Interpretacja To był świat w zupełnie starym stylu - Urszula Sipińska

Urszula Sipińska, niezapomniana ikona polskiej sceny muzycznej, w utworze „To był świat w zupełnie starym stylu” zabiera słuchacza w poruszającą, sentymentalną podróż w czasie. Piosenka, wydana na singlu w 1972 roku i rok później na albumie „Bright Days Will Come”, szybko stała się jednym z jej najbardziej rozpoznawalnych przebojów. Muzykę skomponowała sama Urszula Sipińska, natomiast tekst jest dziełem Janusza Kondratowicza. Utwór ten doskonale oddaje ducha minionych dekad, rezonując z pokoleniami i stając się symbolem pewnej epoki.

Tekst piosenki rozpoczyna się od wyznania o długotrwałym poszukiwaniu ukochanej osoby, które kończy się bolesnym rozczarowaniem: „Szukałam Ciebie długo, pogubiłam dni / A kiedy Cię znalazłam, to nie byłeś Ty”. To gorzkie doświadczenie skłania podmiotkę liryczną do ucieczki w krainę wspomnień. Wyjęty z szuflady album z dawnych lat staje się magicznym portalem, który przenosi ją w przeszłość, do „naszego świata” z „seansu w starym Iluzjonie”. Odwołanie do „Iluzjonu” – kina studyjnego w Warszawie, znanego z repertuaru klasyki filmowej – dodaje wspomnieniom niemal kinowego, wyidealizowanego charakteru. Kino Iluzjon (początkowo nazywane "Stolica") zostało zbudowane w latach 1949-1950, a swoją obecną nazwę i funkcję związaną z Filmoteką Narodową zyskało w późniejszych latach, goszcząc na różnych adresach, zanim osiadło przy ul. Narbutta.

Sipińska, śpiewając „To był świat w zupełnie starym stylu / To był świat zza szyb automobilu / Śmieszny świat”, kreuje obraz elegancji i beztroski. Automobil to symbol epoki, kiedy podróżowanie samochodem było luksusem i wiązało się z pewnym glamour. „Śmieszny świat” może oznaczać uroczy, nieco naiwny, ale jednocześnie pełen radości. W pierwszej zwrotce wspomnienia koncentrują się na spokojniejszych, romantycznych momentach: „Pasjanse, potem koncert / W świetle świec ktoś grał na klawikordzie / Śpiewał walc w karnecie zapisany”. To obrazy intymności, subtelnych gestów i klasycznej rozrywki, gdzie walc i klawikord wyczarowują atmosferę sprzed lat, może nawet początku XX wieku, z czasów, gdy kultura salonowa odgrywała kluczową rolę. Miłość jest odżywana w tej fantazji: „Ty i ja, znów w sobie zakochani / Szalał bal aż do białego świtu” – co sugeruje powrót do młodzieńczej, namiętnej miłości, pełnej zabawy i nocnych uniesień.

Jednak ucieczka w przeszłość jest z natury rzeczy tymczasowa. „A gdy ucichły struny, zgasły iskry świec / Otwartym oknem nagle wpadł słoneczny dzień” – te wersy symbolizują powrót do rzeczywistości, przerwanie seansu wspomnień. Album wraca na swoje miejsce, zamykając za sobą „nasz świat”. Mimo to, w pamięci pozostaje ciepło i urok minionego czasu. Druga część refrenu wzbogaca ten obraz o nowe, bardziej dynamiczne elementy, jednocześnie umiejscawiając je w konkretnym, warszawskim kontekście: „Wyścigi na Dynasach / Ty i ja, znów razem na wywczasach”. Dynasy to historyczne tereny na warszawskim Powiślu, słynące z toru kolarskiego, który pełnił funkcje sportowe i towarzyskie w okresie przedwojennym. Odbywały się tam wyścigi rowerowe, a także wydarzenia kulturalne i towarzyskie, przyciągające warszawską śmietankę. Wzmianka o nich utwierdza wrażenie, że świat ten odnosi się do lat 20. lub 30. XX wieku. Kolejne szczegóły, takie jak „Potem film z Rudolfem Valentino / Pierwszy raz szumiało w głowie wino”, idealnie wpisują się w tę dekadę, kiedy gwiazda kina niemego Rudolf Valentino świeciła najjaśniej, a beztroska atmosfera i nowo odkrywane swobody (w tym spożycie wina) charakteryzowały jazz age. Urszula Sipińska, jako artystka, która zadebiutowała w latach 60. i święciła triumfy w 70., często w swojej twórczości odzwierciedlała nastroje i trendy epoki, a także osobiste doświadczenia i obserwacje. Jej wykształcenie architektoniczne (ukończyła Wydział Architektury Wnętrz) oraz późniejsza kariera projektantki i pisarki pokazują jej wszechstronność i talent do tworzenia, co mogło wpłynąć na sposób, w jaki konstruowała bogate, wizualne obrazy w swoich piosenkach. Piosenka jest esencją nostalgii, tęsknoty za minionym okresem, który w pamięci staje się idealizowanym rajem. To także opowieść o tym, jak wspomnienia pozwalają na chwilowe ucieknięcie od teraźniejszości, zwłaszcza gdy ta okazuje się mniej satysfakcjonująca. „Tyle lat przebiegłam w parę minut” podkreśla intensywność i ulotność tej mentalnej podróży, która mimo wszystko pozostawia poczucie, że „To był świat naprawdę w starym stylu...”.