Utwór „The Doll People” Sofii Iselli to przenikliwa i prowokacyjna interpretacja dekonstruująca społeczną obiektywizację kobiet, przedstawiając je jako tytułowe „lalki” – byty pozbawione podmiotowości, stworzone do zaspokajania cudzych pragnień. Piosenka, określana jako „arcydzieło”, „poemat, esej i dosłowny utwór sztuki”, operuje głębokimi metaforami i niepokojącymi obrazami, by odsłonić okrucieństwo patriarchalnego świata. Isella, której twórczość charakteryzuje się „wizceralnym i czasem niepokojącym” brzmieniem, łączącym alt-pop z klasycznym pianinem i smyczkami, celowo używa dysonansów muzycznych, aby podkreślić powtarzające się traumy i niemożność osiągnięcia ukojenia.

Już pierwszy wers, „The doll people are not men / They are made of ass and glass”, natychmiastowo ustanawia motyw kobiet jako delikatnych, lecz zarazem sprowadzonych do cielesności obiektów. „Our skin is clay and painted blue / Our head can detach” podkreśla ich sztuczność i łatwość manipulacji, a porównanie do „statues with a pulse” oraz „art you can fuck” wprost wskazuje na dehumanizację, redukującą kobiece ciało do przedmiotu estetycznej kontemplacji i seksualnego użycia. Cichość „ludzi-lalek” – „The doll people are quiet / What is there to say / Art does not interpret itself” – symbolizuje brak głosu i niemożność samookreślenia, a także brak prawa do interpretacji własnej rzeczywistości. Istnieją „men with a day to save”, którzy decydują o ich losie i znaczeniu.

Refren „Drink the dolls / Legs spread like butter” otwiera przestrzeń dla jeszcze bardziej drastycznej krytyki. Następująca po nim litania ról: „We are wife, whore, mistress, maid, mother” to bolesne podkreślenie ograniczających szufladek, w które społeczeństwo wciska kobiety, odmawiając im indywidualności i szerokiego spektrum doświadczeń. Jednak to linia „The beauty and the buyer, take the screaming one because / A woman who doesn't want it is much hotter than the one that does” staje się najbardziej szokującym i celowo prowokacyjnym elementem utworu. Isella bez ogródek piętnuje kulturę gwałtu i fetyszyzację braku zgody, ujawniając mroczną fantazję męską, która erotyzuje kobiecy opór. To zdanie, wygłaszane z pozornym spokojem, co niektórzy interpretują jako ironiczną tonację ASMR, jest kluczowym momentem, obnażającym tragiczny aspekt społecznego postrzegania kobiet.

W drugiej zwrotce, gdy padają słowa „The doll people are alive / Or so they say / You can never trust / Never trust the art these days”, pojawia się chwilowy promyk nadziei na odzyskanie podmiotowości, ale zostaje on szybko zdyskredytowany przez dodatek „Or so they say!”. To cyniczne spostrzeżenie Sofii Iselli sugeruje, że patriarchat szybko podważa wszelkie próby samoobrony, stawiając pod znakiem zapytania autentyczność kobiecego doświadczenia. Wersy „To be admired takes precedence over admiring / To be desired takes importance over desiring” trafnie diagnozują problem priorytetów narzucanych kobietom – wartość przypisuje się im za to, jak są postrzegane i pożądane przez innych, a nie za ich własne aspiracje i pragnienia.

Most „Paint popping off us like rockets / Stepped right out of a fantasy, the words still stuck to our pockets” może symbolizować próbę ucieczki z narzuconych ról, odrzucenie „farby”, czyli fasady, jednak świadomość opresyjnych narracji nadal pozostaje. Utwór Iselli jest manifestem przeciwko komercjalizacji i seksualnej eksploatacji kobiet, a jej styl, określany jako „gothic singer-songwriter”, przypomina „mroczną Reginę Spektor”.

W przejmującym outro następuje punkt kulminacyjny i rodzaj wyzwolenia: „The doll people are gone / They don't know what happened / They looked under our skirts one morning / But all they saw were maggots”. To obraz rozpadu iluzji, odrażającej prawdy ukrytej pod piękną fasadą, która zmusza oprawców do konfrontacji z ich własnymi, obrzydliwymi czynami. „They bang their head on wall / They fucked the art on that afternoon” to gorzka refleksja nad bezmyślnością i konsekwencjami obiektywizacji. Końcowe wersy, „The dolls are off running and laughing together / Swimming in the milk of the moon”, przynoszą melancholijne, ale triumfalne zakończenie. Obraz „mleka księżyca” przywołuje skojarzenia z czystością, kobiecością, płodnością i nieśmiertelnością. Ostateczne wyzwolenie „lalek” i ich wspólny śmiech symbolizują odnalezioną solidarność, autonomię i ucieczkę z opresyjnych ról. To manifest, który z odwagą konfrontuje bolesne prawdy, jednocześnie oferując nadzieję na odzyskanie utraconej podmiotowości.