„Lato w Auschwitz” Kukiego to utwór, który od momentu swojego pojawienia się w przestrzeni publicznej, prawdopodobnie około roku 2017, nieustannie budzi skrajne emocje i prowokuje do dyskusji na temat granic sztuki, wolności słowa oraz sposobu mierzenia się z historyczną traumą. Piosenka, utrzymana w stylistyce horrorcore, razi słuchacza brutalną i cyniczną estetyką, celowo mieszając idylliczne obrazy letniego wypoczynku z niewyobrażalnymi okrucieństwami obozu zagłady Auschwitz-Birkenau.

Centralnym punktem interpretacji tego utworu jest ekstremalna jaskrawość kontrastów. Już sam tytuł „Lato w Auschwitz” jest oksymoronem, który natychmiast narzuca dysonans poznawczy. Słowa takie jak „Obóz, słońce, wakacyjna chwila” czy „pełny chilloucik” są zestawione z wersetami opisującymi dym z komina przypominający „zapach grilla”, gwałty („Nie widzę córki, pewnie ktoś ją gwałci”) oraz śmiertelne zagrożenie. To perwersyjne zestawienie ma na celu szokowanie i wytrącenie słuchacza ze strefy komfortu, zmuszając go do konfrontacji z niewygodną prawdą o banalności zła i zdolności człowieka do adaptacji, nawet w najbardziej odrażających warunkach.

Tekst Kukiego to swoista anty-elegia, celowo pozbawiona szacunku i patosu, które zazwyczaj towarzyszą narracjom o Holokauście. Artysta używa wulgarnego, potocznego języka („Chuj z Gestapo, bujaj łapą!”, „mamy wyjebane”), co dodatkowo wzmacnia efekt desakralizacji miejsca i wydarzeń. Jest to próba, choć niezwykle kontrowersyjna, dotknięcia istoty cierpienia i upodlenia poprzez przekroczenie wszelkich tabu. Linijki takie jak „Randka w krematorium” czy „Mamy gaz za darmo, głowa się buja / Gazprom może mnie pocałować w chuja” są celową hymnem bluźnierstwa, które ma zasiać niepokój i zmusić do refleksji nad tym, jak łatwo człowiek może zostać sprowadzony do poziomu, w którym śmierć, gwałt i poniżenie stają się elementami codzienności, niemalże normalności.

Warto zwrócić uwagę na fragmenty budujące groteskowy obraz życia obozowego. Mimo wszechobecnego cierpienia, podmioty liryczne w utworze próbują odnaleźć namiastki normalności, takie jak „summer love”. Porównanie wychudzonej, łysej głowy do „Ani Rubik na wybiegu” jest szczytem czarnego humoru i absurdu, które demaskują dehumanizację i degradację ciała ludzkiego w warunkach obozowych. Odrażające szczegóły, takie jak picie „szczyn w kubki polane” czy „Żyd wpierdala kaszę z podłogi”, nie są jedynie epatowaniem okrucieństwem, ale mają za zadanie przedstawić całkowity upadek ludzkiej godności i walkę o przetrwanie, gdzie granice moralności i estetyki zacierają się całkowicie.

Piosenka Kukiego, choć wielokrotnie usuwana z platform takich jak YouTube, pozostaje dostępna i żyje własnym życiem w sieci, świadcząc o jej trwałym wpływie i kontrowersyjnym statusie. Brak publicznych wywiadów z artystą Kuki, w których wyjaśniałby swoje intencje, pozwala na wielość interpretacji. Czy jest to manifest oburzenia wobec trivializacji historii? Czy może cyniczny komentarz na temat ignorancji i braku empatii współczesnego społeczeństwa? A może po prostu brutalne wyrażenie frustracji i bezsilności wobec niepojętej tragedii? Bez jednoznacznych deklaracji twórcy, utwór ten staje się lustrem, w którym odbijają się nasze własne lęki, oburzenie i sposoby radzenia sobie z historią.

Podsumowując, „Lato w Auschwitz” to szokujący eksperyment artystyczny, który celowo narusza granice przyzwoitości i politycznej poprawności, aby poprzez skrajną prowokację zmusić do myślenia. Jest to tekst, który nie pozostawia obojętnym, wywołując silne reakcje – od oburzenia po głęboką, choć bolesną, refleksję nad naturą ludzkiego cierpienia i mechanizmami pamięci historycznej. Jego „anty-edukacyjny” charakter może być postrzegany jako desperacka próba przypomnienia o niewyobrażalnych koszmarach w czasach, gdy wydaje się, że przeszłość bywa zapominana lub traktowana zbyt lekko.