Utwór "Barqa" autorstwa Papajaka Watykaniaka to dzieło niezwykle kontrowersyjne i szokujące, które czerpie z wulgarnego języka i profanacji w celu wywołania silnej reakcji. Jest to piosenka, która od pierwszej zwrotki rzuca słuchacza w brutalny świat, celowo mieszając świętość z bluźnierstwem. Artysta, działający pod pseudonimem, którego prawdziwa tożsamość pozostaje niejasna, znany jest z tworzenia utworów o podobnie prowokacyjnym charakterze, co sugeruje, że "Barqa" nie jest dziełem przypadkowym, lecz elementem szerszej, transgresyjnej twórczości.

Tekst piosenki rozpoczyna się od obrazu Papieża "nad brzegiem", który "szukał dzieci gotowych postawić i wziąć do dzioba papieską knagę". Już te pierwsze wersy ustawiają ton utworu, brutalnie zestawiając postać religijnego autorytetu z jawnymi odniesieniami do seksualnego wykorzystywania dzieci. Obraz ten jest potęgą, odwołującą się do najciemniejszych skandali związanych z Kościołem katolickim. Powtarzające się frazy w refrenie, takie jak "Twoje usta dziś chapały me berło" czy "W twoim gardle pozostawię mój penis", nie pozostawiają wątpliwości co do erotycznego i perwersyjnego wymiaru przekazu, brutalnie i dosłownie opisanego. Jest to bezpośrednie uderzenie w tabu, mające na celu wywołać oburzenie i dyskomfort u odbiorcy.

Szczególnie uderzająca jest zwrotka "Jestem trzyletnim chłopczykiem / Lecz odbyt większy mam już niż jaskinia / Papież Jan Paweł habemus papam". Ta linijka w sposób makabryczny personifikuje ofiarę, nadając jej głos, który jednocześnie opisuje traumę i zderza ją z papieskim zawołaniem "Habemus Papam" – formułą ogłaszającą wybór nowego papieża. Ta bluźniercza inwersja świętości symbolizuje głębokie zepsucie i cierpienie, które ma być powiązane z instytucją Kościoła. Odniesienie do Jana Pawła II, postaci w Polsce powszechnie czczonej, dodatkowo potęguje szok i kontrowersje.

Piosenka zdaje się być ostrym komentarzem społecznym i antydzieruchowym manifestem, wykorzystującym skrajną prowokację do zwrócenia uwagi na problem pedofilii w Kościele i hipokryzji instytucjonalnej. Frazy takie jak "Ty potrzebujesz mych dłoni / Oraz gęby, by zrobić ci pałę / Mych kropli śliny i grudek kału" pogłębiają poczucie degrengolady i fizjologicznej obrzydliwości, jednocześnie podtrzymując motyw dominacji i upokorzenia. W kontekście polskim, gdzie pamięć o pontyfikacie Jana Pawła II jest wciąż żywa i często idealizowana, teksty Papajaka Watykaniaka, w tym "Barqa", są bezkompromisową próbą rozbicia tego mitu i zmuszenia do konfrontacji z niewygodną prawdą.

Ostatnia zwrotka, "Dziś cierpię już na depresje / Niski poziom mam samooceny / A Ojciec Święty santo subito (ciągnij kurwa druta ty mały skurwysynu)", ukazuje psychologiczne konsekwencje bycia ofiarą, kontrastując osobiste cierpienie z hasłem "Santo Subito" (Święty Natychmiast) – popularnym zawołaniem pojawiającym się po śmierci Jana Pawła II, sugerującym jego szybką kanonizację. To brutalne zderzenie religijnego kultu z rozpaczliwym wołaniem i wulgarną komendą stanowi kulminację utworu, podkreślając bezsilność ofiary i cynizm oprawcy. Utwory Papajaka Watykaniaka często są usuwane z platform takich jak YouTube, co świadczy o ich ekstremalnym charakterze i naruszaniu regulaminów treści, ale jednocześnie potwierdza ich undergroundowy status i siłę oddziaływania.

"Barqa" to utwór, który nie dąży do subtelności. Jest to celowy akt wandalizmu językowego i moralnego, mający na celu wywołanie szoku, prowokację do dyskusji i wyrażenie gniewu wobec problemów, które zdaniem artysty, są zamiatane pod dywan. Jego interpretacja nie może oderwać się od tych intencji dekonstrukcyjnych i krytycznych, stanowiąc jednocześnie wyraz artystycznego buntu i bolesnego komentarza na temat mrocznych stron ludzkiej natury i instytucji religijnych.