Utwór „Niech całują mnie w dupę” zespołu Para Wino, będący solowym projektem Dariusza „Pary” Paraszczuka, to prawdziwy manifest buntu, który zyskał status kultowego na polskiej scenie punkowej. Z piosenki emanuje surowa, niczym nieskrępowana energia i bezkompromisowa postawa, charakterystyczna dla całej twórczości Paraszczuka, jednej z najbardziej barwnych postaci w polskim undergroundzie muzycznym od lat 80.. Wyróżnia się ona nie tylko dosadnym językiem, ale przede wszystkim przenikliwym wyrazem pogardy dla wszelkich form autorytetu i konformizmu społecznego.

Słuchając pierwszych linijek, od razu uderza nas ich wulgarność i bezpośredniość – „Niech mnie w dupę całuje, frajer ze wsi i z miasta, niech mnie w dupę całuje, ja tak każę i basta”. To nie jest subtelny sprzeciw, lecz otwarty, brutalny atak na tych, których podmiot liryczny uznaje za „frajerów” – ludzi niezależnie od ich pochodzenia czy miejsca zamieszkania, symbolizujących uległość, przeciętność lub po prostu irytację. Para Wino, znany z bezkompromisowego podejścia i używania języka potocznego, często prowokacyjnego, w tym utworze osiąga mistrzostwo w wyrażaniu absolutnej obojętności i dominacji nad tymi, którzy próbują narzucać jakiekolwiek zasady.

W kolejnych zwrotkach lista adresatów tego wulgarnego życzenia rozszerza się, obejmując figury reprezentujące system i władzę: „kontrolerzy w tramwajach”, „policjanci z Wrocławia”. Ci pierwsi to symbol codziennej, drobnej opresji, której doświadcza każdy mieszkaniec miasta, zaś ci drudzy – już bardziej poważnej siły, egzekwującej prawo. W tekście pojawia się również gorzka refleksja na temat tych, którzy „święta spędzili, czy 1-ego maja”, co może być odniesieniem do hipokryzji lub fałszywych ideologii, zarówno religijnych, jak i politycznych. Jest to wyraz głębokiego rozczarowania i cynizmu wobec norm społecznych i instytucji, które rzekomo mają dbać o porządek czy moralność.

Kulminacja tej bezpardonowej postawy następuje w wersach: „niech mnie w dupę całują i liżą mi jaja, Ci co święta spędzili, czy 1-ego maja, niech mnie w dupę całują i myją mi nogi, kiedy jestem pijany, zarzygany i srogi”. To ostatnie zdanie jest szczególnie wymowne. Podmiot liryczny nie tylko żąda absolutnego podporządkowania, ale stawia siebie w pozycji totalnego upadku i degradacji („pijany, zarzygany i srogi”), by w tej właśnie formie, odrzucającej wszelkie normy przyzwoitości i higieny, być nadal czczonym i obsługiwanym. Jest to przerysowany obraz skrajnego nihilistycznego odrzucenia, w którym nawet w stanie kompletnego rozkładu, bohater zachowuje swoją punkową godność i żąda hołdu. Podkreśla to jego niechęć do bycia ocenianym czy kontrolowanym przez społeczeństwo.

Refren, powtarzający „Pocałujcie go w dupę, pocałujcie go w dupę, pocałujcie go w dupę, pocałujcie mnie w dupę!!!”, ma charakter zbiorowego wezwania i staje się chórem dla wszystkich, którzy identyfikują się z tą postawą. To nie tylko osobista deklaracja, ale też zaproszenie do wspólnego, publicznego wyrażania pogardy. Piosenka, wydana na albumie „Charakteropatie” w 1994 roku, a także pojawiająca się na późniejszych wydawnictwach, takich jak „Punk twoja mać” (2017), stała się jednym z najbardziej rozpoznawalnych utworów Para Wino. Jest ona często opisywana jako utwór, który wymaga potwierdzenia pełnoletności ze względu na wulgaryzmy, co tylko podkreśla jej kontrowersyjny i niepokorny charakter.

Dariusz Paraszczuk wielokrotnie podkreślał w wywiadach swoją niezależność i dystans do komercji, nawet jeśli jego utwory z czasem zyskiwały popularność. Twierdził, że zespoły niezależne prędzej czy później trafiają do firm, które wcześniej krytykowały, ale sam nie wstydzi się swoich wyborów i uważa, że przekazywanie ideałów, nawet w punkrockowej formie, jest w pewnym sensie „komercyjne”. „Niech całują mnie w dupę” idealnie wpisuje się w ten etos – to utwór radykalny, autentyczny i pełen sprzeciwu, który nie boi się używać najbardziej dosadnych słów, aby wykrzyczeć prawdę, jak ją widzi artysta, i dlatego pozostaje on tak ważnym elementem w historii polskiego punk rocka. Mimo upływu lat, jego przesłanie o wolności, buncie i odrzuceniu hipokryzji wciąż rezonuje z dużą siłą, znajdując swoich odbiorców.