze „Walkiria” szczególnie uderzający jest most, który zawiera fragmenty wiersza Zbigniewa Herberta „Przesłanie Pana Cogito”. Słowa Niech nie opuszcza ciebie twoja siostra Pogarda / Dla szpiclów katów tchórzy – oni wygrają / Pójdą na twój pogrzeb i z ulgą rzucą grudę to potężna lekcja godności i oporu. Artysta, wplatając te wersy, podkreśla, że prawdziwa siła leży w niezłomności i pogardzie dla tych, którzy reprezentują małostkowość, tchórzostwo i podłość. To nie jest wezwanie do nienawiści, lecz do utrzymania dystansu i nieulegania presji ze strony ludzi, którzy nigdy nie zrozumieją artystycznej drogi. Herbertowskie "Przesłanie" staje się więc mentalnym orężem w walce o własną tożsamość i twórczą wolność.

Druga zwrotka kontynuuje wątek cierpienia jako elementu kształtującego. Porównanie życia do szlifowania diamentów, gdzie moja Antwerpia jest miejscem tego procesu, doskonale oddaje ideę, że ból i trudności są niezbędne do osiągnięcia prawdziwej wartości. Antwerpen (Antwerpia) to miasto znane na świecie z obróbki diamentów, co dodaje głębi tej metaforze. Artysta przyznaje, że Byłbym zwykłym śmieciem, gdybym nigdy tu nie cierpiał, ujawniając mroczne chwile, w których pragnąłem tylko umrzeć, by dołączyć do artystów, których podziwiałem w Luwrze. To odwołanie do Luwru symbolizuje pragnienie nieśmiertelności i bycia zapamiętanym poprzez sztukę, nawet za cenę największego poświęcenia. Avi podkreśla również, że prawdziwa wartość tkwi w treści, a nie w zewnętrznym wyglądzie: Oceniasz po wyglądzie, a powinieneś po tekstach. Z czasem początkowe niedowierzanie w jego sukces zamieniło się w pewność: Na początku mówili, że mam szansę ale nikłą / A teraz nie ma takiej opcji żeby to nie pykło. To przejście od wątpliwości do triumfu wieńczy bojowe wezwanie: Wstawać skurwysyny przyszła pora budzić podziw, co jest mocnym wyrazem pewności siebie i zaproszeniem do świadkowania jego sukcesu. W wywiadzie dla Popkillera, opublikowanym 4 października 2021 roku, Avi wspominał o tym, że przed osiągnięciem sukcesu zajmował się wieloma różnymi pracami, takimi jak staż w stacji sportowej czy praca w ośrodku odwykowym, podkreślając, że długo szukał swojego miejsca, ale wszystko robiłem już w zgodzie z trzeźwym życiem i nie wracałem do szponcenia. To pokazuje, jak długa i kręta była jego droga do miejsca, w którym mógł celebrować swoje osiągnięcia.

Drugi most, będący kolejnym cytatem z Herberta, przynosi jednak przestrogę: Strzeż się jednak dumy niepotrzebnie / Oglądaj w lustrze swą błazeńską twarz / Powtarzaj: zostałem powołany. Po triumfalnej zwrotce, to przypomnienie o pokorze i świadomości misji jest kluczowe. Duma, choć naturalna po sukcesach, może prowadzić do zguby. „Błazeńska twarz” w lustrze to symbol autoperspektywy, która pozwala zachować zdrowy dystans do własnych osiągnięć i nie ulec pychie. Słowa zostałem powołany sugerują głębszy sens twórczości Aviego – to nie tylko jego osobista ambicja, ale przeznaczenie, wewnętrzny imperatyw.

Ostatnia zwrotka przedstawia pełnię sukcesu i zdobytego uznania. Kiedyś oceniały go hieny, teraz ludzie na koncertach proszą żeby wejść na listę, a on nie jest już postrzegany jak na recepcjonistę – co, jak przyznał w wywiadzie dla newonce.net z 18 września 2019 roku, było ironicznym określeniem jego wcześniejszego zajęcia, używanym przez innych raperów, jak np. Solara, w kontekście jego trudnych początków. Avi z dużą pewnością siebie podkreśla swoje umiejętności językowe, mimo że polski nie jest jego językiem ojczystym – A nawijam po polsku ze dwa razy lepiej niż ty. Warto zaznaczyć, że Avi, właściwie Kamil Zalewski, ma hebrajskie imię, które oznacza „ojciec wielu narodów”. W przeszłości, jak sam wielokrotnie podkreślał, jego życie naznaczone było trudnościami, w tym uzależnieniem od kokainy i odwykiem, o czym informował portal naFakcie.pl 1 lipca 2022 roku. Te doświadczenia z pewnością wpłynęły na jego postrzeganie walki i wytrwałości.

Odniesienie do Marka Rothko – Byłaś dla mnie cenniejsza niż obrazy Marka Rothko / A dzisiaj to bym nawet nie chciał ciebie kurwa dotknąć – to gorzka konkluzja na temat zakończonej relacji, która kiedyś miała wielką wartość, porównywalną do dzieł słynnego malarza abstrakcyjnego ekspresjonizmu, których ceny osiągają zawrotne sumy. To doskonale oddaje kontrast między przeszłym uczuciem a obecną pogardą, ukazując, jak głęboka mogła być ta zmiana. Ostatnie wersy Strugali kozaków – jacy to oni odważni / A zamykali mordy, gdy otwierał się bagażnik stanowią finalne uderzenie w hipokryzję i fałszywą odwagę. To symboliczny obraz sytuacji, w której samozwańczy "kozacy" zamilkli w obliczu prawdziwej konfrontacji lub zagrożenia, co jest dobitnym podsumowaniem jego bezkompromisowego podejścia do życia i środowiska.

„Walkiria” to zatem głęboko osobista opowieść o drodze artysty, naznaczonej cierpieniem, niezrozumieniem i walką, ale ostatecznie prowadzącej do samookreślenia i triumfu. To hołd złożony wytrwałości, świadomości własnej wartości i odwadze w podążaniu własną ścieżką, nawet jeśli wiąże się to z koniecznością stania w pogardzie wobec tych, którzy nie potrafią zrozumieć prawdziwej sztuki i godności. Avi, posługując się zarówno osobistymi wyznaniami, jak i uniwersalnymi cytatami literackimi, tworzy utwór, który jest zarówno świadectwem jego indywidualnej drogi, jak i przesłaniem dla każdego, kto mierzy się z przeciwnościami w dążeniu do realizacji własnych marzeń i wartości.