Interpretacja They say it's spring - Blossom Dearie

Piosenka „They say it’s spring” w wykonaniu Blossom Dearie to delikatna i inteligentna refleksja nad naturą miłości, przeciwstawiająca powszechne przekonania o jej sezonowości osobistemu doświadczeniu trwałego uczucia. Utwór został napisany przez Boba Haymesa i Marty’ego Clarke’a, a Blossom Dearie po raz pierwszy nagrała go w 1958 roku, umieszczając na swoim albumie Give Him the Ooh-La-La, nagranym w Nowym Jorku w grudniu 1957 roku. Artystka, znana z lekkiego, „kociego” głosu i dowcipnego podejścia do wykonywanych piosenek, a także z gustownej gry na fortepianie, nadaje tej kompozycji wyjątkowy charakter. Uważa się ją za „muzyka dla muzyków”, a jej twórczość cenił podobno nawet Bob Dylan.

Tekst rozpoczyna się od wspomnień z młodości, świata marzeń i iluzji, by szybko przejść do dorosłości i towarzyszącego jej cynizmu: „Though now I'm much more grown up / I fear that I must own up / To the fact that I'm in doubt of / What the modern cynics shout of”. Już w tych pierwszych linijkach podmiot liryczny dystansuje się od powszechnych opinii, co stanowi klucz do zrozumienia całej piosenki.

Refren „They say it’s spring” wprowadza główny motyw. Powtarzające się „oni mówią” (ang. „They say”) odnosi się do społeczeństwa, konwencjonalnych mądrości czy stereotypów, które sprowadzają uczucie miłości do sezonowego zauroczenia. Podmiot liryczny opisuje to uczucie jako „lekkie jak piórko” i „magiczne”, lecz natychmiast stawia pod nim znak zapytania, sugerując, że „to coś” jest przypisywane pogodzie, majowi, który rzekomo sprawia, że jest się „szalonym jak stokrotka”.

W dalszej części utworu pojawiają się piękne, poetyckie obrazy: „Jestem skowronkiem na skrzydle”, „jestem iskrą świetlika”. To metafory stanu zakochania, lekkości i radości. Jednakże nawet w obliczu tych przyjemnych skojarzeń, podmiot liryczny nalega, że to musi być „coś więcej niż sezonowa rzecz”. To kluczowe stwierdzenie, które oddziela jej osobiste doświadczenie od ogólnie przyjętych, ulotnych definicji miłości. Dzwonki, które słyszy, mogą być oznaką wiosny, śpiewające rudziki również, ale to nie one są istotą uczucia. „When the robins stop singing / You're what I'm clinging to / Though they say it's spring, it's you”. Tutaj następuje wyraźne spersonalizowanie miłości – nie jest to efekt natury, lecz konkretnej osoby.

Kolejna zwrotka odnosi się do poetów, którzy śpiewają o wiosennej sympatii. Podmiot liryczny ripostuje, że jeśli to tylko wiosna, to „ich losy są patetyczne”. Sama będąc „poetycka”, sugeruje, że prawdziwa poezja miłości wykracza poza banały sezonowych zauroczeń. Cynicy ponownie pojawiają się w tekście, twierdząc, że wiosna to „kusząca rzecz dla kochanków”, „to zło, na które lekarstwem jest wrzesień”. To popularne przekonanie, że wiosenne romanse są krótkotrwałe i kończą się wraz z nadejściem jesieni.

Piosenka jednak konsekwentnie podważa tę tezę, wskazując na możliwość znalezienia „wiecznej rzeczy” z „właściwą osobą”. Finałowe strofy to kwintesencja przesłania: „Did I need spring / To bring the ring that you bought me / Though it was spring / That wondrous day that you caught me / Darling I thought we knew / That it wasn't spring, it was you”. To właśnie zaręczyny, symbol trwałego zobowiązania, są ostatecznym dowodem na to, że miłość nie jest jedynie efemerycznym zjawiskiem wiosennym, lecz głębokim, osobistym wyborem i więzią. Cała piosenka Blossom Dearie, dzięki jej subtelnemu wokalowi i nienagannej grze na pianinie, staje się zatem uroczym hymnem na cześć miłości, która przekracza ramy kalendarza i oczekiwań, będąc raczej kwestią dwóch serc niż zmieniających się pór roku.