Interpretacja Should I stay or should I go - The Clash

Utwór "Should I Stay or Should I Go" zespołu The Clash, wydany w 1982 roku na albumie Combat Rock, to porywająca piosenka, która z miejsca stała się rockowym klasykiem, choć prawdziwą popularność zyskała dopiero lata później. Napisana głównie przez Micka Jonesa, nasycona jest pulsującą energią, charakteryzującą punk rock, a jednocześnie wpadającą w ucho melodyką power popu i rockabilly. Wokalnie, na pierwszy plan wysuwa się Mick Jones, a w refrenach i na dalszym planie towarzyszy mu Joe Strummer.

Sercem tekstu jest uniwersalny motyw niepewności i dylematu w związku, jednak intrygujące jest to, że jego interpretacja ewoluowała na przestrzeni lat. Początkowo spekulowano, że piosenka odnosi się do burzliwego związku Jonesa z amerykańską wokalistką i aktorką Ellen Foley. Co więcej, w kontekście narastających napięć w zespole, wielu widziało w niej prefigurację jego przyszłego odejścia z The Clash. Sam Jones jednak w 1991 roku stwierdził, że utwór nie dotyczył nikogo konkretnego ani nie zapowiadał jego rozstania z zespołem; była to po prostu próba stworzenia "dobrej, rockowej piosenki", która miała być klasykiem. Joe Strummer z kolei przyznawał, że rozważał interpretację związaną z dynamiką wewnątrz grupy.

Lirycznie, utwór otwiera się bezpośrednim pytaniem do partnerki: "Darling, you got to let me know / Should I stay, or should I go?". Podmiot liryczny pragnie jasności, deklarując gotowość do pozostania "till the end of time", jeśli otrzyma zapewnienie o wzajemności. Dalej, tekst maluje obraz toksycznej i niestabilnej relacji: "It's always tease, tease, tease / You're happy when I'm on my knees / One day it's fine and next is black". Partnerka zdaje się czerpać satysfakcję z dominacji, a związek jest huśtawką nastrojów. Kulminacją dylematu jest linia: "If I go, there will be trouble / And if I stay it will be double". Sugeruje ona, że każda decyzja wiąże się z trudnościami, ale pozostanie przyniesie jeszcze większe problemy. To tylko potęguje wewnętrzną walkę i podkreśla beznadziejność sytuacji.

Najbardziej charakterystycznym elementem utworu są hiszpańskie wokalizy, będące techniką "call-and-response", gdzie hiszpański tekst odpowiada angielskiemu. Pomysł ten wyszedł od Joe Strummera. Co ciekawe, w procesie tłumaczenia uczestniczyli Strummer (znający hiszpański kastylijski), teksański muzyk Joe Ely (którego hiszpański to "Tex-Mex") oraz, co jest prawdziwą anegdotą, matka inżyniera dźwięku Eddiego Garcii, pochodząca z Ekwadoru, którą wezwano przez telefon w Brooklynie, aby przetłumaczyła słowa. To właśnie dlatego hiszpańskie partie są "dziwnym hiszpańskim" ("weirdest Spanish ever") i nie zawsze są dosłowne, mając za to nieco kapryśny ("whimsical") charakter. Linia "This indecision's bugging me (Esta indecisión me molesta)" oraz kolejne wersy w języku hiszpańskim wzmacniają poczucie wewnętrznego konfliktu i desperacji. Pytania "Exactly whom I'm supposed to be (Dígame que tengo ser) / Don't you know which clothes even fit me? (Sabes que ropa me “quedrá”?)" sugerują utratę własnej tożsamości lub poczucie bycia nieustannie ocenianym w związku.

Interesującą ciekawostką z sesji nagraniowych, które odbywały się w Electric Lady Studios w Nowym Jorku, jest okrzyk Jonesa "Split!" ("Rozłam!"), słyszalny w piosence. Okazało się, że to spontaniczny moment, gdy Strummer i Ely, dla żartu, wyskoczyli zza kurtyny, by przestraszyć Jonesa podczas nagrywania wokalu. Zespół zdecydował się pozostawić ten fragment w finalnej wersji utworu. Piosenka powstała w czasie wewnętrznych zawirowań w zespole, kiedy The Clash zmieniało management, a producent Glyn Johns skrócił album Combat Rock, co nie podobało się Jonesowi. Pierwotnie, wers "If you want me off your back" brzmiał bardziej dosadnie: "On your front or on your back", ale producent nalegał na zmianę, by utwór był bardziej przystępny dla amerykańskich stacji radiowych.

Pomimo skromnego sukcesu w momencie wydania w 1982 roku, utwór "Should I Stay or Should I Go" zyskał ogromną popularność dekadę później. W 1991 roku, dzięki wykorzystaniu w reklamie dżinsów Levi's, dotarł na pierwsze miejsce list przebojów w Wielkiej Brytanii. Współcześnie przeżył kolejną falę popularności, stając się kluczowym elementem ścieżki dźwiękowej serialu Netflix "Stranger Things". Piosenka ta, uznana przez Rolling Stone za jedną z 500 najlepszych wszech czasów, pozostaje ponadczasowym hymnem niezdecydowania, odzwierciedlającym punkowego ducha The Clash, a jednocześnie ukazującym ich zdolność do tworzenia chwytliwych, uniwersalnych kompozycji.