Interpretacja Zapomniałam - Urszula Sipińska

Piosenka „Zapomniałam” Urszuli Sipińskiej to poruszająca ballada o stracie, zapomnieniu i bolesnych konsekwencjach minionej miłości. Utwór ten, który stał się pierwszym wielkim przebojem artystki, zaprezentowanym podczas jej debiutu na festiwalu w Opolu w 1967 roku, od samego początku urzekał publiczność swoją subtelnością i głębią emocjonalną. Muzykę do piosenki skomponowała sama Urszula Sipińska, często we współpracy z Elżbietą Sipińską lub Elżbietą Gołembską-Sipińską, zaś za słowa odpowiadała Inka Korniszewska. Ich wspólne dzieło tworzy obraz psychiki osoby, która mierzy się z zanikającą pamięcią o kimś bliskim, kto niegdyś zajmował centralne miejsce w jej życiu.

Centralnym motywem utworu jest akt zapominania – nie tyle świadomego odcięcia się od przeszłości, co raczej stopniowego zacierania się wspomnień, niczym starych fotografii blaknących pod wpływem czasu. Podmiot liryczny przyznaje: „Zapomniałam twoje oczy, Zapomniałam twoje usta”. To nie tylko utrata konkretnych cech fizycznych, ale symboliczne wymazywanie intymnych szczegółów, które świadczyły o bliskości. Z każdym wersem to zapomnienie staje się coraz głębsze, obejmując również „twoje ręce” i „twoje słowa”.

Następuje kontrast między tym, co było, a tym, co jest. W przeszłości narrator czuła się „diamentowa”, „bursztynowa”, „najładniejsza, kolorowa”. Te metafory sugerują poczucie wartości, blask i pełnię życia, które były nierozerwalnie związane z obecnością ukochanego. Kiedy miłość odeszła, pozostała jedynie „pusta ścieżka pod sosnami”, symbol opustoszałej drogi wspólnego życia i pustki, jaka po niej pozostała.

Najbardziej przejmujący jest fragment mówiący o „okruchu przypomnienia”, który „odnajduję w jakichś wierszach”. Ten ulotny moment przywraca bolesną świadomość straty i sprawia, że narrator staje się „z wszystkich najsmutniejsza”. To pokazuje, że zapomnienie nie jest ukojenjem, lecz pułapką, z której wyrwać może jedynie przebłysk dawnych uczuć, przynosząc ze sobą intensywny ból i żal.

W miarę rozwoju utworu następuje moment refleksji i bezpośredniego zwrócenia się do dawnego partnera: „No widzisz, no widzisz, co stało się z nami, Snujemy się teraz innymi drogami”. To gorzkie, lecz realistyczne stwierdzenie o nieodwracalnym rozstaniu, o równoległych życiach, które teraz toczą się osobno. Pojawienie się „krzywych luster” to silna metafora, sugerująca zniekształcone postrzeganie rzeczywistości, siebie samej, a może i dawnego związku, po jego zakończeniu. Dawny blask, „brylantowość”, bezpowrotnie zniknęły, a narrator nie czuje się już tą „pierwszą”. Mimo to, w ostatniej zwrotce, pojawia się deklaracja „chociaż jestem z wszystkich dziewcząt najwierniejsza”, co wskazuje na głębokie, choć już może bezprzedmiotowe, uczucie lojalności i oddania.

Co ciekawe, wiele lat później Urszula Sipińska wydała płytę zatytułowaną „Nie zapomniałam...” (1988), na której znalazła się piosenka o tym samym tytule, choć z innym tekstem autorstwa Marii Truszewicz (Andrzeja Kosmali, Andrzeja Sobczaka). Ten późniejszy utwór, mówiący o tym, co nie zostało zapomniane, stanowi fascynujący kontrapunkt dla debiutanckiego przeboju, ukazując ewolucję tematu pamięci i przeszłości w twórczości artystki. „Zapomniałam” pozostaje jednak klasyką, świadectwem kunsztu wokalnego Sipińskiej oraz literackiej wrażliwości Inki Korniszewskiej, utworem, który pomimo upływu lat wciąż rezonuje z emocjami słuchaczy.