Utwór „Ojciec dyrektor” autorstwa Para Wino, projektu solowego Dariusza „Pary” Paraszczuka, stanowi jaskrawy przykład zaangażowanego i bezkompromisowego punk rocka, dla którego charakterystyczna jest bezpośrednia krytyka społeczno-polityczna. Para Wino, postać barwna i oryginalna na polskiej scenie niezależnej, znany jest z tego, że jego twórczość często budzi zarówno entuzjazm, jak i kontrowersje. Piosenka pochodzi z albumu „Punk twoja mać”, wydanego 12 czerwca 2017 roku, a jej tekst, podobnie jak wiele innych utworów artysty, został napisany przez samego Darka Paraszczuka. Obecność wulgaryzmów w tekście jest typowa dla gatunku i odzwierciedla nieustępliwy charakter przesłania.

Samo postać „Ojca dyrektora” z refrenu jest powszechnie interpretowana jako aluzja do konkretnego, bardzo wpływowego polskiego duchownego, stojącego na czele medialnego imperium. Piosenka nie pozostawia złudzeń co do stosunku podmiotu lirycznego do tej postaci, nazywając ją wprost „jebanym hipokrytą, alfonsem etyki i antysemitą” oraz „królem moherowym, wielebnym rasistą”. To brutalne i dosadne określenia, które mają na celu zdemaskowanie postawy, którą Para Wino uznaje za moralnie naganną i szkodliwą dla społeczeństwa. Określenie „król moherowy” odnosi się do stereotypowego elektoratu konserwatywno-religijnego, często kojarzonego z rozgłośnią radiową prowadzoną przez owego duchownego. Ostatnie zdanie refrenu: „Kto go nie kocha ten żydokomunista” – jest szczególnie mocne i ironicznie nawiązuje do retoryki wykluczenia i stygmatyzacji przeciwników ideologicznych, gdzie historycznie obciążone terminy są używane do dyskredytowania odmiennych poglądów.

Pierwsza zwrotka kreśli obraz Polski jako „dużego kraju i to w Europie” w XXI wieku, pozornie oświeconego i nowoczesnego, posiadającego „samoloty no i komputery”. Kontrastuje to jednak z gorzką refleksją o istnieniu „legalnej sekty promującej polityków”. Jest to bezpośrednia krytyka ingerencji Kościoła (lub konkretnej jego frakcji) w politykę i wykorzystywania autorytetu religijnego do celów partyjnych, co w kontekście Polski bywa przedmiotem szerokiej debaty publicznej. Tekst sugeruje, że pomimo cywilizacyjnego rozwoju, kraj wciąż boryka się z problemami fundamentalizmu i nadmiernego wpływu kleru na sferę świecką.

Druga zwrotka kontynuuje ten wątek, podkreślając, że obywatele „potrafią czytać, pisać oraz liczyć” i są w stanie „rozpoznać złe intencje, fałsz i obłudę”. To wyraźny sygnał, że pomimo manipulacji i propagandy, społeczeństwo nie jest bierne i świadomie dostrzega problem. Mimo tej świadomości, „Ojciec dyrektor” nadal odgrywa swoją rolę, co wskazuje na głęboką frustrację podmiotu lirycznego brakiem realnych zmian i nieskutecznością krytyki. Jest to lament nad paradoksem, w którym wiedza i zdolność do oceny nie zawsze przekładają się na osłabienie wpływów kontrowersyjnych postaci.

Trzecia zwrotka koncentruje się na tożsamości narodowej i wewnętrznych podziałach. Słowa „Nasza historia i nasza kultura, jesteśmy Polakami, dajemy radę” brzmią jak próba afirmacji narodowej dumy, ale od razu zostają skontrastowane z „Tyle co ważne, reszta to bzdura”, co może odnosić się do selektywnego traktowania historii i wartości w dyskursie publicznym. Kluczowe jest stwierdzenie: „Mamy Polskę „a” i mamy Polskę „b” – to jedno z najcelniejszych podsumowań głębokich podziałów społecznych, ideologicznych i politycznych, które od lat trapią Polskę. W tym kontekście „Ojciec dyrektor” jest symbolicznie postawiony po jednej ze stron tych podziałów, stając się personifikacją polaryzacji i konfliktów wewnątrz narodu. Utwór „Ojciec dyrektor” jest więc bezpośrednim i odważnym komentarzem do polskiej rzeczywistości, pełnym frustracji, ale też wskazującym na potrzebę autorefleksji i sprzeciwu wobec postaw, które Para Wino uważa za szkodliwe.