Interpretacja Однообразные мелькают (Odnoobraznyje mielkajut) - Elena Yerevan

Utwór „Однообразные мелькают” w wykonaniu Eleny Yerevan to głęboki i melancholijny romans, którego tekstem jest wiersz wybitnego rosyjskiego poety Srebrnego Wieku, Mikołaja Gumilowa, napisany w 1917 roku. Yerevan, znana z wrażliwości i szerokiego repertuaru, tchnie w ten klasyczny utwór nową duszę, oferując słuchaczom podróż w głąb ludzkich emocji.

Pierwsza zwrotka maluje obraz wszechogarniającej monotonii i niezmiennej, przenikliwej boleści: „Однообразные мелькают, / Всё с той же болью, дни мои” (Jednostajne migają, / Z tym samym bólem, dni moje). Dni mijają bez zróżnicowania, niosąc ze sobą nieustanne cierpienie, które staje się stałym towarzyszem podmiotu lirycznego. Obrazowość użyta w kolejnych wersach pogłębia ten nastrój straty i rozkładu: „Как будто розы опадают, / И умирают соловьи” (Jak gdyby róże opadały, / I umierają słowiki). Róże, symbol piękna i miłości, oraz słowiki, ucieleśnienie radości i pieśni, więdną i milkną. To silna metafora utraty witalności, nadziei i wszelkich przyjemnych aspektów życia, które stopniowo zanikają. Co więcej, nawet miłość, która powinna być źródłem pocieszenia, okazuje się równie naznaczona smutkiem: „Но и она печальна тоже, / Мне приказавшая любовь” (Lecz i ona jest smutna również, / Miłość, co mi rozkazała). Miłość jest tu przedstawiona nie jako ukojenie, lecz jako siła narzucona, być może fatalna, która również dźwiga brzemię żalu. Najbardziej uderzającym jest jednak obraz wewnętrznego rozkładu, ukrytego pod powierzchownym pięknem: „И под её атласной кожей, / И под её атласной кожей, / Бежит отравленная кровь” (I pod jej atłasową skórą, / I pod jej atłasową skórą, / Płynie zatruta krew). Wersy te sugerują, że pod gładką i lśniącą powierzchnią, która może symbolizować zewnętrzną atrakcyjność lub pozory szczęścia, kryje się coś gnijącego i szkodliwego, co zatruwa całe istnienie.

Druga strofa, choć nadal nasiąknięta melancholią, wprowadza element marzenia i ucieczki. Podmiot liryczny wyznaje: „И если я живу на свете, / То только лишь из-за мечты:” (I jeśli żyję na świecie, / To tylko z powodu marzenia:). Marzenie to staje się jedynym motorem napędowym, jedynym powodem trwania w dotychczasowej, bolesnej rzeczywistości. Kreślona wizja ucieczki jest wspólna dla dwojga: „Мы оба как слепые дети, / Пойдём на горные хребты” (Oboje jak ślepe dzieci, / Pójdziemy na górskie grzbiety). Obraz „ślepych dzieci” podkreśla wspólną bezbronność i niewinność, a także niepewność kierunku. Górskie grzbiety symbolizują wzniosłość, oderwanie od ziemskich trosk, ale jednocześnie trud i wyzwanie. To podróż ku miejscu, gdzie rzeczywistość ustępuje fantazji: „Туда где есть лишь только грёзы, / В мир самых белых облаков” (Tam, gdzie są tylko sny, / W świat najbielszych obłoków). Jest to pragnienie całkowitego zanurzenia się w świecie idealnym, eterycznym, wolnym od ziemskiego brudu. Jednakże, nawet w tej wyśnionej krainie, cel poszukiwań pozostaje paradoksalnie związany z utratą: „Искать увянувшие розы, / Искать увянувшие розы, / И слушать мёртвых соловьёв” (Szukać zwiędłych róż, / Szukać zwiędłych róż, / I słuchać martwych słowików). Nie jest to ucieczka od bólu, lecz podróż do serca samej melancholii, poszukiwanie piękna w jego zanikaniu i próba zrozumienia natury straty. To pogrążenie się w smutku, akceptacja jego obecności jako nieodłącznej części istnienia, a może nawet odnalezienie w nim swoistej poezji.

Elena Yerevan, z jej ormiańskimi korzeniami i rosyjskim wykształceniem muzycznym, szczególnie w grze na gitarze, jest idealną interpretatorką tego rodzaju rosyjskiego romansu. Jej szerokie spektrum muzyczne, obejmujące zarówno klasykę, jak i utwory z elementami flamenco, pozwala jej na oddanie głębi i niuansów emocjonalnych wiersza Gumilowa. Jej głęboki głos i mistrzostwo gry na gitarze sprawiają, że słuchacze są w stanie w pełni zanurzyć się w poetyckiej wizji. Artystka potrafi przekroczyć bariery językowe, wykonując utwory w wielu językach, co świadczy o jej wszechstronności i zdolności do łączenia się z różnorodnymi kulturami emocjonalnymi. W jej wykonaniu „Однообразные мелькают” staje się nie tylko pięknym utworem muzycznym, ale także mostem łączącym poezję Srebrnego Wieku z współczesnym odbiorcą, ukazując uniwersalność ludzkiego doświadczenia bólu, nadziei i melancholii. Utwór ten to porywająca medytacja nad przemijaniem, miłością, która przynosi zarówno radość, jak i smutek, oraz wiecznym dążeniem do ideału, nawet jeśli jest on naznaczony cieniem straty.