Interpretacja Helena - My Chemical Romance

„Helena” zespołu My Chemical Romance to utwór niezwykle osobisty i przesiąknięty głębokim smutkiem, żalem oraz poczuciem winy. Piosenka, stanowiąca trzeci singiel z ich drugiego albumu studyjnego, Three Cheers for Sweet Revenge (2004), jest poruszającym hołdem dla zmarłej babci braci Way, Eleny Lee Rush. W wywiadzie dla Kerrang! w 2005 roku Gerard Way przyznał, że „Helena” była „naprawdę zagniewanym otwartym listem” do samego siebie, wyrażającym żal, że nie było go przy niej w ostatnim roku jej życia. Babcia Elena była niezwykle ważną postacią w życiu Gerarda i Mikeya, ucząc Gerarda malować i śpiewać, a nawet kupując zespołowi ich pierwszego vana. Jej śmierć, która nastąpiła w 2003 roku, podczas gdy zespół był w trasie, głęboko ich dotknęła.

Tekst piosenki rozpoczyna się od słów „Long ago, Just like the hearse, you die to get in again / We are so far from you...”, co natychmiast wprowadza w atmosferę straty i odległości. Zwrot „Burning on; just like a match you strike to incinerate / The lives, of everyone you know” można interpretować jako palące poczucie winy i samooskarżenia. Gerard Way często podkreślał, że samoocena i nienawiść do samego siebie są dużą częścią jego tekstów. W kontekście utworu „Helena”, jest to wyrzut do siebie samego za to, że jego actions (lub ich brak) mogły wpłynąć negatywnie na bliskich, a także, że śmierć ukochanej osoby pozostawia trwały ślad w życiu tych, którzy zostali.

Refren „What’s the worst that I could say? / Things are better if I stay / So long and goodnight” jest wyrazem bezsilności i próbą pogodzenia się z nieodwracalną stratą. Fraza „So long and goodnight” staje się tu swego rodzaju pożegnaniem, ale także aktem akceptacji śmierci i bólu. W dalszej części tekstu, „Came a time / When every star fall brought you to tears again / We are the very hurt you sold”, podmiot liryczny wspomina momenty głębokiego smutku i emocjonalnego cierpienia zmarłej osoby, jednocześnie podkreślając, że ból, który odczuwają pozostali, jest „sprzedanym” przez nią cierpieniem, być może w akcie odejścia. Odwołanie do „blade you stain” może symbolizować zarówno cierpienie fizyczne (np. operacje, które mogła przechodzić babcia Wayów), jak i metaforyczną ranę zadaną odejściem, a nawet samookaleczenie jako odzwierciedlenie wewnętrznego bólu Gerarda.

Most w piosence, „Can you hear me? / Are you near me? / Can we pretend to leave and then / We’ll meet again, when both our cars collide”, to rozpaczliwe wołanie o kontakt z ukochaną osobą, połączone z nadzieją na ponowne spotkanie w zaświatach. Metafora „when both our cars collide” jest bezpośrednim odniesieniem do śmierci, sugerując, że tylko w niej nastąpi ponowne zjednoczenie. Gerard Way faktycznie zmagał się z problemami z alkoholem i narkotykami po stracie babci, co pogłębiło jego poczucie winy i depresję, a te doświadczenia są odczuwalne w tekście.

Teledysk do „Heleny”, wyreżyserowany przez Marca Webba, stanowi dramatyczną wizualizację tych emocji, przedstawiając stylizowany pogrzeb w gotyckiej estetyce. Gerard Way wciela się w rolę celebransa, śpiewając za pulpitem, podczas gdy zmarła (grana przez tancerkę Tracey Phillips) unosi się z trumny i tańczy w kościele, symbolizując jej przemijającego ducha. Nakręcenie teledysku było dla braci Wayów niezwykle trudnym i emocjonalnie wyczerpującym doświadczeniem, ponieważ było to dla nich jak ponowne przeżywanie pogrzebu babci. Gerard nazwał to „prawie torturą”. Mimo to, uważał go za najlepszy teledysk zespołu, ponieważ „pochodził z całkowicie surowego miejsca”.

„Helena” to utwór, który nie tylko oddaje cześć zmarłej babci, ale także jest intymnym spojrzeniem w duszę artysty zmagającego się z żalem, winą i poszukiwaniem sensu w obliczu straty. Gerard Way powiedział, że ten utwór pomógł ukształtować resztę albumu Three Cheers for Sweet Revenge, który, wbrew początkowym zamierzeniom koncepcyjnym, stał się znacznie bardziej osobistym zapisem o stracie i prawdziwym życiu. Dziś „Helena” pozostaje jednym z najbardziej rozpoznawalnych i wpływowych utworów My Chemical Romance, ikonicznym hymnem emo, który dotyka uniwersalnych tematów żałoby i tęsknoty.