Piosenka „Bank Spermy” autorstwa Jah Szmaciura to utwór niezwykle prowokacyjny i kontrowersyjny, który w warstwie tekstowej eksploruje najgłębsze zakamarki ludzkich fantazji, obsesji i transgresji. Zgodnie z informacją zamieszczoną na platformie YouTube, artysta podkreśla, że piosenka została stworzona wyłącznie w celach humorystycznych i satyrycznych. Treści zawarte w utworze są częścią artystycznej ekspresji i nie mają na celu promowania nienawiści, dyskryminacji ani obrażania kogokolwiek, niezależnie od orientacji seksualnej czy tożsamości płciowej. Jah Szmaciura zachęca do traktowania tej twórczości z przymrużeniem oka, zaznaczając, że jest to forma żartu i autoironii, a nie rzeczywistego przekazu, stanowiąca fikcję artystyczną i satyrę.

Narracja utworu rozpoczyna się w godzinie „czwarta dwadzieścia”, symbolicznie kojarzonej z kulturą marihuany, gdy bohater „blanta se jarał”. To właśnie w tym stanie umysłu pojawia się u niego intensywna, niemal natrętna myśl – pragnienie konsumpcji spermy i poddania się aktom seksualnym, w tym z własnym teściem. Pierwsza próba werbalizacji tej fantazji kończy się brutalnym odrzuceniem i pobiciem, co z miejsca ustawia utwór w tonie agresywnego humoru i surrealizmu. Sen, w którym bohater „w spermie pływał, prawie się w niej utopił”, intensyfikuje jego obsesję i prowadzi do „genialnego pomysłu” – napadu na bank spermy.

Refren „Ooo... w spermie się topiłem / W trybie gandzia bank spermy obrobiłem / Ooo... w gacie się spuściłem / Zioło jarałem i spermę z fiolek piłem” stanowi esencję perwersyjnego marzenia protagonisty, które nabiera realnych kształtów pod wpływem środków odurzających. Powtórzenia w refrenie wzmacniają hipnotyczny i transowy charakter tej obsesji, a zarazem podkreślają jej groteskową naturę. W drugiej części refrenu, wiersze "Z dawcą spermy w pokoju się zjarałem / A z pracownikiem za zioło się jebałem", dodatkowo uwypuklają motyw seksualności powiązanej z wymianą narkotyków i ogólnym rozpasaniem.

Kolejna zwrotka szczegółowo opisuje sam napad, który jest daleki od typowego rabunku. Uzbrojony w blanta i broń palną, bohater wchodzi do banku spermy, już na samą myśl o zawartości placówki doznając seksualnego podniecenia. Jego jedynym pragnieniem jest „za zioło zostać dziwką analną”, co ukazuje skrajne podporządkowanie seksualności narkotykom. Widok „gór białej cieczy” w piwnicy wywołuje u niego euforię, jednak niefortunny poślizg prowadzi do stłuczenia wszystkich fiolek. Ten moment dekonstrukcji planu staje się katalizatorem dla jeszcze bardziej ekstremalnych działań – zlizywania spermy z podłogi i pomysłu, by stać się „jebadłem” w banku, aby wydobyć cenną ciecz bezpośrednio od dawców. Następnie, protagonista zmusza personel i klientów do rozebrania się i poddania „inspekcji jajek”, a za „pozytywny wynik” dokonuje aktów seksualnych, wypełniając słoik spermą. Sceny te, choć drastyczne i niepokojące, w kontekście deklarowanej przez artystę satyry, mogą być odczytywane jako celowe wyolbrzymienie i gra z tabu, mająca na celu szokowanie i prowokację do refleksji nad granicami akceptacji w sztuce.

Zakończenie piosenki wprowadza kolejny surrealistyczny element – pojawienie się „Prątmana”, latającego superbohatera o fallicznym kształcie, który żąda zwrotu skradzionej spermy. Konfrontacja ta, pełna absurdalnego humoru, kulminuje w bolesnym policzku od „potężnego prącia” i zabraniu rzekomego słoika ze spermą. Bohater, jednak, dokonuje ostatecznego „przechytrzenia” – okazuje się, że oddał słoik z mlekiem, a prawdziwą spermę ukrył „w dupie”. Ta przewrotna puenta, połączona z pomysłem nasączania nią marihuany, tylko potęguje szokujący efekt. Ostatecznie, policja przyjeżdża, lecz bohaterowi udaje się ukryć. Zakończenie jest jednak tragikomiczne – „Prątman” wraca i dokonuje gwałtu, a następnie aresztuje protagonistę. Ten finał jest mocnym i mrocznym akcentem, który podkreśla konsekwencje niekontrolowanych pragnień i transgresji, jednocześnie utrzymując ironiczny dystans.

„Bank Spermy” to utwór, który z premedytacją balansuje na granicy dobrego smaku i perwersji, wykorzystując skrajne scenariusze i wulgaryzmy do stworzenia czarnej komedii o obsesji seksualnej i narkotykowej. Artysta Jah Szmaciura, podobnie jak w innym swoim utworze „Gejowska Plantacja”, posługuje się szokującymi i obrazoburczymi treściami, by wywołać silne reakcje, jednocześnie zasłaniając się intencją satyryczną. Utwór ten stanowi komentarz do kultury kontrkultury, w której granice są nieustannie przesuwane, a absurd i groteska stają się narzędziem do opisu alternatywnych, często mrocznych aspektów ludzkiej psychiki i zachowań. Całość, mimo swojej dosadności, jest więc przede wszystkim performansem artystycznym, mającym na celu wywołanie dyskusji i refleksji nad tym, co jest, a co nie jest akceptowalne w sztuce.