Interpretacja Satisfaction - The Rolling Stones

„(I Can't Get No) Satisfaction” The Rolling Stones to bez wątpienia jeden z najważniejszych i najbardziej rozpoznawalnych utworów w historii rocka, często określany mianem hymnu pokolenia lat 60.. Piosenka, która ujrzała światło dzienne w czerwcu 1965 roku w USA, a później w sierpniu w Wielkiej Brytanii, szybko stała się pierwszym amerykańskim numerem jeden zespołu. Powstała jako owoc współpracy tekściarskiej Micka Jaggera i Keitha Richardsa, z ikonicznym riffem gitarowym Richardsa, który otwiera i napędza całą kompozycję.

Tekst piosenki jest głębokim komentarzem na temat frustracji i rozczarowania, które młodzi ludzie odczuwali wobec ówczesnego świata. Mick Jagger przyznaje, że „Satisfaction” było punktem zwrotnym dla Stonesów, uchwycając uczucie alienacji wobec konsumpcyjnego i medialnego świata. Słowa utworu malują obraz bezustannej walki o odnalezienie satysfakcji w świecie przesyconym reklamami i powierzchownością. Narrator, jadąc samochodem, słyszy w radiu „bezużyteczne informacje”, które mają „rozpalić jego wyobraźnię”, lecz jedynie pogłębiają jego poczucie pustki. Podobnie, oglądając telewizję, napotyka na reklamę wybielającą koszule, a męskość jest w niej definiowana przez markę papierosów, co jest wyraźnym nawiązaniem do popularnych wówczas reklam Marlboro Cowboy. To ostry komentarz na temat wszechobecnego komercjalizmu i konsumpcjonizmu, które Jagger obserwował podczas trasy po Ameryce.

Piosenka dotyka również sfery frustracji seksualnej. Linijka „I can't get no girl reaction” oraz późniejsze „tryin' to make some girl / Who tells me baby better come back later next week / 'Cause you see I'm on losing streak” były w owych czasach uznawane za wyjątkowo sugestywne i kontrowersyjne. Niektóre stacje radiowe w USA i Wielkiej Brytanii początkowo odmawiały grania utworu ze względu na jego prowokacyjne teksty. Cenzura ta dotknęła nawet występów telewizyjnych – na przykład w programie "Shindig!" w 1965 roku wers „trying to make some girl” został wycięty. Dopiero w programie The Ed Sullivan Show w 1966 roku piosenka została wykonana bez cenzury. Co ciekawe, czterdzieści lat później, podczas występu na Super Bowl XL w 2006 roku, „Satisfaction” było jedynym z trzech utworów The Rolling Stones, który nie został ocenzurowany. Wyjaśnienie frazy „losing streak” jako odniesienia do menstruacji, choć początkowo niezauważone przez cenzorów, tylko podkreśla odważny charakter tekstu.

Geneza utworu jest równie fascynująca. Słynny riff gitarowy, uznawany za jeden z największych w historii rocka, narodził się w głowie Keitha Richardsa we śnie. Gitarzysta obudził się 7 maja 1965 roku w hotelu w Clearwater na Florydzie, nagrał krótki fragment riffu na przenośnym magnetofonie kasetowym Philips, a następnie zasnął z powrotem. Jak wspominał, nagranie zawierało dwie minuty akustycznej gitary i czterdzieści minut jego chrapania. Mick Jagger z kolei napisał większość tekstu (z wyjątkiem tytułowej frazy) siedząc przy basenie w Clearwater, zaledwie cztery dni przed wejściem do studia. Pierwsze nagranie w Chess Studios w Chicago 10 maja 1965 roku, z Brianem Jonesem na harmonijce, brzmiało bardziej folkowo. Dopiero dwa dni później, w RCA Studios w Hollywood, po zmianie tempa przez Charliego Wattsa i użyciu fuzzboxa Gibson Maestro przez Richardsa, piosenka nabrała swojego ikonicznego brzmienia, naśladującego sekcję dętą.

Mimo początkowych oporów Richardsa i Jaggera wobec wydania „Satisfaction” jako singla – Richards uważał riff za zbyt prosty, a Jagger nie był przekonany do tekstu i widział go jako utwór b-side – piosenka stała się globalnym fenomenem. Zmieniła The Rolling Stones z „kolejnego zespołu w olbrzymi, monstrualny zespół”. Piosenka była nie tylko hitem komercyjnym, ale także manifestem buntu wobec status quo i zakłamanego kapitalizmu, stając się hymnem pokoleniowym. W 1998 roku została wprowadzona do Grammy Hall of Fame, a w 2006 roku do National Recording Registry Biblioteki Kongresu. Do dziś jest stałym elementem koncertów The Rolling Stones, choć Mick Jagger żartobliwie stwierdził kiedyś, że „wolałby umrzeć, niż śpiewać 'Satisfaction' w wieku czterdziestu pięciu lat”. Na szczęście zapomniał o tej deklaracji, a utwór nadal porywa publiczność na całym świecie. Jego uniwersalne przesłanie o niezadowoleniu i poszukiwaniu autentyczności pozostaje aktualne, a jego wpływ na muzykę i kulturę jest niezaprzeczalny.