Piosenka „Inbred” autorstwa Ethel Cain to ponury, nasycony gotyckim ambientem portret dziedziczonej traumy, dysfunkcyjnej rodziny i utraconej niewinności, osadzony w estetyce amerykańskiego Południa. Ethel Cain, czyli Hayden Anhedönia, często podkreśla, że cała EP-ka Inbred (2021) jest wstępem do motywów rozwijanych później na albumie Preacher's Daughter, koncentrując się na idei traumy międzypokoleniowej i „grzechów ojców”, które są „chowane w genach” z każdym kolejnym pokoleniem. W tym tytule nie chodzi o dosłowne kazirodztwo, lecz o to, jak głęboko zakorzenione, nierozwiązane problemy rodzinne ulegają wypaczeniu i skażają życie kolejnych członków rodu.

Utwór otwiera się sceną ukazującą ekstremalną biedę i zaniedbanie: „Bare naked under my nightgown / Pissing on the stove to put it out”. Ta szokująca wizja natychmiast wprowadza w świat, gdzie podstawowe normy zostały zakłócone, a prymitywne instynkty przejęły kontrolę. Narratorka obserwuje kogoś „przez dziury w jego drzwiach”, a potem „suckin' on the back of his leg to stay warm”. Te obrazy sugerują niewolę, zależność i desperacką potrzebę bezpieczeństwa w patologicznych warunkach.

Centralną postacią w tej opowieści jest starszy brat. Jest on przedstawiony jako „scumbag fuck” czy „white trash dick”, który „zrobił sobie nazwisko u glin” lub „u federalnych”. Mimo jego społecznego ostracyzmu i problemów z prawem, dla narratorki jest on jedyną ostoją: „He's so good to me and to nobody else / So you should watch yourself”. Ta dychotomia brata – outsidera dla świata, ale jedynego obrońcy dla niej – jest kluczowa. Hayden Anhedönia w wywiadach wyjaśniała, że brat nie jest oprawcą, lecz protektorem bohaterki przed molestującym ojcem. Niekiedy jest jednak on sam uwikłany w traumatyczne mechanizmy, które w niej wzbudzają skomplikowane uczucia.

W tle rozgrywa się dramat matki, która jest „comatose, she can't leave the bed”. Zapach „czegoś zgniłego, co zaczyna się rozprzestrzeniać” może symbolizować zarówno fizyczny rozkład, śmierć matki (nieświadomą lub niezaakceptowaną przez dziecko), jak i moralny rozkład całej rodziny. Narratorka podsumowuje tragiczną sytuację słowami: „I'm bad, he's worse, we're already dead / We're already dead”, co oddaje poczucie beznadziei i wewnętrznej śmierci, która nadeszła na długo przed rzeczywistym końcem.

Refren „You can't win 'em all / Who knows how much longer / I'll lay on the floor / Touch me 'til I vomit” wyraża totalną bezsilność i rezygnację z walki. Najbardziej przejmującym elementem jest jednak kwestia wiary: „I'm not scared of god / I'm scared he was gone all along”. To nie strach przed karą boską, ale strach przed całkowitym opuszczeniem przez boską opiekę w obliczu niewyobrażalnego cierpienia. To zdanie odzwierciedla głęboki kryzys duchowy, tak często obecny w twórczości Ethel Cain, wychowanej w konserwatywnym środowisku religijnym. Pytania „Who will take the fall / Who of us is stronger” podkreślają brak poczucia kontroli i uwikłanie w cykl przemocy.

Drugi wers rozwija wątek oprawcy, który nie jest bratem. Narratorka śpiewa: „You get off on innocence so you savor this / Does your baby know her daddy's a rapist?”. To bezpośrednie oskarżenie kierowane do zewnętrznego, dorosłego agresora, co potwierdzają również niektóre interpretacje fanów i wzmianki o treściach z adnotacji Geniusa, gdzie Hayden miała wskazywać na molestującego ojca. Brat, jako jedyny obrońca, nienawidzi tego oprawcy: „He hates the way you look at me”, co dodatkowo utwierdza w przekonaniu o jego funkcji protektora. W tym kontekście, oczekiwanie „If he wakes up, he'll show you what i'm talking about” nabiera jeszcze bardziej desperackiego wydźwięku, sugerując, że tylko jego interwencja może powstrzymać piekło.

Hayden Anhedönia wielokrotnie podkreślała, że pisanie „Inbred” było dla niej formą egzorcyzmu. Jak sama mówiła w wywiadzie dla Pitchforka, piosenka powstała z osobistej frustracji i wspomnień z dzieciństwa o momentach, kiedy „ludzie w moim życiu zawodzili mnie lub robili rzeczy, których nie powinni robić”. Pragnęła przelać ten gniew i poczucie uwięzienia w piosenkę, by móc zmierzyć się z tymi emocjami i uwolnić się od nich. „Inbred” to zatem nie tylko opowieść o okrutnej rzeczywistości, ale także o próbie przetworzenia traumy w sztukę, o krzyku osoby uwięzionej w cyklu bólu i nadziei na wyzwolenie, nawet jeśli Bóg wydaje się nieobecny.