Interpretacja Siko chorepse sirtaki - Nana Mouskouri

„Siko chorepse sirtaki”, w wykonaniu Nany Mouskouri, to znacznie więcej niż tylko piosenka – to hymn na cześć radości życia, spontaniczności i głęboko zakorzenionej greckiej tradycji wspólnego celebrowania. Chociaż wielu kojarzy syrtaki z filmem „Grek Zorba” z 1964 roku i tańcem Anthony’ego Quinna, to sam utwór „Siko chorepse sirtaki” ma swoją własną, fascynującą historię. Jego oryginalna wersja pochodzi z 1966 roku, a po raz pierwszy zaśpiewała go Aliki Vougiouklaki, grecka aktorka i ikona kina. Muzykę skomponował legendarny Giorgos Zambetas, a słowa napisał Alekos Sakellarios. Wersja Nany Mouskouri, nagrana między innymi na żywo w paryskiej Olympii w 1979 roku, przesycona jest jej unikatowym stylem i globalnym doświadczeniem.

Tekst piosenki jest bezpośrednim zaproszeniem do porzucenia zmartwień i oddania się chwili. Już pierwszy wers, „Siko chorepse sirtaki / Me treli diplopenia” (Wstań, zatańcz syrtaki / Z szalonym, podwójnym uderzeniem strun), przywołuje obraz muzyki tak porywającej, że aż przyprawia o zawrót głowy, dosłownie czy to od intensywności dźwięku buzuki, czy od samej euforii tańca. Nana Mouskouri, znana ze swojego zdolnego głosu i umiejętności śpiewania w wielu językach, w mistrzowski sposób oddaje tę radosną energię, sprawiając, że słuchacz czuje się zaproszony do dołączenia do zabawy bez względu na język. Jej występy, często z charakterystycznymi okularami, które stały się jej znakiem rozpoznawczym i były przedmiotem licznych pytań w wywiadach, promieniowały autentycznością i chęcią dzielenia się grecką kulturą z całym światem.

Kolejne wersy, „Chorepse to sa mortaki / Na vouixi i gitonia” (Zatańcz to jak mały ulicznik / Niech sąsiedztwo huczy), podkreślają beztroski i żywiołowy charakter tańca. To zachęta do swobodnego, niczym nieskrępowanego wyrażania siebie, do tańca tak głośnego i entuzjastycznego, by obudzić całą okolicę. W kontekście greckiej kultury, gdzie wspólne biesiadowanie i taniec są nieodłączną częścią życia społecznego, piosenka ta staje się wezwaniem do jedności i wspólnego świętowania. Nana Mouskouri, jako ambasador kultury greckiej, przyczyniła się do popularyzacji takich utworów na arenie międzynarodowej, pokazując światu piękno i żywotność greckiej tradycji.

W sercu utworu leży romantyczna propozycja i gest troski: „Ela piase me ap' ton omo / Ki opa prota to dexi / Ki an mou kourastis sto dromo / Tha se valo se taxi” (Chodź, złap mnie za ramię / I opa, najpierw prawa noga / A jeśli zmęczysz się w drodze / Wsadzę cię do taksówki). Te słowa ukazują nie tylko bliskość między tańczącymi, ale także czułość i obietnicę wsparcia. Nawet w obliczu zmęczenia, radość ma trwać. To symbol greckiej gościnności i otwartości, gdzie każdy jest mile widziany, a wspólna zabawa jest priorytetem. Nana Mouskouri często podkreślała znaczenie uniwersalnych emocji w swoich piosenkach, przekraczając bariery językowe i kulturowe.

W refrenie, powtarzane „Thelo kefia thelo jelia / Ki i foni mou n' akousti / Ap' tou bouzoukiou ta telia / Echo apopse kremasti” (Chcę szaleństwa, chcę śmiechu / I żeby mój głos był słyszalny / Na strunach buzuki / Dziś wieczorem się zawiesiłem/am), wyraża pragnienie pełnego zanurzenia się w muzyce i radości. Zwrot „na strunach buzuki dziś wieczorem się zawiesiłem/am” to piękna metafora całkowitego oddania się rytmowi i melodii, bycia jednym z muzyką. To właśnie buzuki, charakterystyczny instrument grecki, nadaje piosence autentyczny, śródziemnomorski klimat.

Ostatnia zwrotka, „Osa ki an mou poun plirono / Ke keraste ta pedia / Thelo na se kamarono / Oli touti ti vradia” (Cokolwiek mi powiedzą, zapłacę / I poczęstuję dzieci / Chcę cię podziwiać / Cały ten wieczór), odzwierciedla hojność i pragnienie dzielenia się szczęściem. To również intymna deklaracja podziwu dla ukochanej osoby, chęć celebrowania jej obecności przez cały wieczór. Piosenka nie tylko zachęca do tańca, ale także do bycia razem, do bycia częścią czegoś większego, wspólnotowego. Nana Mouskouri, przez całą swoją karierę, podkreślała znaczenie miłości i nadziei, które wplatała w swoje utwory, czyniąc je ponadczasowymi. W jej wykonaniu „Siko chorepse sirtaki” jest więc nie tylko zaproszeniem do fizycznego ruchu, ale i do otwarcia serca na piękno greckiej duszy, jej beztroskę, gościnność i niezłomną radość życia, którą przekazywała publiczności na całym świecie, występując również w duecie z takimi artystami jak George Chakiris.