Piosenka „Pożegnanie” zespołu The Analogs, która ukazała się na albumie „Kroniki Policyjne” w 2004 roku, a następnie na kompilacjach „Najlepsze z Najgorszych 1995-2005” w 2005 roku oraz „20 Lat - Idziemy Drogą Tradycji” w 2015 roku, stanowi niezwykłą, bo naznaczoną głębokim pogodzeniem, refleksję nad przemijaniem i życiem po życiu. Jest to utwór, który z jednej strony uderza brutalną szczerością i ulicznym językiem, z drugiej zaś porusza swoją melancholijną nadzieją. Tekst, którego autorem jest Paweł Czekała, główny gitarzysta i jeden z założycieli zespołu, maluje wizję śmierci nie jako ostatecznego końca, lecz jako przejścia do miejsca, gdzie prawdziwe wartości "chuligańskiego" świata zostaną wreszcie docenione.

Już pierwsze wersy: „A gdy przyjdzie po mnie ta sucha kurwa śmierć / wypiję jeszcze łyk i powiem wszystkim: Cześć”, ukazują postawę podmiotu lirycznego pełną swego rodzaju rezygnacji, ale i pogardy dla śmierci. Nie ma tu strachu ani błagania, jest raczej gest wyzywającego pożegnania, podkreślający, że życie zostało przeżyte na własnych zasadach. To pożegnanie nie jest smutne, lecz akceptujące, a nawet wyczekujące. Jak zauważono w interpretacji na portalu Groove.pl, „Pożegnanie” to niejako ostatnie słowa autora, sposób na pogodzenie się z umieraniem jeszcze za życia.

Centralnym punktem utworu jest koncepcja „raju, do którego idą chuligani”. To niebo jest antytezą tradycyjnych wyobrażeń, miejscem stworzonym na miarę ludzi ulicy. Tam „Wszystkie przegrane bitwy pójdą w zapomnienie / przestaną boleć blizny, wyczyści się sumienie”. To obietnica ukojenia, zadośćuczynienia za trudy życia. Nagrodą za „życie na ulicach” mają być te elementy, które stanowiły esencję ich ziemskiego bytu: „Football, dziewczyny, alkohol i muzyka”. To pokazuje głębokie zakorzenienie w kulturze Oi! i street punka, gdzie te wartości często definiują tożsamość i wspólnotę. Zespół The Analogs, powstały w Szczecinie w 1995 roku, od początku określał się jako antyfaszystowski i antyrasistowski, czerpiąc inspirację od takich zespołów jak The Clash czy Cock Sparrer. Ich muzyka i teksty zawsze odzwierciedlały społeczne i polityczne tematy dnia codziennego.

Piosenka poświęca też uwagę „wczorajszym dzieciom, dzisiaj bezrobotnym / nikomu nie potrzebnym, wciąż pijanym i samotnym”. Jest to poruszający obraz marginalizacji i zagubienia, tak często obecny w tekstach punkowych. The Analogs od zawsze dawali głos tym, którzy w społeczeństwie czuli się straceni i zapomniani. Raj dla chuliganów staje się więc obietnicą nadziei i solidarności dla tych wszystkich, którzy na ziemi doświadczyli cierpienia i odrzucenia. „Miotający przekleństwa przez bezzębne usta / którym serca płaczą, a oczy zioną pustką” – te słowa to potężny wyraz empatii dla ludzi naznaczonych przez trudne doświadczenia, dla których tradycyjny system wartości nie miał nic do zaoferowania.

Kluczowym przesłaniem utworu jest odrzucenie żałoby i przyjęcie pożegnania jako naturalnego etapu. „Dlatego szkoda łez gdy pożegnania czas / Niedługo wszyscy razem spotkamy się i tak”. To poczucie wspólnoty, pewność ponownego spotkania z „braciszkami i siostrzyczkami” – przyjaciółmi i towarzyszami niedoli – jest niezwykle silne. W wywiadzie dla Muzykoholicy.com, Dominik „Harry” Pyrzyna, wieloletni wokalista The Analogs, wyjaśnił, że w pisaniu czerpie z własnych doświadczeń, podkreślając autentyczność przekazu, która jest tak charakterystyczna dla punk rocka. Choć autorem tekstu "Pożegnania" jest Paweł Czekała, to ta filozofia przenikania się życia z twórczością jest esencją zespołu.

Ostatnia zwrotka utworu stanowi swoiste podsumowanie i ostateczne oświadczenie. Podmiot liryczny żegna się z bliskimi, a wrogom rzuca wyzwanie: „pierdolcie się wrogowie / im więcej było Was, tym lepsze miałem zdrowie”. To deklaracja siły, hartu ducha wypracowanego w opozycji do przeciwności. Odejście z tego świata nie jest smutnym aktem, lecz triumfalnym wkroczeniem w upragnioną rzeczywistość: „Idę tam gdzie zawsze chciałem bardzo iść / bez smutku świat opuszczę nie zabierając nic”. W tym raju czekają na niego nie tylko „dziewczyny nie za chude i z wódką zimną kran”, ale przede wszystkim „wszyscy przyjaciele, którym się udało / trafić tam przede mną, których mi brakowało”. Jest to wzruszająca wizja wiecznej wspólnoty, ostatecznego azylu dla tych, którzy na Ziemi żyli poza głównym nurtem, wciąż wierząc w swoje ideały i solidarność.

„Pożegnanie” The Analogs to hymn nadziei i niezłomnego ducha dla tych, którzy w życiu czuli się wykluczeni. To utwór, który z całą brutalnością i prostotą ulicznego języka, przekazuje głębokie emocje i uniwersalne przesłanie o pragnieniu akceptacji, miłości i spokoju, dostępnego jednak tylko w alternatywnym świecie, stworzonym na miarę własnych zasad i doświadczeń.