„Bubbletea” to jeden z najbardziej rozpoznawalnych i cenionych utworów z albumu Romantic Psycho Quebonafide, wydanego w 2020 roku. W duecie z Darią Zawiałow, piosenka stała się ogromnym hitem, wprowadzając twórczość rapera do mainstreamowych rozgłośni radiowych w niespotykany dotąd sposób. Jak zdradziła sama Daria Zawiałow w programie Kuby Wojewódzkiego, początkowo Quebonafide wysłał jej cały materiał na płytę, a ona, chcąc subtelnie zasugerować swoją preferencję, nieustannie chwaliła „Bubbletea” jako „najlepszy numer na płycie”. Okazało się, że jej strategia zadziałała, a utwór nagrali wspólnie, co ciekawe, w zaledwie 18 minut.

Utwór jest prawdziwą odą do nostalgii, podróżą w czasie i przestrzeni, w której Quebonafide tęskni za różnymi aspektami swojego życia – zarówno tymi egzotycznymi, wynikającymi z intensywnych podróży, jak i tymi prozaicznymi, związanymi z dorastaniem i początkami kariery. W pierwszej zwrotce raper wymienia takie miejsca jak neonowe Tokio, biały Tel Awiw, deszczowy Nowy Jork, a także „brudną Antananarywę”, gdzie próbowano oszukać go na paliwo, czy nocne Santiago i Limę. Te obrazy przywołują wspomnienia o beztroskich podróżach autostopem przez pustynię czy skuterem przez zatłoczony Wietnam, podkreślając, że choć „zabawa była świetna”, to jednak „jeszcze bardziej” tęsknił za czymś głębszym.

Refren, śpiewany przez Darię Zawiałow (a później wspólnie z Quebonafide), stanowi emocjonalne centrum utworu: „Tęskniłem za Tobą, nie kłamię jak zły / Że dałbym się pociąć, ale przyjmę kulkę w moim bubble tea”. Wyrażenie „przyjmę kulkę w moim bubble tea” jest intrygującą metaforą. Bubble tea, jako symbol przyjemności i lekkości, staje się naczyniem, w którym raper jest gotów przyjąć bolesny cios, poświęcić swój komfort, a nawet „pociąć się” dla ukochanej osoby lub utraconego stanu. To podkreśla intensywność i bezkompromisowość jego uczuć. Dalej refren kontynuuje: „Nostalgia to błysk / Do którego nocą latają ochoczo takie ćmy jak my”. To niezwykle poetyckie porównanie ukazuje nostalgię jako jasne, choć efemeryczne światło, które niczym magnes przyciąga ludzi, pragnących powrotu do przeszłości, nawet jeśli ta podróż jest ulotna i może prowadzić do zderzenia z rzeczywistością.

Druga zwrotka przenosi nas w przeszłość, do okresu młodości i początków Quebonafide w Ciechanowie. Wspomina „stertę rozrzuconych koszul”, „rapowanie do utraty głosu”, spanie i granie „do piątej”, a także beztroskie oglądanie „pornosów”. Odwołuje się do lokalnych miejsc, jak „zamek” i „błonia”, gdzie freestyle'ował, oraz do „Placu Kościuszki”, gdzie sprzedawał gazety. Nie unika wspomnienia o pustym portfelu i ciężkiej pracy („napocić tak jak Bruce Lee”), kontrastując to z pierwszą „gażą odebraną w ZPAV-ie” (Związek Producentów Audio-Video), co stanowi moment wejścia w profesjonalny świat muzyki. Nostalgia za „derbami w Mławie”, „łyżką cukru w kawie”, „Ciechanem w pubie” czy „węglowodanami i plackami z HITA” (nieistniejącej już sieci supermarketów, co umiejscawia wspomnienia w konkretnej epoce) maluje obraz prostszego, niewinnego życia, gdzie „nikt z nas jeszcze nie żył jak robot”. Mimo tej tęsknoty, podmiot liryczny przyznaje, że „chyba jednak wolę to na zdrowo”, sugerując, że dojrzałość i obecne życie, choć mniej beztroskie, są bardziej wartościowe.

W trzeciej zwrotce Quebonafide zanurza się w popkulturze i detalach z przeszłości, które ukształtowały jego tożsamość. Tęskni za „Smarki Smarkiem” – legendą polskiego undergroundowego rapu, a odniesienie do „młodej foki”, która „musiała się kiedyś znudzić w końcu”, może być interpretowane jako odrzucenie powierzchownych trendów na rzecz autentycznej twórczości. Wspomina także stare logo Reeboka, które preferuje nad nowym, „dla crossfitowców”, oraz „Ligę Plus” bez „Smoka” (prawdopodobnie ikonicznego komentatora, który nadawał programowi wyjątkowy charakter). W gronie tych sentymentalnych symboli pojawia się również „szósta odsłona Pro Evo Soccer”, gdzie „strzelał Adriano” – to wyraźne nawiązanie do kultowej gry wideo i brazylijskiego piłkarza, cenionego za potężny strzał. „Głowa pomalowana na biało” to aluzja do jego charakterystycznego wizerunku z wcześniejszych etapów kariery. Kończy tę część tęsknotą za „quattro formaggi z Diavolo” i żartobliwym porównaniem rozlewania sosów do stylu Jacksona Pollocka, co pokazuje, że sentymenty do prostych przyjemności „nigdy go nie opuszczą”.

Mostek wzmacnia poczucie tęsknoty, porównując jej intensywność do wystrzelonych kulek „więcej niż Nesquik” i snucie się po mieście „jak zakochany Szekspir”, co nadaje całemu utworowi romantyczny i nieco melancholijny ton. Warto wspomnieć o teledysku do utworu, który zawierał ukryte przesłanie: „Quebonafide - Trà Sữa, Yêu cuồng si”, co po wietnamsku oznacza „Herbata mleczna, zacznijmy od początku”. To nawiązanie do konceptu albumu Romantic Psycho, w którym raper porzucił swój dawny wizerunek, zmył tatuaże i wcielił się w „nieśmiałego chłopaka” z Ciechanowa, szukającego miłości, by ostatecznie powrócić do swojej znanej wytatuowanej postaci. „Bubbletea” jest więc nie tylko listem miłosnym do przeszłości, ale także symbolicznym mostem między różnymi wcieleniami artysty i jego osobistą podróżą ku akceptacji samego siebie.