Interpretacja Tangerine - Led Zeppelin

„Tangerine” Led Zeppelin, utwór zamieszczony na albumie Led Zeppelin III z 1970 roku, to ballada, która maluje obraz straty, nostalgii i nieprzemijającej tęsknoty za miłością, która zbladła w obliczu czasu. Piosenka, charakteryzująca się delikatnym akustycznym brzmieniem, kontrastuje z cięższymi rockowymi kompozycjami, z których zespół był znany. To jedna z tych rzadkich perełek w ich dyskografii, gdzie introspekcja i subtelność wysuwają się na pierwszy plan.

„Measuring a summer's day, I only finds it slips away to grey, The hours, they bring me pain.” Te początkowe wersy od razu wprowadzają słuchacza w melancholijny nastrój. Podmiot liryczny mierzy letni dzień – symboliczny okres radości i pełni życia – by ze smutkiem odkryć, że ten bezpowrotnie „przecieka” w szarość. Czas, który zazwyczaj jest nośnikiem doświadczeń, tu staje się źródłem bólu, podkreślając wagę straty. Ten obraz utraconej świetności jest kluczowy dla zrozumienia utworu.

Centralnym punktem utworu jest refren, od którego piosenka wzięła swój tytuł: „Tangerine, Tangerine, Living reflection from a dream; I was her love, she was my queen, And now a thousand years between.” Słowo „Tangerine” odnosi się do młodej kobiety, prawdopodobnie dawnej ukochanej. Jimmy Page, główny twórca utworu, zadedykował go Jackie DeShannon, swojej ówczesnej dziewczynie, z którą był związany w czasie pisania piosenki. Sama nazwa „Tangerine” może symbolizować złote, słodkie i wibrujące wspomnienia, które kontrastują z obecnym poczuciem pustki i szarości. Jest to „żywe odbicie snu”, co oznacza, że miłość ta istnieje już tylko w pamięci, jako coś nierealnego, ale wciąż pięknego. Metafora „tysiąca lat pomiędzy” dramatycznie uwypukla dystans, zarówno fizyczny, jak i emocjonalny, jaki dzieli podmiotu lirycznego od dawnego uczucia. To nie tylko odległość w czasie, ale przede wszystkim przepaść, która sprawia, że powrót do tamtych chwil wydaje się niemożliwy.

Co ciekawe, korzenie „Tangerine” sięgają czasów, gdy Jimmy Page grał jeszcze w The Yardbirds. Utwór, zatytułowany wtedy „Knowing That I'm Losing You”, został nagrany jako demo w kwietniu 1968 roku podczas ostatnich sesji nagraniowych zespołu. Page dostosował go później na potrzeby Led Zeppelin, zmieniając niektóre teksty. Była to również ostatnia piosenka Led Zeppelin, którą Page napisał bez udziału Roberta Planta, i jedyny utwór na Led Zeppelin III, do którego Plant nie stworzył słów. Wersja The Yardbirds zawierała teksty autorstwa Keitha Relfa, które Page później zmodyfikował, co niektórzy postrzegali jako próbę uniknięcia problemów z prawami autorskimi.

Piosenka wyróżnia się również pod względem muzycznym. Jimmy Page gra na pedal steel guitar, instrumencie, którego, jak sam przyznał w wywiadzie dla magazynu Guitar Player w 1977 roku, nie używał od czasu pierwszego albumu Led Zeppelin. Na płycie słychać też delikatne partie mandoliny, za które odpowiadał John Paul Jones. Charakterystycznym elementem jest także celowo pozostawiony „fałszywy start” w początkowych sekundach utworu, który Page wyjaśnił jako próbę utrzymania tempa, choć z czasem sam zaczął się zastanawiać, czy było to dobrym pomysłem. Ten zabieg dodaje piosence surowości i autentyczności, podkreślając jej intymny charakter.

„Thinking how it used to be, Does she still remember times like these? To think of us again? And I do.” Te wersy ukazują bolesne zmaganie z przeszłością i nieustające pytanie o wzajemność pamięci. Podmiot liryczny nie tylko sam wspomina, ale także zastanawia się, czy tamta miłość wciąż rezonuje w sercu Tangerine. Ostatnie „And I do” jest zarazem wyznaniem, że on sam wciąż pamięta, jak i smutnym potwierdzeniem, że jego pamięć niekoniecznie jest odwzajemniona. Robert Plant, wprowadzając ten utwór na koncertach, często mówił, że jest to „piosenka o miłości w jej najbardziej niewinnych stadiach” i dedykował ją „naszym rodzinom, przyjaciołom i bliskim”. To dodaje osobistego wymiaru do uniwersalnego tematu utraconej miłości. „Tangerine” to nie tylko piosenka o konkretnej relacji, ale o ulotności pięknych chwil i nieustannej obecności wspomnień, które, choć bolesne, są nieodłączną częścią naszego doświadczenia.