„Refren trochę jak Lana Del Rey” Quebonafide to utwór niezwykle osobisty i refleksyjny, który jawi się jako pożegnalny list artysty do samego siebie, a jednocześnie do swoich fanów, zamykający pewien etap twórczości pod znaną postacią. Wydany 5 czerwca 2022 roku singiel nie promował żadnego nowego albumu, lecz stanowił formę rozliczenia i zapowiedzi zmiany kursu w życiu Kuby Grabowskiego, który ogłosił plany studiów medycznych, pracy naukowej i innych aktywności niezwiązanych z muzyką w dotychczasowej formie.

Głównym motywem, powracającym w chwytliwym refrenie śpiewanym przez mashaitsme, jest idea wysłania faksu do młodszego siebie – wolnego, beztroskiego chłopaka z boiska szkolnego, bez pieniędzy, wpatrzonego w księżyc. Ten obraz symbolizuje utraconą niewinność i prostotę. Młodszy Quebo jest uosobieniem nadziei i marzeń, które nie zostały jeszcze skażone przez realia sławy i dorosłego życia. Pragnienie komunikacji z tamtym ja jest wyrazem tęsknoty za minionym czasem, ale także chęci przekazania ostrzeżeń i nauk.

W pierwszej zwrotce Quebonafide zderza tę niewinną wizję z brutalną rzeczywistością. Mówi o presji, o lekach NDRI (inhibitorach wychwytu zwrotnego noradrenaliny i dopaminy), sugerując walkę z problemami psychicznymi lub poszukiwanie ukojenia. Granice między życiem a grą PlayStation zacierają się, co wskazuje na poczucie odrealnienia. Wspomnienia, choć przerywane, są intensywne – Meksyk, krwawiąca twarz, blok z Aleksy (czyli osiedle Aleksandrówka w jego rodzinnym Ciechanowie), walizki pieniędzy, kobiety, zdrady. To obraz świata naznaczonego sukcesem, ale i jego ciemnymi stronami. Nostalgia za uśmiechniętymi kumplami na boisku i niemożność wskrzeszenia iskier jak ogniska w deszczu podkreślają gorycz przemijania i utraty.

Druga zwrotka kontynuuje ten dialog z przeszłością, oferując konkretne rady. Artysta zastanawia się, jak młodszy on, z pustym portfelem, miałby zrozumieć realia obecnego życia – budzenie się przy modelkach, którym widać żebra, czy poszukiwanie haju w każdym kraju świata po tym, jak kiedyś żebrał na FlixBusa. To sugestia, że droga do sukcesu była długa i wyboista (droga przez ciernie, ulice, gdzie wszystko jest szare), a bagno, przez które przeszedł, było ceną za jebany diament – symbol sławy i spełnienia. Podkreśla jednak, że nadszedł czas, by skończyć to z szumem, z dumą patrząc wstecz na życie jak umiem. To mocne stwierdzenie, które koresponduje z jego późniejszą deklaracją odejścia od postaci Quebonafide.

Ostatnia zwrotka to najbardziej introspektywna część utworu. Quebo chciałby opowiedzieć o wszystkim, czego dzi\u015b mu brak. Uczy, by nie przyjmować wszystkich perspektyw, a także uświadamia, że czasem krzywdzi się nieświadomie, i że krzywda ma różną formę. Ostrzega przed interesownością ludzi, a także tłumaczy, że kompleks się nie bierze znikąd i trudno się go pozbyć, słysząc tylko chichot. Miłość definiuje jako chemię, którą kończysz blizną, rozszerzając jej znaczenie poza relacje damsko-męskie. Porusza temat zazdrości i hejtu z małego miasta, łatwości godzenia się z nią, przerzucania winy na ojca, matkę albo trudny start. Końcowe wersy to manifest niezgody na projektowanie życia przez innych, a także świadomość, że jego wrażliwość bywa kalectwem, będącym następstwem między manią a depresją. Utwór kończy się apelem o prawdziwe słuchanie: Jak chcesz, żebym Cię usłyszał, wysuń głowę poza szlaban, co jest kwintesencją jego zmęczenia powierzchownymi relacjami i poszukiwania autentyczności.

„Refren trochę jak Lana Del Rey” to zatem poetycka i boleśnie szczera podróż w głąb siebie, opowieść o cenie sukcesu, utraconych złudzeniach i próbie odnalezienia spokoju poza światem, który go stworzył. Jest to zarówno testament artysty, jak i uniwersalne przesłanie o dojrzewaniu, samoakceptacji i złożoności ludzkiej psychiki.