Interpretacja Dawnrazor - Fields Of The Nephilim

Fields Of The Nephilim to debiutancki album zespołu z 1987 roku. Już sama nazwa zespołu, Fields Of The Nephilim, nawiązuje do biblijnej rasy destrukcyjnych gigantów zrodzonych z ludzkich kobiet i upadłych aniołów, czyli Nephilim. Album oraz utwór tytułowy, „Dawnrazor”, stanowią ważny punkt odniesienia dla zrozumienia mrocznego, okultystycznego świata, który Carl McCoy i jego zespół budowali przez lata. Muzyka Fields Of The Nephilim łączy elementy hard rocka, rocka gotyckiego, heavy metalu i rocka psychodelicznego, charakteryzując się mocnym basem i gitarami, a także chrapliwym wokalem McCoya. Liryka zespołu czerpie inspiracje z magii (szczególnie magii chaosu), mitologii Cthulhu, religii sumeryjskiej oraz dzieł Aleistera Crowleya.

Utwór „Dawnrazor” od pierwszych wersów wprowadza w atmosferę niepokoju i grozy. Fraza „Cutting razor sounding violin, Recalling cut-throat, Razor sin” sugeruje skojarzenie piękna (skrzypce) z brutalnością i bólem (ostrze brzytwy, grzech). Dźwięk brzytwy może być metaforą czegoś ostrego, przeszywającego, co pozostawia trwałe rany, zarówno fizyczne, jak i duchowe. Niektórzy fani interpretują te wersy jako odniesienie do morderstwa z użyciem brzytwy, z poczuciem, że słońce może już nigdy nie wzejść bez ofiary. Jest to również nawiązanie do nieodłącznej dla zespołu tematyki przemocy i mroku.

Obrazy zagłady i schyłku są kontynuowane w wersetach „We're watching heaven, As the sun goes down, I watch the sun burst, It hits the ground”. To wizja apokaliptyczna, upadku nieba i zniszczenia, gdzie słońce nie zachodzi w naturalny sposób, lecz „eksploduje” i „uderza o ziemię”. Ten motyw odzwierciedla fascynację zespołu ciemnością i nadejściem końca. Carl McCoy w tekstach często odwoływał się do obrzędów pogańskich i mistycznej energii.

Centralnym punktem utworu jest tajemnicza postać lub koncepcja „Dawnrazor”. Powtarzające się wezwanie „You've got to hail, Dawnrazor's falling, And rest her soul...” sugeruje upadek, odejście lub śmierć czegoś istotnego. Interpretacje na temat „Dawnrazor” są zróżnicowane. Jedna z nich odnosi się do starożytnych Azteków, którzy składali ofiary z ludzi, aby przebłagać swoich bogów, a ofiary często postrzegały to jako swój obowiązek. W tej perspektywie, „Dawnrazor” mogłoby symbolizować moment rytualnego cięcia lub samego bóstwa, któremu składano ofiarę. Inne spojrzenie łączy „Dawnrazor” z Lucyferem, którego imię oznacza „niosącego świt” w łacinie. „Ostrze” symbolizowałoby w tym kontekście wojnę w niebie, jak opisano w „Raju utraconym” Miltona. Wersja koncertowa utworu na albumie „Earth Inferno” jest przez wielu fanów uważana za znacznie intensywniejszą i bardziej zasługującą na uwagę.

W wywiadach Carl McCoy wyrażał, że nie postrzega swojego zespołu jako typowej „westernowej” grupy, choć przyznaje, że we wczesnych zdjęciach faktycznie mieli „fazę spaghetti western”. Jednak to właśnie ten filmowy, westernowy klimat, wzmocniony samplami z Ennio Morricone (motyw „Człowieka z harmonijką” z filmu „Pewnego razu na Dzikim Zachodzie” jest użyty w utworze „Intro” otwierającym album), stał się jednym z najbardziej rozpoznawalnych elementów wizerunku Fields Of The Nephilim. Sam McCoy powiedział, że lubi mieć fizyczne wydania albumów, z okładkami i całą oprawą graficzną, za którą zawsze był odpowiedzialny, twierdząc, że idzie to w parze z muzyką.

Wersy „Only in dreams have I been lost before, Only in dreams have I been cut before...” wprowadzają element podświadomości, wrażliwości i przeszłych traum. To sugeruje, że granice między jawą a snem zacierają się, a ból i zagubienie są doświadczeniami, które nawiedzają bohatera w obu sferach. Jeden z fanów interpretuje to jako duchowe odniesienie do przetrwania w stanie przypominającym sen poza śmiercią, gdzie sny przetrwają cięcie. Carl McCoy często odnosił się do wewnętrznych uczuć w swoich tekstach, choć w późniejszych dziełach, takich jak „Zoon”, starał się patrzeć bardziej na zewnątrz.

Końcowe „Oh, Dark Angel's fall, Rest her soul...” łączy „Dawnrazor” z upadłym aniołem, wzmacniając mitologiczną i okultystyczną symbolikę. Carl McCoy w 2005 roku, zapytany o swój ulubiony utwór i album, wskazał właśnie na „Dawnrazor” – zarówno piosenkę, jak i album. Debiutancki album był efektem ciężkiej pracy i ambicji zespołu, który czuł, że wypełnia pustkę na scenie muzycznej swoim unikalnym brzmieniem. Fields Of The Nephilim swoją muzyką i wizerunkiem tworzyli „ścieżkę dźwiękową dla outsiderów”, jak wspomina gitarzysta Peter Yates. Pomimo początkowej krytyki za podobieństwo do The Sisters of Mercy, Fields Of The Nephilim wypracowali własną, niezapomnianą estetykę, stając się wpływową siłą w muzyce gotyckiej i inspiracją dla wielu późniejszych zespołów.