Interpretacja Not fade away - The Rolling Stones

Interpretacja tekstu piosenki "Not Fade Away" The Rolling Stones to podróż przez esencję młodzieńczego, namiętnego uczucia, przedstawionego z charakterystyczną dla zespołu drapieżnością i pewnością siebie. Utwór, choć stał się jednym z pierwszych wielkich przebojów The Rolling Stones i ich pierwszym singlem w USA, jest w rzeczywistości coverem piosenki Buddy'ego Holly'ego z 1957 roku, nagranej z The Crickets. The Rolling Stones zreinterpretowali ten utwór, nadając mu własne, surowe, bluesowe brzmienie, z charakterystycznym Bo Diddley beatem, który stał się znakiem rozpoznawczym ich wersji. Charlie Watts wspominał, że użycie tego rytmu było wtedy "bardzo awangardowe" dla białego zespołu.

Tekst piosenki jest prosty, bezpośredni i nie pozostawia miejsca na niedomówienia. Otwierające wersy: "I'm gonna tell you how it's gonna be / You're gonna give your love to me" brzmią jak deklaracja, a wręcz rozkaz, a nie prośba. Podkreśla to dominującą pozycję narratora, który jasno określa swoje oczekiwania wobec ukochanej osoby. To nie jest nieśmiałe wyznanie, lecz pewna, zdecydowana obietnica - a może żądanie - nieprzemijającej miłości. Powtarzające się frazy "love is love and not fade away" działają jak mantra, wzmacniając obietnicę i podkreślając jej ostateczny, niemal metafizyczny charakter.

W kolejnej zwrotce pojawia się intrygujące porównanie: "My love bigger than a Cadillac / I try to show it and you're drivin' me back". Cadillac, symbol amerykańskiego luksusu i rozmiaru, służy tu do zilustrowania ogromu uczuć narratora. Jednakże, pomimo tej wielkości i szczerych prób wyrażenia miłości, bohater czuje się odrzucony lub spychany na dalszy plan ("you're drivin' me back"). To wprowadza nutę frustracji i wyzwania: "Your love for me has got to be real / For you to know just how I feel". Narrator domaga się autentyczności i wzajemności, sugerując, że tylko prawdziwe uczucie pozwoli zrozumieć głębię jego własnych emocji. Podkreślenie "Love is real and not fade away" jest ponownym przypomnieniem o fundamentalnej prawdzie, którą chce przekazać – prawdziwa miłość jest niezłomna i trwała.

Warto zauważyć, że oryginalna wersja Buddy'ego Holly'ego, napisana przez niego (jako Charles Hardin) i Normana Petty'ego, była pierwotnie stroną B singla "Oh, Boy!" i ukazała się w 1957 roku. Holly posługiwał się w niej również rytmem Bo Diddleya, jednak The Stones "przyspieszyli i wzmocnili ten rytm". Wersja The Rolling Stones, nagrana w styczniu 1964 roku, została wydana 21 lutego 1964 roku w Wielkiej Brytanii i osiągnęła 3. miejsce na listach przebojów, stając się ich pierwszym hitem w Top 10. W Stanach Zjednoczonych piosenka ukazała się 6 marca 1964 roku i dotarła do 48. miejsca na liście Billboard Hot 100. Menedżer The Stones, Andrew Loog Oldham, był przekonany o sukcesie zespołu po usłyszeniu ich interpretacji tego utworu, a nawet uważał, że sposób, w jaki Mick i Keith zaaranżowali go, był początkiem ich drogi jako autorów piosenek. Keith Richards w swojej biografii "Life" wspominał nagrywanie w Regent Sound Studio jako "małym pomieszczeniu pełnym wytłoczek po jajkach i magnetofonu Grundig".

Piosenka "Not Fade Away" w wykonaniu The Rolling Stones to nie tylko cover, ale transformacja. Zespół wziął stosunkowo łagodny rock'n'roll Buddy'ego Holly'ego i przesiąknął go surową energią rhythm and bluesa, dodając harmonijkę Briana Jonesa i agresywny wokal Micka Jaggera. Jest to testament ich wczesnego brzmienia, zanim zaczęli masowo pisać własne utwory, choć, jak zauważył Oldham, aranżacja tego coveru była już przejawem ich twórczego geniuszu. Proroczo, sam tytuł piosenki stał się symbolem ich niezwykłej długowieczności na scenie muzycznej; to "prorocza pieśń rock and rolla" dla samych The Stones i pokolenia ich fanów. Utwór jest świadectwem nieprzemijającej siły miłości, ale także nieprzemijającej siły rock'n'rolla i The Rolling Stones.