Interpretacja Everybody Supports Women - Sofia Isella

„Everybody Supports Women” Sofii Iselli to gorzka, a zarazem przenikliwa krytyka warunkowego wsparcia, jakiego kobiety często doświadczają w społeczeństwie, zwłaszcza gdy zaczynają odnosić sukcesy. Tekst piosenki, z jego ostrymi obserwacjami i niepokojącą intensywnością, demaskuje hipokryzję, która kryje się za rzekomą „solidarnością kobiet”. Isella, w wieku zaledwie osiemnastu lat, kiedy singiel został wydany, jawi się jako ważna krytyczka społeczna swojego pokolenia, wykorzystując muzykę do analizy seksizmu, uzależnienia od internetu i kultury sławy.

Piosenka otwiera się kluczowymi wersami, które od razu zarysowują jej główny temat: „Everybody supports women / Until a woman's doing better than you / Everybody wants you to love yourself / Until you actually do”. Te słowa trafnie oddają powierzchowność i warunkowość wsparcia dla kobiet. Dopóki kobieta dąży do samomiłości, jest to akceptowalne. Jednak kiedy faktycznie pokocha siebie i odniesie sukces, staje się celem zazdrości i nienawiści. Isella trafnie zauważa, że społeczeństwo promuje dążenie do pewności siebie, ale każde jej przekroczenie – czyli faktyczne posiadanie jej – jest postrzegane jako zarozumiałość, egoizm i coś nieatrakcyjnego.

Centralną postacią utworu jest wyidealizowana kobieta, która „ma wszystko”: jest miła, bystra, zabawna, piękna, popularna, a nawet angażuje się w działalność charytatywną. Zamiast podziwu, jej atrybuty budzą pogardę i podejrzenia. Wersy takie jak „And she does charity / Isn't that the most obnoxious thing you've heard” ironicznie wyśmiewają sposób, w jaki pozytywne cechy mogą zostać wypaczone i wykorzystane jako powód do nienawiści, zwłaszcza gdy kobieta zdaje się mieć „wszystko”. Jej popularność i uroda są używane przeciwko niej, a narrator oskarża ją o egocentryzm i stwierdza, że „We hate her and she's nothing / If everybody leaves her / Then she had it coming”. To odzwierciedla kulturowe oczekiwanie, że kobiety powinny być skromne i nie powinny zbytnio się wybijać, aby inni czuli się lepiej ze sobą.

W piosence Isella ukazuje również zjawisko internalizowanej mizoginii, gdzie kobiety same stają się częścią problemu, aktywnie uczestnicząc w poniżaniu innych kobiet. Mówiąca w tekście piosenki deklaruje: „I would like it to be known that I'm not like her / I'm mocking her 'cause I'm not like her / I'm not like those girls who are not like those girls”. Ta sprzeczność – twierdzenie, że nie jest się „taka jak ona” i nie naśmiewa się z kobiet, podczas gdy faktycznie to robi – doskonale ilustruje hipokryzję, o której traktuje utwór. Zamiast wzajemnego wsparcia, panuje kulturowe nakłanianie do rywalizacji, co prowadzi do sabotowania sukcesów innych kobiet. Sofia Isella sama wyjaśniła w wywiadzie dla Rue Morgue, że piosenka ta opiera się na jej własnych obserwacjach tego, jak ludzie reagują, gdy ktoś inny ma życie, które wydaje się lepsze od ich własnego. Wspomniała o koncercie, na którym artysta przedstawił piosenkę o dziewczynie, która była „miła, bystra, zabawna, utalentowana i ładna… A ona robi CHARYTATYWNĄ DZIAŁALNOŚĆ!”, a publiczność jęknęła i krzyknęła. Isella napisała ten utwór tej samej nocy.

Piosenka porusza także kwestię publicznego osądzania i „kultury anulowania”. Wersy „Your ambition is swallowable if you tell the story right / Say that you hate yourself and self criticize” sugerują, że ambicja jest akceptowana tylko wtedy, gdy jest opakowana w samokrytykę i brak pewności siebie. Jeśli jednak wyczuje się „desperację na twojej szyi i twarzy”, społeczeństwo „przeciągnie cię przez twoją własną publiczną scenę”. To przypomina, jak łatwo sukces kobiet jest kwestionowany i jak szybko są one obalane przez publiczną opinię, często podsycane przez media społecznościowe. Okładka singla przedstawia zniszczone, połamane głowy manekinów, symbolizujące nierealistycznie ukształtowany ideał kobiety i sugerując, że nawet „idealne” kobiety nie mogą uciec przed tą powszechną nienawiścią.

Wzruszająca fraza „What a waste / What a shame / I was starting to like her, but now she got great” powtarza się, podkreślając rozczarowanie narratora z powodu czyjegoś sukcesu. Podkreśla ona, że akceptacja jest możliwa tylko do momentu, w którym kobieta nie stanie się zbyt dobra. Utwór kończy się poczuciem niewypowiedzianej nienawiści: „We'd never hate her to her face / But I hope she knows, she knows, she knows, she knows / We never told it to her face / But I think she knows, she knows, she knows, she knows”. To pokazuje pasywno-agresywną naturę tego zjawiska i świadomość ofiary, że jest celem, mimo braku otwartej konfrontacji.

Interesującym faktem jest, że Isella została wybrana przez Taylor Swift do występu na stadionie Wembley podczas trasy Eras Tour, a jej piosenka „Everybody Supports Women” została wspomniana w odręcznym liście od Swift. Isella przypuszcza, że to właśnie ten elegancki „rant”, jak go określa, przykuł uwagę Swift. To dodatkowo uwypukla trafność i uniwersalność przesłania utworu Iselli, zwłaszcza w kontekście artystek takich jak Taylor Swift, które same często stają się obiektem podobnej krytyki za swój sukces i popularność. Sofia Isella przyznała również, że inspirację czerpie od pisarek takich jak Sylvia Plath i Margaret Atwood, co podkreśla literacką głębię jej tekstów. Robotyczny głos, który słyszymy w środkowej części utworu, to przetworzony głos Siri, który został „torturowany wtyczkami i efektami”, aby uzyskać pożądany efekt. W ten sposób piosenka „Everybody Supports Women” staje się nie tylko osobistą obserwacją, ale i głębokim komentarzem na temat złożonych i często toksycznych relacji między kobietami we współczesnym świecie, szczególnie w obliczu sukcesu i rosnącej pewności siebie.