Ethel Cain, artystka znana również jako Hayden Anhedönia, w utworze "Fuck Me Eyes" z albumu Preacher's Daughter, który ukazał się 12 maja 2022 roku, maluje portret młodej kobiety uwikłanej w skomplikowaną sieć pożądania, osądów i głębokiej samotności, charakterystyczną dla gotyku Południa Ameryki, który jest sygnaturą jej twórczości. Piosenka nie jest prostą opowieścią, lecz psychologicznym studium postaci, która na zewnątrz emanuje pewnością siebie i seksualnością, a w środku skrywa lęk i pragnienie prawdziwej bliskości.

Główna bohaterka, pędząca przez miasto w starym Cadillacu, w dżinsach matki, celowo przyciętych, aby „naprawdę pokazać jej tyłek”, to symbol buntu i wyzwolenia, ale także echa przeszłości. Jej "włosy uniesione ku Bogu" i "paznokcie w kolorze łamiącej serca czerwieni" tworzą obraz femme fatale, która świadomie posługuje się swoim ciałem i wizerunkiem, aby „dostać to, czego chce”. Zwrot „Fuck me eyes” – oczy, które kuszą i prowokują – staje się jej głównym narzędziem, fasadą, za którą kryje się coś więcej niż tylko powierzchowna prowokacja. To jest jej zbroja, sposób na przetrwanie w świecie, który wydaje się ją oceniać, ale też od niej czegoś oczekiwać.

Artystka często eksploruje w swojej twórczości motywy religii i seksualności, a także ich wzajemne, często bolesne powiązania. W jednym z wywiadów, opublikowanym na łamach Vogue w maju 2022 roku, Hayden Anhedönia wspominała, że jej muzyka jest dla niej sposobem na przepracowanie trudnych doświadczeń związanych z dorastaniem w chrześcijańskiej rodzinie na Południu. To tłumaczy scenę, w której bohaterka „idzie do kościoła prosto z klubów”, ukazując hipokryzję, ale i rozdarcie między grzechem a poszukiwaniem odkupienia, czy też po prostu – przynależności. Jest to również odzwierciedlenie pewnego rodzaju dziedzictwa – „mówią, że wygląda jak jej mama przed narkotykami” – co sugeruje generacyjny cykl, z którego próbuje się wyrwać, choć jednocześnie mówi z pewnym cynizmem: „ona nie jest dobra w wychowywaniu dzieci, ale jest dobra w wywoływaniu piekła”. Wpływ ojca, który „trzyma ją w pudełku”, symbolizuje próbę kontroli, ale też daremność tych wysiłków w obliczu jej niepohamowanej natury.

Kluczowym elementem utworu jest refren, który odsłania prawdziwe emocje bohaterki: „Nigdzie się nie wybiera, po prostu jedzie na gapę” – to poczucie dryfowania, braku celu. Jej jedyny lęk to „strona pasażera / starej ciężarówki jakiegoś starca na ciemnym parkingu”. Ten wers jest głębokim wyznaniem strachu przed utratą kontroli, przed byciem bezbronną w niebezpiecznej sytuacji, co kontrastuje z jej brawurowym wizerunkiem. Najbardziej przejmującym elementem jest jednak fraza: „oni wszyscy chcą ją zabrać na zewnątrz / ale nikt nigdy nie chce zabrać jej do domu”. To serce piosenki, ujawniające jej największą samotność. Jest pożądana dla swojej seksualności, ale odmawiana jej jest prawdziwa bliskość, bezpieczeństwo i dom. Chce „po prostu poczuć się dobrze teraz”, co jest smutnym odzwierciedleniem chwilowego zaspokojenia, które nie prowadzi do trwałego szczęścia.

W trzeciej zwrotce, opis „trzech lat niepokonanej jako Miss Holiday Inn” sugeruje jej reputację i swego rodzaju tytuł, który, choć naznaczony, również wskazuje na jej wytrwałość w tym, co robi. Stojąc pod sklepem monopolowym, „bo jest za młoda, żeby wejść”, podkreśla jej młodzieńczy wiek i bycie na granicy – ani dziecko, ani w pełni dorosła, ale już naznaczona doświadczeniami. Groźba „Chłopcze, jeśli nie boisz się Jezusa, zadzwoń i dowiedz się” to kolejny przejaw jej obronności i zakorzenienia w religijnej kulturze Południa. Kiedy odjeżdża, nikt nie widzi, jak „wyciera swoje fuck me eyes” – to ujawnia jej ukryty ból i wrażliwość, maska opada tylko w samotności. W artykule dla magazynu Pitchfork z maja 2022 roku, Hayden Anhedönia podkreśliła, że postaci w jej piosenkach często używają pewnych zachowań jako mechanizmów obronnych, aby przetrwać w nieprzychylnym świecie.

Most, czyli bridge, wnosi perspektywę narratora, który mówi: „Nigdy jej nie obwinię, trochę jej nienawidzę / Nigdy nie będę takim aniołem”. To skomplikowane uczucie – współczucie i zrozumienie dla jej walki o przetrwanie, ale jednocześnie pewien dystans, a nawet odrzucenie jej ścieżki. Narrator zdaje sobie sprawę, że „nigdy nie będzie tym aniołem / którego On by zobaczył”, co może odnosić się do męskiego spojrzenia, oczekiwań patriarchalnego społeczeństwa lub nawet boskiego osądu. To głębokie poczucie niedoskonałości i niemożności spełnienia cudzych ideałów, które rezonuje z osobistymi zmaganiami Hayden Anhedönii z tożsamością i duchowością, które są często poruszane w jej wywiadach.

"Fuck Me Eyes" to nie tylko piosenka o seksualności, ale przede wszystkim o przetrwaniu, samotności i poszukiwaniu autentyczności w świecie, który często redukuje kobiety do roli obiektów. To bolesne wołanie o zrozumienie i akceptację, ukryte pod warstwą prowokacyjnego wizerunku.