Utwór „Sukces? (Errata)” z „Erotyki mixtape” Quebonafide, wydanego w 2015 roku, stanowi głęboką refleksję nad paradoksami sławy i komercjalizacji w świecie hip-hopu. Już sam tytuł – z dodanym „(Errata)” – sugeruje, że artysta dokonuje korekty, sprostowania swojego wcześniejszego postrzegania sukcesu, a może nawet własnej drogi.

Quebonafide rozpoczyna utwór od deklaracji niezależności: „Lepiej żyć po swojemu, jebać te parę hejtów”. Podkreśla swój undergroundowy rodowód, gdzie był „gościem od fajerwerków”, symbolizującym artystyczną pasję i spontaniczność. Ten obraz zderza z obecnym stanem, w którym mimo osiągnięć materialnych, czuje się wyczerpany i rozczarowany: „Dzisiaj walę litrami, butelka niszczy mi pamięć / Przysięgam, stary, nigdy nie nazwę tego wygrywaniem”. To poczucie zgorzknienia, a nawet samozniszczenia, ukazuje ciemną stronę triumfu.

Kluczowe dla zrozumienia utworu są enigmatyczne obrazy, które Quebonafide wplata w tekst. Stwierdzenie „Stoję nad Czufut-Kale odziany w caligae” buduje niezwykle sugestywną scenę. Czufut-Kale to skalne miasto-twierdza na Krymie, znane ze swojej trudnej dostępności i bogatej, wielokulturowej historii, często bywające schronieniem dla różnych społeczności. Caligae to z kolei ciężkie, podkute rzymskie sandały, noszone przez legionistów i centurionów, symbolizujące wytrzymałość i gotowość do długiej, trudnej wędrówki. To zestawienie może symbolizować jego własną, trudną drogę, poczucie bycia obcym, a jednocześnie osadzonym w pewnej trwałości i sile, która kontrastuje z ulotnością sławy. Może oznaczać również, że, mimo osiągnięcia szczytu, wciąż czuje się jak wędrowiec, pielgrzym, a sukces nie przyniósł mu spokoju, lecz rodzaj izolacji w ufortyfikowanej, lecz pustej twierdzy.

Artysta otwarcie wyraża swoją deziluzję: „Włożyłem w to w chuj, włożyłem w to wszystko, co miałem / A teraz gardzę tym bardziej niż bardziej, zrozum w końcu”. Odczuwa, że stał się „wytworem”, „produktem”, co jest typowym dla Quebonafide krytycznym spojrzeniem na mechanizmy branży. Tęskni za autentycznymi doświadczeniami („Chory na wyobraźnię, bo pragnę symptomów, nie bodźców”) i znajduje ukojenie w prostych, szczerych emocjach, być może symbolizowanych przez „polskie reggae” – coś prawdziwego, pozbawionego blichtru, co przynosi „miłość”.

Druga zwrotka kontynuuje ten wątek, stając się manifestem niezależności. Quebo odcina się od typowego karierowiczostwa („Żaden jebany karierowicz, niech już kopią groby”), podkreślając, że jego błędy są jego własnymi i że pozostaje lojalny wobec swoich ludzi. Zmęczenie sukcesem objawia się w linii „Nie mogę się słuchać, ile mam gadać o tym samym?”, co świadczy o znużeniu ciągłym odgrywaniem roli i analizowaniem swojej pozycji.

Krytyka show-biznesu staje się jeszcze ostrzejsza, gdy raper uderza w komercjalizację sztuki: „Tylko czasem myślę 'Zabierz mnie stąd' / Gdy widzę to, jak zamieniają prawdę na sos / Pokaz, poklask, podaż, hip-hop / Za to da ci serce na dłoniach jak w Apocalypto”. Porównanie do filmu Apocalypto Mela Gibsona, znanego z brutalnych scen rytualnych ofiar, jest mocnym obrazem oddania siebie na rzecz branży. Quebo odrzuca fałszywe obietnice („Tu nie dadzą mi Golfa dwójki chujki, a obiecają mi Bugatti / Naprawdę myślisz, że jestem aż tak głupi? Tutaj 'Pierdol się' brzmi jak 'Zaufaj mi'”) i podkreśla swoją nieugiętą postawę. Porównanie do Django (symbol wolności i nieposkromionego ducha) i Marlona Brando (ikona autentyczności i niezależności artystycznej) umacnia jego wizerunek jako artysty, który nie pozwoli się zamknąć w żadnych ramach.

Zakończenie utworu to hołd dla niezgaszonej pasji i wewnętrznego imperatywu tworzenia: „Muszę to rozjebać w drobny mak, bo potrzebuję morfiny / Nie opinii, które wyda skansen”. To potrzeba intensywnej, niemal uzależniającej twórczości, która nie zważa na przestarzałe opinie krytyków. Ostatnie wersy „I jedną szansę w tej śmiesznej grze / Więc włażę na planszę w tej śmiesznej grze” pokazują, że mimo wszystko, Quebonafide akceptuje swoją rolę w „grze”, ale na własnych zasadach, z pełną świadomością jej absurdu i ulotności. „Sukces? (Errata)” to zatem gorzka, a zarazem pełna pasji autorefleksja artysty, który, stojąc u szczytu popularności, odważnie kwestionuje jej prawdziwą wartość.