Przemek Kucyk to twórca internetowy, który zdobył popularność, między innymi, dzięki filmikom na TikToku i innym platformom, często o charakterze komediowym i parodystycznym. Jego utwór „Soplicowo” jest satyryczną i bardzo nowoczesną interpretacją fragmentów epopei narodowej Adama Mickiewicza – „Pana Tadeusza”. Piosenka, jak wynika z informacji o niej, jest wręcz karykaturą poematu. Charakterystyczny dla twórczości Kucyka jest luźny, często wulgarny język, który zderza się z dostojną tematyką lektury szkolnej, tworząc efekt humorystyczny i prowokacyjny. W 2024 roku Kucyk zaczął działać bardziej poważnie w muzyce.

Utwór otwiera obietnica „historii z polskiego domu”, która szybko okazuje się być daleką od akademickiej powagi. Już pierwsze strofy wprowadzają słuchacza w świat „Soplicowa”, które – wbrew swemu pierwowzorowi – jest miejscem „lajtowym” i „chillowym”, gdzie panuje atmosfera nieustannej zabawy. „Całe Soplicowo bawi się czadowo”, a zaręczyny stają się pretekstem do tańca Poloneza „na dobrej bani” po tabace. To ujęcie Mickiewiczowskiego świata w krzywym zwierciadle, gdzie obyczajowość szlachecka zderza się z współczesną swobodą i hedonizmem.

W tekście pojawiają się najważniejsze postacie poematu, ale ich relacje i motywacje są drastycznie uproszczone i przedstawione w konwencji rodem z internetowych memów. Tadeusz, wracający „na chatę z gratami”, zastaje pokój „obrzucony majtkami” przez Zosię, która nazywa go „daddy”. To odważne i kontrowersyjne nawiązanie do współczesnych trendów i żargonów, które buduje alternatywny wizerunek niewinnej zazwyczaj Zosi. Telimena natomiast jest wprost nazywana „sugar mommy” Tadeusza, co całkowicie zmienia percepcję jej roli i relacji z młodym Soplicą, dodając jej wymiar materialistyczny i seksualny.

Historia Jacka Soplicy, choć wspomniana, zostaje sprowadzona do lakonicznego stwierdzenia: „Jacek Soplica chciał wyruchać Ewkę”. Morderstwo Horeszki staje się „zmartwieniem”, które szybko zostaje zapomniane dzięki uzyskanemu „przebaczeniu”. Ten skrót myślowy podkreśla, jak współczesny twórca traktuje złożone moralnie wątki poematu – z ironią i olbrzymim przymrużeniem oka.

Scena z mrówkami, znana z „Pana Tadeusza” jako moment, w którym Telimena, chcąc zaimponować Tadeuszowi, zostaje oblana kwasem mrówkowym, tutaj również jest przedstawiona w mocno przerysowany sposób. Telimena „obsypuje siebie małymi mrówkami”, licząc, że staną się one „zabawkami” dla Tadeusza. Los jednak bywa przewrotny – Tadeusz „zamiast do niej miał ciągoty do bigosu”, a ją samą „traktował jak zwykłą szmatę”, mając na oku „małolatę”. Jest to jawne odwrócenie ról i intencji, gdzie Telimena staje się ofiarą własnych, nieudolnych prób manipulacji, a Tadeusz – cynicznym obserwatorem.

W dalszej części utworu pojawiają się kolejne postaci i wątki. Gościnność Soplicowa jest „pierwsza klasa”, a wyliczenie bohaterów, takich jak Sędzia, Wojski, Protazy czy Asesor, jedynie podkreśla ich obecność w tej alternatywnej rzeczywistości. Zosia, zamiast pilnować ptactwa, „crushowała Tadzika”, a „lesson dygania” dziękuje „starej”, co świadczy o jej wizerunku jako współczesnej nastolatki. Wzmianka o szlachcie dobrzyńskiej, Gerwazym i Moskalami wprowadza elementy konfliktu, które również są potraktowane z typową dla utworu lekkością. Gerwazy to „kozak jakich we wsi mało”, a szlachta, która jedzie „zrobić sędzi egzekucję”, myśli, że to „Kuchenne Rewolucje”. Z kolei interwencja Moskali jest szybko zażegnana przez Robaka, który „spuścił szybki wpierdol”, nie bojąc się ich wcale.

Refren utworu, powtarzający się kilkukrotnie, cementuje obraz Soplicowa jako miejsca wiecznej beztroski i zabawy, gdzie problemy są bagatelizowane, a liczy się jedynie „chill”. Użycie wyrażeń takich jak „odjebią się takie chore akcje” czy „nuta na wakacje” jasno sygnalizuje cel utworu – to nie jest poważna analiza lektury, lecz rozrywkowa, popkulturowa dekonstrukcja, skierowana do młodszej widowni, która ma inne, mniej formalne podejście do klasyki literatury. Piosenka jest odświeżającą, choć dla niektórych kontrowersyjną, formą obcowania z „Panem Tadeuszem”, pokazującą, że nawet dzieło o wielkim narodowym znaczeniu może stać się kanwą dla zabawnej i niekonwencjonalnej interpretacji.