Interpretacja Farock - Hobo Blues Band

Piosenka „Farock” węgierskiego zespołu Hobo Blues Band, z ich albumu Tiltott gyümölcs (Zakazany Owoc) z 1988 roku, stanowi fascynujący manifest buntu przeciwko intelektualizmowi i konwenansom, wyrażony w surowej, bluesowo-rockowej formie. Tekst utworu, autorstwa charyzmatycznego lidera zespołu, Földesa László „Hobo”, jest dosadnym odrzuceniem narzucanej wiedzy i estetyki na rzecz pierwotnej, autentycznej egzystencji.

Pierwsza zwrotka wprowadza słuchacza w świat bohatera, który zmaga się z edukacją: „Tanítottak szépre-jóra, / Agyamra ment a sok óra, / Nem tudom én, mi a barokk”. Te słowa, oznaczające „Nauczono mnie, co piękne i dobre, / Zwariowałem od tych wielu godzin, / Nie wiem ja, co to jest barok”, jasno wskazują na przesyt akademicką nauką i klasyczną sztuką. Bohater czuje się przytłoczony próbami wpojenia mu „szlachetnych” wartości. W kontraście do tego, pojawia się kluczowe stwierdzenie, powtarzane niczym mantra: „NEM MARADT MÁS, CSAK A FAROCK!” – „NIE ZOSTAŁO NIC INNEGO, TYLKO FAROCK!”. Słowo „Farock” jest tu celową grą fonetyczną z „barokk” (barokiem), ale ma też dodatkowe, głębsze znaczenie. W języku węgierskim „farok” oznacza „ogon” i może być używane kolokwialnie w znaczeniu wulgarnym, co dodatkowo podkreśla odrzucenie wyrafinowania na rzecz czegoś bardziej prymitywnego, instynktownego, a nawet prowokacyjnego. Jest to symboliczne przesunięcie od wysokoartystycznego „baroku” do surowego, „tylnego” „farocka”, reprezentującego coś fundamentalnego i nieokiełznanego.

W drugiej zwrotce, sceneria przenosi się do podziemi, gdzie bohater odnajduje swoją wspólnotę: „Alagsorban vár pár barát, / Megosztjuk a pénzt, a kaját, / Nők is jönnek, velük bajok”. Opisuje on prostą, wspólną egzystencję z przyjaciółmi, dzielenie się pieniędzmi i jedzeniem, oraz typowe problemy związane z kobietami. W tym kontekście „Farock” staje się fundamentem ich życia – jest esencją tej prostej, niewyszukanej, być może kontrkulturowej wspólnoty. To nie intelektualne dysputy czy artystyczne wyrafinowanie łączą tych ludzi, lecz wspólne doświadczenie rzeczywistości bez zbędnych ozdobników.

Kolejna zwrotka wprowadza element konfliktu z autorytetem: „Nem bírta az öreg szóval, / Éjjel megnyírt egy ollóval, / Gondoltam, itt útban vagyok”. Można to interpretować jako symboliczną walkę z „władzą” czy „starym porządkiem”, który próbuje przyciąć, ukształtować, a nawet stłamsić indywidualność bohatera. Uczucie bycia „na drodze” (útban vagyok) sugeruje, że jego niezależność i styl życia są niewygodne dla otoczenia. Mimo to, jego tożsamość pozostaje nienaruszona, wyrażona w nowej formule refrenu: „NINCS MÁS NEKEM, CSAK A FAROCK!” – „NIE MAM NIC INNEGO, TYLKO FAROCK!”. To podkreśla, że ten surowy pierwiastek stał się jego jedynym i niezbywalnym atrybutem.

Ostatnia zwrotka pogłębia animalistyczne i buntownicze skojarzenia: „Kutya után jön a farok, / Ne húzd meg, mert beléd marok, / Fűbe, nőbe nem harapok”. Porównanie do ogona psa, który „gryzie, gdy się go pociągnie”, symbolizuje gotowość do obrony swojej tożsamości. Odrzucenie konwencjonalnych pokus („w trawę, w kobietę nie gryzę” – co może odnosić się do przyziemnych przyjemności lub pułapek, które odciągają od autentyczności) dodatkowo wzmacnia wizerunek bohatera jako nieugiętego i wiernego sobie. Powtórzone wielokrotnie „NINCS MÁS NEKEM, CSAK A FAROCK!” na zakończenie, niczym potężny okrzyk, cementuje tę interpretację, nadając jej charakter manifestu.

Hobo Blues Band, założony przez Földesa László w 1978 roku, był zespołem blues-rockowym, znanym z tego, że w swojej twórczości często poruszał tematy społeczne, a ich teksty bywały krytyczne i bezpośrednie. Nagranie albumu Tiltott gyümölcs na żywo w 1988 roku, w czasie, gdy Węgry wciąż znajdowały się pod wpływami komunizmu, dodaje piosence „Farock” dodatkowego wymiaru. Taka deklaracja odrzucenia oficjalnej kultury i celebrowanie surowości mogła być postrzegana jako subtelny, ale wyraźny akt kontestacji ówczesnego systemu i jego wartości. „Farock” to hymn dla tych, którzy odrzucają narzucone piękno i porządek, ceniąc sobie pierwotną, nieoszlifowaną prawdę.