Piosenka „Airplane Mode” autorstwa artysty znanego jako Limbo, wydana w 2016 roku, to intymny portret wewnętrznego rozdarcia i poszukiwania równowagi w obliczu intensywnych uczuć miłosnych. Utwór, zakorzeniony w nowoczesnym popie, z delikatnością eksploruje tematy izolacji, samoświadomości i tęsknoty, uderzając w czułe struny współczesnych relacji naznaczonych wszechobecnością technologii.

Już sam tytuł i otwierające wersy – „I need to not pick up my phone / I'll go straight to airplane mode” (Potrzebuję nie odbierać telefonu / Przejdę prosto w tryb samolotowy) – stanowią metaforę odcięcia się od zgiełku świata i cyfrowych bodźców. To symboliczny akt ucieczki, próba znalezienia przestrzeni do introspekcji i ucieczka przed presją ciągłej dostępności. W artykule opublikowanym na blogu muzycznym My Music Blog we wrześniu 2018 roku, interpretowano te słowa jako wezwanie do nieobsesyjnego oczekiwania na kontakt z drugą osobą, podkreślając wagę dbania o własne zdrowie psychiczne i emocjonalne. Artysta, w tym symbolicznym trybie samolotowym, dąży do wewnętrznego spokoju, starając się „Find something to do I know” (Znaleźć coś do roboty, co znam), co może oznaczać powrót do ugruntowanych zajęć lub poszukiwanie ukojenia w znanych sobie rutynach.

Tekst szybko ujawnia głębszą warstwę emocjonalnego chłodu, z którym artysta się boryka: „I can be a little bit cold” (Potrafię być trochę zimny). Ta szczerość przechodzi w bolesne wyznanie wewnętrznego rozregulowania: „But my third eye is going blind / I'm unaligned with my body and mind” (Ale moje trzecie oko ślepnie / Jestem niezsynchronizowany z ciałem i umysłem). To wyraźne odzwierciedlenie utraty intuicji, zagubienia i dysonansu między tym, co się czuje, a tym, co się prezentuje na zewnątrz. Słowa „It's playing tricks, I say I'm fine / But really, it's hurting me deep inside” (Płata mi figle, mówię, że jest dobrze / Ale tak naprawdę boli mnie to głęboko w środku) doskonale oddają powszechne doświadczenie ukrywania bólu i udawania, że wszystko jest w porządku, co jest często cechą ludzi zmagających się z wrażliwością w relacjach.

Refren odsłania źródło tego wewnętrznego zamieszania – intensywne uczucie do drugiej osoby: „'Cause I been dreaming about you, oooh / I've been wishing that I was next to you, oooh / I've been dreaming of us, oh” (Bo śniłem o tobie, oooh / Pragnąłem być obok ciebie, oooh / Śniłem o nas, och). Pomimo tego głębokiego pragnienia bliskości, pojawia się nuta obronna: „I've been thinking that this is not a need or a must, but” (Myślałem, że to nie jest potrzeba ani mus, ale). To wahanie może wynikać z obawy przed ponownym zranieniem, co potwierdza linia „Love has treated me so, so wrong” (Miłość potraktowała mnie tak, tak źle). Przeszłe doświadczenia zaważyły na obecnej percepcji miłości, czyniąc artystę ostrożnym.

Rok wydania piosenki, 2016, plasuje ją w okresie, gdy relacje międzyludzkie coraz mocniej przenikały do sfery cyfrowej. Tekst odnosi się do tego również przez pryzmat twórczości: „This year all I've got to show are songs” (W tym roku wszystko, co mam do pokazania, to piosenki). Artysta wyraża tęsknotę za autentycznością: „And I want to be super duper true to you / But God, I don't know what to do” (I chcę być super, hiper szczery wobec ciebie / Ale Boże, nie wiem, co robić). To dylemat między pragnieniem pełnej otwartości a strachem przed nią, potęgowany przez upływ czasu i refleksję nad młodością: „'Cause last year I was just 22 / Feels like it up and flew / So far away, and out of view / But 23 seems like me and you” (Bo zeszłego roku miałem zaledwie 22 lata / Wydaje się, że to ulotne / Tak daleko, poza zasięgiem wzroku / Ale 23 wydaje się być mną i tobą). Ta zmiana wieku może symbolizować moment przejścia, nadzieję na stabilizację i dojrzałość w relacji, której wcześniej brakowało.

W dalszej części utworu Limbo wyznaje swoje trudności w utrzymaniu relacji: „I know sometimes I make you feel insane / Sorry that's just how I play this stupid game” (Wiem, że czasem doprowadzam cię do szaleństwa / Przepraszam, tak po prostu gram w tę głupią grę). Jest to bolesne przyznanie się do własnych błędów i autodestrukcyjnych wzorców zachowania, często wynikających z braku dojrzałości emocjonalnej. Artysta deklaruje chęć zmiany: „I can't act like a child and disobey / All that you want from me and that you say” (Nie mogę zachowywać się jak dziecko i być nieposłuszny / Wszystkiemu, czego ode mnie chcesz i co mówisz), próbując jednocześnie zrekompensować swoje braki ciepłym, niemal błagalnym zwrotem: „I'm sorry, baby, please, puppy” (Przepraszam, kochanie, proszę, szczeniaczku). W końcu kulminuje to w próbie utrzymania fasady szczęścia: „I'm trying to be ultra mega happy / And show you my smile, and send you my feelings” (Próbuję być ultra mega szczęśliwy / I pokazać ci mój uśmiech, i wysłać ci moje uczucia).

Kluczowym elementem, który dodaje warstwę bólu i tęsknoty, jest uświadomienie sobie odległości: „And fuck, it is so hard being so damn far / I guess I'll just stay here and stay singing in my car / I'll sing in my car” (I kurwa, to takie trudne być tak cholernie daleko / Chyba po prostu zostanę tutaj i będę śpiewać w moim samochodzie / Będę śpiewać w moim samochodzie). Ta scena śpiewania w samochodzie jest niezwykle intymna i melancholijna – to przestrzeń prywatnego katharsis, gdzie można dać upust emocjom z dala od osądów, w samotności, która jest zarówno bolesna, jak i bezpieczna. Taka samotność w obliczu dystansu jest, według wspomnianego bloga My Music Blog, jednym z centralnych tematów utworu.

Ostatnie wersy piosenki to najczystsze wyrażenie wrażliwości i nadziei: „I've been waiting on you, oooh / I've been waiting for you to tell me those three words too / 'Cause I been hoping it's true, oooh / That one day I'll feel like I am something real for you” (Czekałem na ciebie, oooh / Czekałem, aż ty też powiesz mi te trzy słowa / Bo miałem nadzieję, że to prawda, oooh / Że pewnego dnia poczuję, że jestem dla ciebie czymś prawdziwym). Cała emocjonalna podróż Limbo prowadzi do tego punktu – pragnienia wzajemności i potwierdzenia własnej wartości w oczach ukochanej osoby. To nie tylko oczekiwanie na wyznanie miłości, ale i na poczucie, że jest się dla partnera czymś prawdziwym, a nie jedynie przelotnym epizodem. Jest to uniwersalne pragnienie każdej osoby, aby jej obecność i uczucia były postrzegane jako autentyczne i znaczące w życiu drugiej osoby.

Niestety, nie odnaleziono publicznych wywiadów ani oświadczeń artysty Limbo, które szczegółowo omawiałyby inspiracje stojące za piosenką „Airplane Mode”. Informacje o artyście są skąpe, jednak sama piosenka, z jej osobistym i emocjonalnym tekstem, przemawia sama za siebie, dotykając strun wrażliwości i uniwersalnych lęków związanych z miłością, dystansem i poszukiwaniem siebie w dynamicznym świecie.