Interpretacja Vortegh gtnem qez (Որտեղ գտնեմ քեզ) - Elena Yerevan

"Vortegh gtnem qez" (Որտեղ գտնեմ քեզ), co w wolnym tłumaczeniu oznacza "Gdzie cię znajdę", to piosenka o głębokiej tęsknocie i poszukiwaniu utraconej miłości, wykonana przez armeńską artystkę Elenę Yerevan. Elena Yerevan, urodzona jako Yelena Nikoghosyan w Erywaniu w 1990 roku, jest cenioną ormiańską piosenkarką i gitarzystką, która w swojej twórczości często łączy tradycyjną muzykę ormiańską z elementami flamenco i innych gatunków europejskich. Jej unikalny styl, charakteryzujący się głębokim głosem i wirtuozerią gitarową, sprawia, że jej interpretacje zyskują na emocjonalności.

Sam utwór "Vortegh gtnem qez" jest kompozycją ormiańskiego kompozytora Chaczatura Awetisjana (Khachatur Avetisyan), do której słowa napisał Ludvig Duryan. Piosenka ta, będąca klasykiem ormiańskiej muzyki ludowej, była wykonywana przez wielu artystów, w tym przez Roupena Matevossiana i Ohannesa Badaliana w latach 70. XX wieku. To świadczy o jej trwałym miejscu w kanonie ormiańskiej kultury muzycznej i podkreśla jej znaczenie jako utworu przekazywanego z pokolenia na pokolenie.

W interpretacji Eleny Yerevan, pieśń nabiera szczególnego wymiaru. Tekst piosenki jest przesiąknięty metaforami i symboliką, charakterystyczną dla tradycyjnych ormiańskich ballad miłosnych. Rozpoczyna się obrazem "dwóch kuropatw, które odleciały ze skały, odleciały jak moje serce" – co symbolizuje nagłe i bolesne rozstanie, ucieczkę ukochanej osoby i głęboki ból w sercu podmiotu lirycznego. Kuropatwy w kulturze ormiańskiej często są symbolami miłości i wierności, więc ich odlot wzmacnia poczucie straty.

Dalej podmiot liryczny wyraża niewyobrażalną tęsknotę, mówiąc: "Odeszłaś ze słońcem, przyjdź z księżycem. Nie przychodzisz, każdy mój dzień stał się rokiem". To hiperbola podkreślająca ogrom cierpienia i długość oczekiwania na powrót ukochanej osoby. Zakończenie "Vay le le le, vay le le le", będące wyrazem głębokiego żalu i lamentu, a także słowa "Moje oczy wypełniły się łzami" – stanowią bezpośrednie odzwierciedlenie udręki.

Piosenka jest również pełna nadziei i próśb: "Moje serce otworzyło się jak róża, przyjdź jak wiosenne słońce". Róża symbolizuje delikatność, piękno i otwartość serca, gotowego na ponowne przyjęcie miłości, a wiosenne słońce – na odrodzenie i ciepło, które ukochana osoba może przynieść. Wzmianka, że "nawet wiatry nie mogą cię znaleźć", podkreśla bezradność i wszechobecność poszukiwania, które nie zna granic.

W kolejnych zwrotkach pojawiają się kolejne, równie poruszające obrazy: "Ptaki przelatywały stadami, ale ja jestem sam", co uwydatnia samotność podmiotu lirycznego w obliczu otaczającego świata. Mówi on: "Płonę, ty nie widzisz, jestem wołającym ogniem", co jest wyrazem intensywnego cierpienia i pragnienia bycia dostrzeżonym. Prośba "Nie pozwól mi stać się płaczącym źródłem na twojej drodze" to piękna, lecz tragiczna wizja nieustannej, wiecznej rozpaczy, która mogłaby stać się częścią krajobrazu, jeśli ukochana nie wróci.

Finał piosenki to błaganie o życie wypełnione miłością: "Chcę życia, bym mógł cię kochać, bym nie patrzył na smutne chmury". Marzenie o włosach ukochanej, "które jak promienie słońca, rozłożysz na mojej ścieżce", to symbol nadziei, światła i przewodnictwa, które może przynieść powrót miłości. Interpretacja Eleny Yerevan, która często występuje z gitarą, śpiewając tradycyjne pieśni w wielu językach, w tym ormiańskim, rosyjskim, włoskim, francuskim i hiszpańskim, dodaje tej pieśni uniwersalnego charakteru tęsknoty. Jej zdolność do łączenia różnorodnych wpływów muzycznych, od flamenco po europejskie ballady, sprawia, że jej wykonanie "Vortegh gtnem qez" jest zarówno wierne ormiańskiej tradycji, jak i przystępne dla szerszej publiczności. Utwór ten pozostaje świadectwem siły miłości, straty i niekończącej się nadziei na ponowne spotkanie.