Interpretacja Cubicles - My Chemical Romance

Piosenka „Cubicles” autorstwa My Chemical Romance to głęboka i przejmująca opowieść o nieodwzajemnionej miłości, samotności i poczuciu zagubienia w jałowym świecie biurowej monotonii. Utwór, pochodzący z debiutanckiego albumu zespołu z 2002 roku, "I Brought You My Bullets, You Brought Me Your Love", maluje obraz introwertycznego pracownika, który pogrąża się w wewnętrznym świecie fantazji i niespełnionych pragnień.

Już otwierające wersy – "It's the tearing sound of love-notes / Drowning out these gray stained windows" – natychmiast wprowadzają słuchacza w stan melancholii. Podmiot liryczny, siedząc w biurze, którego okna są „szare i poplamione”, a widok na zewnątrz „sterylny”, każdego dnia pisze miłosne liściki, które następnie drze. To symboliczny akt, ukazujący jego nieśmiałość i brak odwagi w wyrażeniu uczuć do koleżanki z pracy, która siedzi zaledwie „dwa boksy dalej”. Świat zewnętrzny, odbierany jako bezbarwny i pozbawiony życia, kontrastuje z burzą emocji, która rozgrywa się w jego wnętrzu.

Narrator rozpaczliwie pragnie być zauważonym, marząc o tym, co mogliby razem przeżyć: "I'll photocopy all the things that we could be / If you took the time to notice me". Pomysł kopiowania przyszłości, niczym dokumentów, doskonale oddaje biurowe realia i jednocześnie podkreśla iluzoryczność jego nadziei. Wie, że jego uczucia są jednostronne, a ukochana osoba go nie dostrzega: "But you can't now, I don't blame you / And it's not your fault that no one ever does". To poczucie bycia niewidzialnym jest centralnym elementem utworu, potęgowanym przez świadomość, że nikt nigdy go nie zauważa.

Punktem zwrotnym w piosence jest moment, gdy dowiaduje się, że dziewczyna odeszła z pracy: "But you don't work here anymore / It's just a vacant three by four". Jej puste stanowisko, ten "trzy na cztery" boks biurowy, staje się symbolem pustki i straconej szansy. Świadomość, że jej miejsce może zająć „tymczasowy zastępca dla jej twarzy”, potęguje jego poczucie przemijalności i bezsilności. Ta sytuacja, w której ludzie przychodzą i odchodzą, prowadzi go do fundamentalnego lęku: "And I can't help but think I'll die alone". Jest to lęk egzystencjalny, który rezonuje z wieloma słuchaczami, czyniąc utwór niezwykle relacyjnym pomimo jego specyficznego, biurowego kontekstu.

W dalszej części utworu podmiot liryczny pogrąża się w samotności, spędzając czas z „nieznajomymi” w „romansie przy dystrybutorze wody”, który „dochodzi do końca”. Te frazy sugerują powierzchowne interakcje, które nie są w stanie wypełnić pustki. Marzy o idyllicznych scenariuszach, o „tańczeniu w parku pod drzewem” lub „ciemnej plaży z czarnym widokiem”, gdzie „dziurki od szpilki w aksamicie powstrzymują ich upadek”. Te żywe obrazy stanowią gorzki kontrast dla jego szarej rzeczywistości i podkreślają, jak bardzo pragnie autentycznego połączenia.

Warto zauważyć, że sam Gerard Way, wokalista My Chemical Romance, wypowiadał się o "Cubicles" w sposób niejednoznaczny. W jednym z wywiadów stwierdził, że teksty do tego utworu są prawdopodobnie jednymi z jego "najbardziej krępujących" i że piosenka "nie ma sensu ani muzycznie, ani tekstowo". Przyznał jednak, że ma dla niego znaczenie, ponieważ sam pracował jako "wieczny stażysta" w biurach przez około cztery lata i chciał pisać o sterylności tego środowiska. Co ciekawe, później na Twitterze zmienił swoje stanowisko, nazywając ją dobrą piosenką, choć trudną do zagrania na żywo. Zespół rzadko, jeśli w ogóle, wykonywał ją na koncertach, co Gerard tłumaczył trudnościami technicznymi i osobistymi odczuciami.

Pomimo mieszanych uczuć zespołu, wielu fanów uważa "Cubicles" za niedoceniany klejnot w dyskografii MCR. Podkreślają jej surową, emocjonalną szczerość i to, jak realistycznie oddaje ból codziennego, prozaicznego złamanego serca, kontrastując z bardziej dramatycznymi motywami, takimi jak wampiry czy zombie, obecnymi na tym samym albumie. Piosenka jest głęboko osadzona w realiach i dlatego jest tak przenikliwa dla każdego, kto kiedykolwiek czuł się samotny, niewidziany i przerażony perspektywą śmierci w samotności. Powtarzające się frazy: "I know you don't work here anymore" oraz mantra "Sometimes I think I'll die alone", która ostatecznie ewoluuje w "I think I'd love to die alone", ukazują akceptację losu i paradoksalne odnalezienie ukojenia w tej mrocznej wizji. To przejście od lęku do niemalże pragnienia samotności, pokazuje złożoność ludzkich emocji w obliczu rozczarowania i izolacji.