Interpretacja utworu „I Can Be Your Mother” Sofii Iselli to podróż przez złożony krajobraz ambicji, tożsamości i relacji międzyludzkich, widziany przez pryzmat wewnętrznego konfliktu artystki. Tekst piosenki, przesycony surowymi, poetyckimi i często niepokojącymi obrazami, jest świadectwem jej unikalnego stylu, który czerpie z klasycznego wykształcenia muzycznego oraz zamiłowania do twórczości takich autorek jak Sylvia Plath i Margaret Atwood.

Początkowe wersy malują obraz wyczerpania i bezsenności, gdzie „puls snu wysysa mi oczy” i „pielęgnuję go jak dziecko, podczas gdy ono wysysa mnie do sucha”. To odwrócenie roli, w której sama artystka staje się ofiarą wymagań – czy to kreatywnego procesu, czy też wymagającej relacji. „Rozmawiam z telefonem jak z Bogiem” może symbolizować poszukiwanie przewodnictwa w erze cyfrowej, samotne zwierzenia lub po prostu wszechobecną, a często pustą, interakcję online. Fraza „jak matka, nigdy nie ma wytchnienia” bezpośrednio nawiązuje do tytułu, podkreślając nieustającą, obciążającą naturę jej zobowiązań.

W tekście pojawia się silny motyw sztuki jako ucieczki i obsesji – „Zatapiam ręce w fortepianie jak w błocie / Mam nadzieję i modlę się, żeby utknąć”. To pragnienie całkowitego poświęcenia się twórczości, być może jako sposób na uniknięcie bardziej bolesnej rzeczywistości. Centralnym punktem utworu jest jednak konflikt między miłością romantyczną a ambicją. „Bo to ty wybierasz, co ma tobą najlepiej rządzić / Mężczyzna czy niekończące się pragnienie sukcesu”. Isella jasno sygnalizuje swój wybór: „Wiem, które jest dziś w moim łóżku”. To nie człowiek, a jej sztuka – „Obiad na stole z piórem i nożem / Posiłek smakuje jak papier, atrament i ból”. Tworzenie jest dla niej bolesnym, wszechogarniającym posiłkiem, a walka o to, by piosenka nie była o „tobie”, podkreśla trudność oddzielenia życia osobistego od twórczości.

Refren „Mogę być twoją matką / Mogę być snem / Mogę sprawić, że to będzie wyglądać, jakby nigdy się nie wydarzyło / Zostawić to czystym” ujawnia zdolność do przyjmowania wielu ról, od troskliwej matki po manipulującą postać, która zaciera ślady. Ta wszechstronność i gotowość do bycia wszystkim i niczym, jest kluczowa. W dalszych wersach artystka bada granice swojej tożsamości i relacji władzy: „Mogłabym być twoim przyjacielem / Albo mogłabym leżeć na plecach / Mogłabym błagać albo mogłabym zastraszać / Mogłabym przygotować cię na uderzenie”. Te sprzeczne role podkreślają dynamiczny charakter jej jaźni i zdolność do dostosowywania się, ale i manipulowania.

Najmocniejsza deklaracja niezależności pojawia się w zdaniu: „Mogłabym być 500 dziewicami / Mogłabym być 500 dziwkami / Mogłabym być czymkolwiek, czymkolwiek, czymkolwiek / Ale twoją”. To potężne odrzucenie posiadania i definicji przez inną osobę, afirmacja autonomii ponad wszelkie zewnętrzne oczekiwania. Sofia Isella, jako artystka, która swój debiutancki EP zatytułowała „I'M NOT YOURS” (wydany, gdy miała zaledwie 15 lat), konsekwentnie podkreśla ten motyw nieprzynależenia i wolności. Warto dodać, że utwór jest tytułowym z EP-ki wydanej we wrześniu 2024 roku, która porusza tematy wzmacniania pozycji kobiet, oczekiwań społecznych i złożonej dynamiki władzy między płciami.

Druga część utworu staje się jeszcze bardziej intymna i surowa. Obrazy takie jak „Obserwuję siebie, gdy jadę na emocjonalnym kutasie” są szokujące, ale oddają poczucie bycia opanowaną przez intensywne emocje lub manipulację, jednocześnie zachowując zdystansowaną samoświadomość. Powtarza się dylemat: „Bo ty wybierasz, co ma cię pieprzyć w miejscu / Mężczyzna czy ból w twoich nogach za kulisami”. Tutaj metafora jest bardziej dosadna, a wybór dotyczy fizycznego i emocjonalnego wyczerpania związanego z karierą artystyczną („ból w nogach za kulisami”) kontra zawiłe relacje. Wypowiedź „Wiem, która z nich rzuca mnie na kolana / Ściskając włosy, jakbym była z pościeli” doskonale ilustruje oddanie ambicji, niemal jako formę samopoświęcenia.

Tajemnicze „Pamiętaj o zakładzie” sugeruje jakieś wewnętrzne zobowiązanie lub umowę, której nie może złamać, być może dotyczącą jej kariery. „Jego miłość wydaje się zagrożeniem” ujawnia, że romantyczne uczucia są postrzegane jako przeszkoda na drodze do tego celu. Sofia Isella, jako osoba, która od wczesnego dzieciństwa była szkolona klasycznie na skrzypcach, a później rozwinęła się w twórczynię politycznej i opartych na słowach muzyki, często eksploruje horror nowoczesnego społeczeństwa, w tym mizoginię i narzucone oczekiwania. W wywiadach podkreśla, że jest „slut for words” (uzależniona od słów), czerpiąc inspirację od poetek takich jak Sylvia Plath i Margaret Atwood.

Ostatnie strofy ponownie podkreślają jej plastyczność i możliwość bycia wszystkim, jednocześnie odmawiając bycia czymkolwiek, co oznaczałoby utratę autonomii. „Mogłabym być twoją matką / Mogłabym być twoim ojcem / Mogłabym być rodziną, której zawsze pragnąłeś” – to ostateczna oferta totalnego spełnienia emocjonalnego, ale wciąż naznaczona podtekstem kontroli i nieprzynależności. Zakończenie: „Mogłabym być twoją brawurą / Mogłabym zniknąć jutro / Mogłabym być czymkolwiek, czymkolwiek, czymkolwiek, czymkolwiek” to manifestacja nieograniczonego potencjału i ulotności, podkreślający jej artystyczną i osobistą swobodę.

Utwór Sofii Iselli to głęboka analiza presji, z jaką mierzy się młoda artystka, rozdarta między osobistymi pragnieniami a nieubłaganymi wymaganiami sukcesu. To poetycki, ale bezkompromisowy obraz walki o własną tożsamość i autonomię w świecie, który nieustannie próbuje ją zdefiniować i posiąść.