Interpretacja So It Goes - Anne Reburn

Utwór „So It Goes” Anne Reburn, wydany 10 listopada 2017 roku jako jej debiutancki singiel, to intymna ballada indie popowa o trudnym, lecz nieuchronnym procesie odpuszczania i akceptacji zmiany. Tekst piosenki, którego współautorami są Anne Reburn, Colton Jean i Jordan Lindley, przeprowadza słuchacza przez emocjonalną podróż od momentu uświadomienia sobie bolesnej prawdy po podjęcie odważnej decyzji o pójściu naprzód.

Początkowe wersy, „Now I see it, what I needed / So I'm leaving now, I'm letting go”, od razu rzucają nas w wir odkrycia. Podmiot liryczny osiąga moment jasności – wreszcie widzi to, czego potrzebuje, co paradoksalnie prowadzi do konieczności odejścia. Nie jest to jednak łatwa kapitulacja. Kolejne strofy, „It's taking everything in me / Just to whisper, just to sleep / I'm giving in to what I need / But now I know I have to leave”, ukazują ogrom wewnętrznej walki. Nawet najprostsze czynności, takie jak szept czy sen, wymagają nadludzkiego wysiłku, co podkreśla wyczerpanie emocjonalne. Zwrot „I'm giving in to what I need” jest tu kluczowy – nie jest to poddanie się na zasadzie porażki, ale podjęcie decyzji o przyjęciu wewnętrznej potrzeby, która popycha do zmiany, mimo bólu i lęku. To świadome podążanie za swoim „ja”.

Refren, „So I said it, so I said it, oh / I'm letting go / (Goodbye, oh goodbye) / So I let it, so I let it go / So it goes”, stanowi kulminację tej wewnętrznej pracy. Trzykrotne powtórzenie „So I said it” i „So I let it” sugeruje akt wypowiedzenia i ostatecznego zaakceptowania decyzji, dającej jej moc. Określenie „So it goes” (tak to już bywa, tak się dzieje) dodaje element melancholijnej rezygnacji, ale także głębokiej akceptacji naturalnego biegu wydarzeń. Pożegnanie, powtarzane w nawiasach, choć ciche, jest definitywne.

Most, będący sercem utworu, eksploruje głębię wątpliwości i strachu, które towarzyszą każdej znaczącej zmianie: „I'm biting tongue and dragging feet / What if I'm leaving love behind me? / Am I afraid of never knowing / Or just afraid of what I've gone through? / Am I seeing hope or holding onto dust? / I should trust myself”. Podmiot liryczny waha się, gryzie się w język, opóźnia nieuniknione. Pojawiają się fundamentalne pytania o to, czy decyzja nie będzie oznaczała utraty czegoś cennego, jak miłość, oraz o prawdziwą naturę lęku – czy to strach przed nieznanym, czy raczej przed powtórzeniem przeszłych, bolesnych doświadczeń. Pytanie „Am I seeing hope or holding onto dust?” w piękny sposób oddaje kruchość nadziei i pokusę trzymania się czegoś, co już nie istnieje. Ostatnie zdanie, „I should trust myself”, jest powrotem do wewnętrznej siły i intuicji, która ma poprowadzić przez te trudne rozterki. Ta introspekcja jest uniwersalnym elementem ludzkiego doświadczenia, czyniąc utwór bliskim wielu słuchaczom.

Finałowe strofy wprowadzają niezwykle ważne rozróżnienie: „I'm not giving up, I'm giving in / I'm not moving on just to play pretend / You can't dig your heels in / And get where you're going / If you wanna keep growing”. Tutaj „giving in” (poddać się) nie oznacza poddania się porażce, lecz raczej ulegnięcie wewnętrznej konieczności i akceptację losu czy naturalnego rozwoju sytuacji. To jest sprzeczne z „giving up” (poddaniem się), które sugeruje rezygnację. Podmiot liryczny podkreśla, że nie odchodzi, by udawać, ale by naprawdę się rozwijać. Metafora „You can't dig your heels in / If you wanna keep growing” jest niezwykle silna. Wbijanie pięt w ziemię, czyli kurczowe trzymanie się starego, uniemożliwia postęp i rozwój. Anne Reburn, jako artystka, często wypowiada się na temat własnych doświadczeń z wypaleniem zawodowym i potrzebą robienia przerw dla zachowania zdrowia psychicznego i kreatywności. Ta filozofia rezonuje z przesłaniem piosenki – czasem trzeba odpuścić, by móc naprawdę iść naprzód i rosnąć. Prawdziwy rozwój wymaga gotowości do puszczenia kontroli i przyjęcia zmian, nawet tych bolesnych.

„So It Goes” jest zatem hymnem o odwadze, aby spojrzeć prawdzie w oczy, przyjąć to, co nieuchronne, i zaufać sobie w obliczu niepewności, wszystko po to, by otworzyć się na prawdziwy rozwój. To świadome, choć bolesne, pożegnanie z przeszłością w imię przyszłości.