Interpretacja I'm Gonna Kill You - Pleasantries

Piosenka „I’m Gonna Kill You” Pleasantries, singiel wydany 22 marca 2025 roku, to dzieło, które w swojej zuchwałej i na pierwszy rzut oka szokującej treści, ukrywa głęboką refleksję nad absurdami współczesnej komunikacji, moralności i percepcji sztuki. Utwór, trwający zaledwie dwie minuty i trzydzieści cztery sekundy, autorstwa Andy’ego Markantonatosa, głównego twórcy i kompozytora stojącego za eksperymentalnym projektem Pleasantries, nie jest prostą piosenką o przemocy, lecz raczej cynicznym komentarzem do kondycji ludzkiego dialogu.

Już sam początek tekstu, z powtarzaną deklaracją „I’m gonna kill you” i naiwnymi pytaniami „What?” i „Why?”, wprowadza słuchacza w stan dezorientacji. Brak konkretnego powodu – „I dunno. but what I do know is… I’M GONNA KILL YOU NO, I DON’T NEED A REASON WHY NOTHING PERSONAL, I JUST WANNA WATCH YOU DIE” – jest tu kluczowy. To nie jest motywacja psychopaty, lecz raczej odzwierciedlenie poczucia bezcelowości i obojętności, które często przenika dyskurs publiczny. Gwałtowność oświadczenia zestawiona z brakiem uzasadnienia podkreśla groteskowość postaw, w których skrajne opinie są wygłaszane bez głębszej refleksji czy empatii.

Pleasantries, jako eklektyczny zespół eksperymentalnego rocka z przedmieść Chicago, znany jest z łączenia chwytliwych melodii z złożonym instrumentarium i nietypowymi metrum. Andy Markantonatos, który jest głównym twórcą muzyki oraz animowanych teledysków i skeczy, często eksperymentuje z formą i treścią. W wywiadzie AMA (Ask Me Anything) opublikowanym na YouTube 9 maja 2022 roku, Markantonatos wspomniał, że lubi tworzyć „głupie rzeczy”, ale uważa, że „poważne piosenki są dla niego ważniejsze” i że „jest w nich lepszy”. Mówił też, że jego album, którego premierę zaplanowano na przyszłość i zatytułowany jest „Nobody Will Notice When I’m Gone”, jest „bardzo, bardzo poważny, bardzo, bardzo mroczny i bardzo, bardzo emocjonalny”. To pokazuje, że nawet w pozornie absurdalnych utworach, jak „I’m Gonna Kill You”, kryje się często głębsza intencja, być może właśnie komentarz do braku powagi w obliczu autentycznych zagrożeń.

Fragment dialogu: „You know, you have a really nice voice. Thank you. You’re welcome- ow... It’s a shame that you’re a uh you know, a murderer. You gotta separate the art from the artist these days. Can’t argue with that. Who are you to judge what I do in my spare time? Can’t argue with that. Yeah you can’t, cause you’re dead.” to satyryczny komentarz do współczesnej debaty na temat rozdzielania dzieła od jego twórcy. Kwestia „You gotta separate the art from the artist these days” stała się popularnym frazesem, często używanym do usprawiedliwiania kontrowersyjnych działań artystów, by nie wpływały one na odbiór ich twórczości. Pleasantries wyolbrzymia ten argument do ekstremum, pokazując jego absurdalność, kiedy morderca domaga się zrozumienia dla swoich „opinii” i „wolnego czasu”. Niespodziewana riposta „Yeah you can’t, cause you’re dead” brutalnie zamyka dyskusję, demaskując hipokryzję i bezsilność w obliczu czystej, niczym nieuzasadnionej agresji.

Kiedy morderca rozszerza swoje groźby na rodzinę ofiary, ponownie pytając „Why?”, odpowiedź brzmi: „...It’s my opinion that it’s the right thing to do, okay? I’m allowed to have an opinion, aren’t I? Yeah, I guess. Sorry.” Ten fragment stanowi przerażającą krytykę relatywizmu moralnego. W świecie, gdzie każda „opinia” musi być szanowana, nawet najbardziej destrukcyjne poglądy są akceptowane, a sprzeciw jest tłumiony przeprosinami („Yeah, I guess. Sorry.”). Morderca, powołując się na prawo do posiadania opinii, stawia się ponad wszelką moralnością, a ofiara, ogłuszona tym argumentem, ulega. To uderza w sedno problemu, jakim jest coraz częstsze postrzeganie prawdy jako subiektywnego konstruktu, a co za tym idzie, uniemożliwienie racjonalnej debaty.

Kulminacją piosenki jest radosne opisanie aktu przemocy: „I HAD A GAY OLD TIME I’LL RELIVE IT FOR THE REST OF MY LIFE FOR THE REST OF MY LIFE I’LL RELIVE IT IN MY MIND I’LL RELIVE THE SCREAMS AND CRIES OK? OK OKAY BYE.” To nie tylko szokujące przedstawienie okrucieństwa, ale także metafora dla powielania i utrwalania negatywnych treści w mediach i świadomości zbiorowej. Morderca, który będzie „przeżywał na nowo” krzyki i płacze, symbolizuje to, jak traumatyczne wydarzenia, często te najbardziej bezsensowne, stają się częścią naszej kulturowej pamięci, nierzadko w sposób gloryfikujący lub po prostu powielający bez refleksji. Zakończenie „OK? OK OKAY BYE.” jest przerażająco beznamiętne, podkreślając obojętność sprawcy i ostateczne poddanie się ofiary, co symbolizuje totalną rezygnację z jakiejkolwiek moralnej reakcji.

Podsumowując, „I’m Gonna Kill You” to nie tyle piosenka o fizycznym mordowaniu, co o symbolicznym „zabijaniu” empatii, racjonalnego dialogu i wspólnych wartości. Pleasantries za pomocą brutalnej, lecz inteligentnej satyry, stawia lustro przed współczesnym społeczeństwem, ukazując, jak łatwo bagatelizujemy lub usprawiedliwiamy destrukcyjne postawy w imię „opinii” czy „rozdzielania sztuki od artysty”, prowadząc do przerażającej normalizacji absurdu i okrucieństwa.